οι ερινύες & οι ευμενίδες

Κατά τον Ησίοδο, από το αίμα που έσταξε η πληγή του Ουρανού, όταν τον ακρωτηρίασε ο γιος του Κρόνος, γεννήθηκαν και οι θεότητες Ερινύες. Για άλλους συγγραφείς θεωρούνταν γονείς τους ο Άδης και η Περσεφό­νη, ενώ ο Αισχύλος τις θεωρεί κόρες της Νύχτας και ο Σοφοκλής κόρες της Γης και του Σκοταδιού. Οι Ερινύες ήταν φτερωτοί δαίμονες που κα­ταδίωκαν την λεία τους πετώντας. Είχαν παρόμοιες αναλογίες και με τις υπόλοιπες υποχθόνιες θεότητες τις Κήρες και τις Άρπυες. Είχαν την δυνα­τότητα να μεταμορφώνονται γρήγορα και συχνά. Το μελανό δέρμα τους καλύπτονταν από μαύρα φορέματα. Τα πρόσωπα τους ήταν τρομαχτικά και φρικιαστικά. Τα μαλλιά τους ήταν ανάκατα με φίδια. Η ανάσα τους ήταν φαρμακερή, όπως φαρμακερός ήταν κι ο αφρός που έβγαινε από το στόμα τους. Η πνοή τους έβγαζε φλόγες και τα μάτια τους πετούσαν σπίθες. Έτσι, σκορπούσαν στο πέ­ρασμα τους κάθε λογής αρρώστιες κι εμπόδι­ζαν ακόμη και τα φυτά ν'αναπτυχθούν.

Το σημαντικό έργο των Ερινυών

Έργο των Ερινυών ήταν η καταδίωξη των ενόχων, ειδικά όλων όσοι δεν είχαν τηρήσει τις υποχρεώσεις που υπαγορεύει η οικογενει­ακή στοργή. Δηλαδή η μέριμνα και η αγάπη των γονιών απέναντι στα παιδιά καθώς επί­σης και το αντίστροφο. Επίσης, οι Ερινύες τι­μωρούσαν και καταδίωκαν με λύσσα όλους όσοι είχαν διαπράξει φόνο, ήταν κυριευμένοι από μίσος και κακία, ήταν επίορκοι ή δόλιοι. Επίσης, τιμωρούσαν όλες τις αντίθετες πρά­ξεις προς τη φυσική τάξη και αρμονία του κόσμου. Φτάνουν στο σημείο να τιμωρούν αυτούς που αρπάζουν τους νεοσσούς απ'τις
φωλιές των πουλιών. Μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες μέσω των Ερινυών συμβόλιζαν τις τύψεις και τις ενοχές που κατακλύζουν την ψυχή και το μυαλό ενός άδικου, ενός κακού ή ενός εγκληματία και που τον οδηγούν στην καταστροφή του αποδεικνύοντας ότι, το μάτι της Θεί­ας Δικαιοσύνης τα βλέπει όλα και μοιράζει στον καθένα δικαίως, εκείνη την αμοιβή που του αξίζει. Κανένας ένοχος δεν γλιτώνει από την αβυσ­σαλέα εκδίκηση τους, όσο κι αν αυτός πιστεύει ότι είναι ασφαλής. Σε ανύποπτο χρόνο, οι τρομακτικές Ερινύες χιμούν καταπάνω του, δεν τον αφήνουν σε ησυχία, ρημάζουν το σπίτι του, τον διώχνουν από κει και τον καταδιώκουν, ώσπου να πέσει αποκαμωμένος, τρελός απ'τα τραγούδια τους που πιλατεύουν τ'αυτιά του.

Ποιες και πόσες ήταν οι Ερινύες;

Ο Ευριπίδης αναφέρει ότι οι Ερινύες ήταν τρεις: η Αληκτώ (αυτή που τίπο­τα δεν την καταπραΰνει), η Τισιφόνη (αυτή που εκδικείται τους φόνους) και η Μέγαιρα (αυτή που εκδικείται το πνεύμα του μίσους). Στην Ιλιάδα του Ομήρου, βλέπουμε το θεό Άρη να τον καταδιώκουν οι
Ερινύες επειδή βοήθησε τους Τρώες, αντίθε­τα προς την επιθυμία της μητέρας του Ήρας. Παρόμοια απειλή κρέμεται πάνω απ'τον Τη­λέμαχο σε περίπτωση που έδιωχνε την Πη­νελόπη από το πατρικό σπίτι. Η μητέρα του Μελέαγρου επικαλείται τις Ερινύες κατά του γιου της, που είχε σκοτώσει τ' αδέλφια της. Οι Ερινύες, σαν εκδικήτριες του φριχτότε­ρου απ'όλα τα εγκλήματα, της πατροκτονίας, χρησίμεψαν για θέμα στους Έλληνες τραγι­κούς, ιδιαίτερα στους μύθους του Ορέστη και του Οιδίποδα. Οι συμφορές του Οιδίποδα προέρχονται από το ό,τι άθελα του, είχε κα­ταστεί ένοχος απέναντι στους γονείς του. Σε άλλο μύθο, η Μέγαιρα, μαστίγωσε τόσο πολύ τις γυναίκες της αρχαίας Νύσας, ώσπου τρε­λάθηκαν και σκότωσαν τα παιδιά τους.

Η προστασία των Ευμενίδων

Ταυτόχρονα όμως οι υποχθόνιες θεότητες μπορούν και χάνουν το χαρακτήρα των αμεί­λικτων και στυγερών θεοτήτων. Όταν οι άνθρωποι τηρούν με ευλάβεια τους Συμπαντικούς Νόμους τότε είναι που οι Ερινύες μεταμορφώνονται σε Ευμενίδες, ευεργετικές θεότητες, που θεωρούνταν προστάτιδες των ξένων και των ζητιάνων. Επίσης οι Ευμενίδες απομάκρυναν από τον άν­θρωπο ή μια χώρα, την καταστροφή, τις αρρώστιες, τον κίνδυνο, την ξη­ρασία, τους βλαβερούς ανέμους και έφερναν την ευφορία, την υγεία και την ευημερία.

Η ερμηνεία των παραμυθι'ων και των μύθων

Νίκος Φ ι δ έ λ ης

Ένα άλλο έργο, το 1793, πολύ λίγο γνωστό αλλ' όχι και για τον λόγο αυ­τό και ελάχιστο, Κινείται και αυτό στο ίδιο κλίμα ψυχογράφησης κοινωνιών και ανθρώπων. Οι χαρακτήρες πού απαντούμε και στα δύο αυτά έργα, αποπνέουν μηνύματα φρονηματισμού, χάλκευσης χαρακτήρων και παιδαγωγικής των ατόμων, στη κατεύθυνση, δημιουργίας μίας ηρωικής κοινωνίας. Μίας κοινωνίας, πού είναι το θεμέλιο και ο προθά­λαμος της Αρχέτυπης. Οι βασικοί του ήρωες, με την βίωση και τις πράξεις τους, θρώσκουν προς τα άνω.

Αποτελούν υποδείγματα ανθρώπων και συντελούν για τον λόγο αυτό στον εξανθρω­πισμό της Κοινότητας που μετέχουν. Στον ευ-γενισμό λειτουργίας της. Με την βαθμιαία αποκόλληση των ελαττωμάτων, μειώνουν την εξάρτηση τους από συμφέροντα ταπεινά και στειρώνουν την προσκόλληση τους στα γήι­να. Η ηρωική τους βίωση, στοχεύει στην απο­κάλυψη τής ατομικής τους φωτιάς. Στην απο­κάλυψη της δικής τους, τής ατομικής τους Ίσι-δας. Στον ελλιμενισμό στην Ιθάκη τους. Στον βιωματικό εναγκαλισμό της Ίσιδος που απο­καλύπτεται.

Ο αφορισμός " Σε κάθε τι πού βλέπεις είναι κρυμμένη μια φωτιά", δυνατόν να ισχύει και για τα 4 υπό εξέτασιν σημεία της παρού­σης εργασίας, όπου επιχειρείται μία μόλις και μετά βίας ανεκτή ψηλάφηση. Ισχύει όμως ιδί­ως για τον μύθο και το παραμύθι.

Η ρήση εξ' άλλου του μεγάλου Ηράκλει­του, "Ο κόσμος είναι ταυτόχρονα και ένα και πολλά", αναφερόμενη στο όν τόσο στην ενότητα του όσο και στην εκδηλωμένη του πολλαπλότητα, θα μπορούσε να τύχη αναλο­γικής εφαρμογής στον θρύλο, στον Μύθο, στο Παραμύθι. Ιδίως μάλιστα στα δύο τελευ­ταία. Ακόμη περισσότερο όμως το "Ένα και πολλά" αφορά τον Μύθο ο οποίος ανήκει σε όλο το Ανθρώπινο Γένος. Ο Μύθος λειτουρ­γεί σε 7 κλειδιά ερμηνείας, όπου καθένα απ¹ αυτά εμπεριέχει άλλα επτά υποκλεί­δια. Κυρίαρχο πάντως κλειδί - αξιολογικά πρώτο- είναι το Μεταφυσικό- θρησκευτικό. Χρήσιμη ωστόσο κρίνεται εδώ η επισήμανση, ότι ο διαχωρισμός θρύλου- Μύθου- Παρα­μυθιού αλλά και λαϊκής Παράδοσης, δεν είναι συχνά ευδιάκριτος, αφού τα όρια τους, όχι σπανίως, είναι συγκεχυμένα.

Είναι γνωστόν εξ' άλλου ότι πολλές από τις Παραδόσεις της Ανθρωπότητας, έχουν περά­σει στα Παραμύθια αλλά και στους Μύθους. Ας σημειωθεί ακόμη ότι τόσο στο Μύθο όσο και στο Παραμύθι περισσότερο, υπάρχουν Αλληγορίες της εσωτερικής ζωής, στην πο­ρεία της προς την ωρίμανση και εν συνεχεία στην τελείωση. Ο θρύλος, σαν κυρίαρχο στοιχείο έχει την ιστορική βάση που συχνά καταλήγει τραγικά. Στο παραμύθι αντίθετα, η κατάληξη είναι πάντα ευτυχής. Η βάση του θρύλου είναι πάντα λογική. Του Παραμυθιού είναι υπέρ-λογη. Αφού στο Παραμύθι, θεμε­λιώδες συστατικό είναι το υπερφυσικό. Στο θρύλο ο ήρωας αντιμετωπίζει στοιχεία της φύσης ή άλλους ανθρώπους. Στο Παραμύθι αντιμετωπίζει υπερφυσικές δυνάμεις ή δυνά­μεις πού υπάρχουν πάνω ή κάτω απ' τον δικό μας κόσμο.

Ο Μύθος και ο θρύλος ασχολούνται στην αφηγηματική τους έκφραση, με τον πολιτισμό και τις εμπειρίες ενός Έθνους. Η Συμβολική όμως εμβέλεια του Μύθου εκτείνεται σε όλο το Γένος των ανθρώπων. Και επειδή ότι λέγε­ται παραπάνω θεωρητικά, δεν είναι άνευ αξί­ας εάν το συνοδεύσουμε και με ένα συγκεκρι­μένο παράδειγμα, ας μου επιτραπεί να συνά­ψω μικρό δάνειο από μία μόνο σελίδα, της πράγματιυπέρπλουτης Ελληνικής μας Μυθο­λογίας.

Εκεί βλέπουμε χρησιμοποιώντας το ιστο­ρικό κλειδί ερμηνείας, τον Δία να πάντρευεται την θέμιδα, (δηλαδή τον Νόμο και την Τά­ξη) καθώς και την Μνημοσύνη, δηλονότι τον γραπτών Λόγον πού εξασφαλίζει την ιστορι­κή μνήμη και συνέχεια.

Ο Μύθος εξ' άλλου εμψυχώνει συχνά υψηλές Διδασκαλίες και περνάει μηνύματα δε­οντολογίας και καθήκοντος. Στο νου μου έρ­χεται ο Μύθος του Χιράμ-Αμπίφ, ο οποίος αγνοώντας τον φόβο και τις απειλές και πι­στός υπήκοος του καθήκοντος, της δεοντολο­γίας και αξιοκρατίας, υπηρέτης του Πιστεύω του, προσφέρει την ζωή του θυσία στις παρά­λογες και υπερφίαλες απαιτήσεις κάποιων, πού δεν είχαν κατακτήσει δικαιωματικά την εύνοια του.

Το Παραμύθι στην πλοκή του ασχολείται με ένα άτομο και τις εμπειρίες του. Το άτομο αυτό ή στερείται ονόματος ή το όνομα του εί­ναι περιγραφικό (π.χ Χιονάτη, Ωραία Κοιμω-μένη, Σταχτοπούτα, Κυανοπώγων). ΓΓ αυτόν ακριβώς τον λόγο το Παραμύθι λειτουργεί πανανθρώπινα και πέρα από το όποιο όριο χρόνου ή χώρου, που περιορίζει τον θρύλο και τον Μύθο. Όπου υπάρχει ήρωας και ηρωίδα καταλήγουν στον Γάμο. Στην Ένωση. Σχηματίζουν τον ανδρόγυνο, εκφράζοντας την νοσταλγία τους για τον Παράδεισο, Πού σαν προϋπόθεση έχει την Ενότητα. Επανα-συνθέτουντον κατακερματισμένο Όσιρι. Ανασταίνουν σε Διόνυσο τον θεο των Ορφι­κών Ζαγρέα πού θανάτωσαν οι Τιτάνες. Ως προς το Παραμύθι πρέπει ακόμη να προσθέ­σουμε ότι αυτό εκπληρώνει πνευματικές Ανά­γκες και ανησυχίες του άνθρωπου. Όσον αφορά τον Μύθο εκπληρώνει ανάγκες της φυ­λής όπως λέει ο ΟοορεΓ. Μια τέτοια τοποθέ­τηση είναι ασφαλώς ορθή αν και φοβάμαι όχι ευρεία όσο θα έπρεπε.

Ο Ντεσάρμ εξ' άλλου διαπιστώνει ως προς τους Μύθους, ότι σ' αυτούς κρύβο­νται οι θησαυροί μιας μυστηριώδους επι­στήμης και οι γνώσεις των πρώτων φιλοσόφων.

Την πολύ ορθή διαπίστωση του Ντεσάρμ, εάν όπως θεω­ρώ σκόπιμο την εμπλουτί­σουμε, αναγνωρίζοντας ότι στους Μύθους κρύβονται επί πλέον και οί γνώσεις των Μυ­στών, πιστεύω πως θα φθά­σουμε σε μια πληρέστερη αποτίμηση της πνευματικής περιουσίας του Μύθου. Ο Μ. Ελιάντ παραλληλίζει το ξεκί­νημα ενός παραμυθιού "Μια φορά και ένα καιρό "με το" Παληό καιρό όταν οι θεοί περπατούσαν πάνω στην γη " πού αφορά τον Μύ­θο. Ανάλογη αντιστοιχία βρίσκουμε και στο Ησίο­δο στον οποίο διαβά­ζουμε "τότε πού οι Θε­οί, σι άνθρωποι και τα ζώα μιλούσαν την ίδια γλώσσα " και πού αναφέρεται στη Χρυσή Εποχή. Θέλοντας ακόμη να υπογραμμίσει την βαθιά συμβολική όχι μόνο του Μύθου άλ­λα και του παραμυθιού, λέγει ότι" όποια θέση και αν πάρει κάποιος σχετικά με το νόημα και την προέλευση των παραμυθιών, είναι αδύνα­το να αρνηθεί ότι "οι περιπέτειες και δοκιμα­σίες του ήρωα ή ηρωίδας δεν συμβολίζουν τελετές και στάδια μύησης".

Επιχειρώντας μια ανατομή στη Γενεαλογία των παραμυθιών, βρίσκουμε τις αρχαιότερες γνωστές γραπτές ιστορίες στα 5 βιβλία των Ιν­δικών Πανχαταντρα. Τα Πανχαταντρα ήσαν Συλλογή σανσκριτικών παραμυθιών, πιθανο­λογούμενη ότι έφθασε στην Ελλάδα μέσω του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Τα βιβλία αυτά χρησίμευαν για την εσωτε­ρική καλλιέργεια και παίδευση των νεαρών Ιν­δών Αριστοκρατών. Αναφερόμενοι ενδεικτι­κά στην αρχαιότητα μερικών παραμυθιών και θρύλων καταγράφουμε τους βουδιστικούς θρύλους Πατακα ηλικίας 2.000 ετών καθώς και τους συνεπόχους Περσικούς Μύθους, νε­ράιδες και τζίνια. Και από αυτούς όμως αρ­χαιότεροι ήσαν οι Αιγυπτιακοί αντίστοιχοι, χρονολογούμενοι το 1.400 π.χ. Στην Ευρώπη η πρώτη συλλογή παραμυθιών εμφανίσθηκε μετά την Αναγέννηση, το 1550. Η συλλογή πε­ριελάμβανε αστεία, αινίγματα και διάφορες ιστορίες από τις οποίες οι ωραιότερες ήσαν παραμύθια. Η καλύτερη ωστόσο συλλογή πα­ραμυθιών πού έχει ποτέ δημοσιευθεί, θεωείται ότι είναι η "Ψυχαγωγία των 5 ημερών" του Μπαζίλ, γραφείσα περί το 1650,στην διάλεκτο της Νάπολης.

Ας δούμε όμως τώρα και ποια ήταν ή συμβολή της Αλχημείας, στην συμβολική των Πα­ραμυθιών. Η Αλχημεία έφθασε στην Ευρώ­πη διαρκούντος του Μεσαίωνα, μέσω της Αραβικής κατοχής της Ισπανίας. Η παρουσία της επηρέασε βαθιά την πνευματική ζωή της Ευρώπης και την εμπλούτισε με μία νέα διά­σταση. Ο Αλχημικός άνεμος έδωσε νέα ώθηση και στις τέχνες αλλά και στον φιλοσοφικό προβληματισμό. Ώθησε την επιστημονική έρευνα και τόνωσε τις πνευματικές ανησυχί­ες·

Πρόσφερε σύμβολα υψηλού επιπέδου, πού με την δονητική τους αξία ενεργοποίη­σαν περισσότερο, όσες ευγενείς ιδιότητες ήδη υπήρχαν. Βοήθησε στην γονιμοποίηση του πνευματικού σπέρματος και έφερε σε εκ­δήλωση ιδιότητες ανεκδήλωτες μέχρι τότε. Ειδικότερα στο παραμύθι έδωσε τα υψηλά σύμβολα του αργύρου και του χρυσού, του Ήλιου και της Σελήνης.

Έδωσε επίσης την Πίστη, ότι η μετα­τροπή ενός αγενούς μετάλλου σε ευγενές, (αργυρό-χρυσό) εικονίζει συμβολικά την εσωτερική διαδρομή του ατόμου και την αναγωγή του σε ολοένα υψηλότερα επίπε­δα, με τελικό σκοπό την ένωση πού είναι ή εσχατολογία του θείου Γίγνεσθαι.

Στο σημείο αυτό αποκτούμε δικαίωμα στον προβληματισμό, του κατά πόσον η Αλ­χημική παράμετρος έρχεται σε αντίθεση προς την εντολή να αφήνουμε τα μέταλλα εκτός του Ναού, του χώρου δηλαδή δοκιμα­σίας και παίδευσης.

Αν τανύσουμε την χορδή του σκεπτικού μας, κατανοούμε ότι η συμβολική του αναβατικού μετασχηματισμού του σιδήρου σε άρ­γυρο και του αργύρου σε χρυσό, συνιστά την λειτουργία Προόδου προς την τελείωση και έχει θρησκευτικότητα και Μεταφυσική. Αν τανύσουμε όμως, τώρα την χορδή της σκέψης πολύ περισσό­τερο, θα φθάσουμε στο συμπέρασμα, ότι ή εντο­λή να αφήσουμε τα Μέ­ ταλλα εκτός Ναού χω­ρίς να εξαιρείται ούτε
ακόμη και αυτός ο χρυ­σός, σημαίνει ότι οποιο­ δήποτε Μέταλλο, του χρυσού περιλαμβανόμε­νου, εφόσον μας συνο­δεύει, αποδεικνύει εξάρ­τηση, προσκόλληση στα γήινα και επομένως δέ­σμευση. Και κάθε εξάρτηση-δέσμευση πρέπει να εγκαταλει­φθεί ενόψει μύησης για την Αναγέννηση.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα Μέταλλα συ­νολικά θεωρούμε­ να πλέον, εκφράτουανθρώπου ζουν το γήινο την δέσμευση, την προσκόλληση, το ευγενισμενο έστω ελάττω­μα. Αυτό οδηγεί την σκέψη μας ότι αφού με την Αλχημική θεώρηση μετα-στοιχείωσης των μέταλλων, φθάσουμε στον Αρχετυπικό Άν­θρωπο, δεν τελειώνει η προσπάθεια. Η εγκα­τάλειψη και αυτού του χρυσού, αυτό σημαί­νει, ότι το επόμενο στάδιο είναι το ξεπέρα­σμα και του Ανθρώπου-Αρχέτυπου... Βασι­κό μήνυμα στο Παραμύθι είναι ότι ή ειρήνη και ευτυχία είναι εφικτές, μόνον κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.

Το Παραμύθι διακρίνεται για την βαθιά και υποσυνείδητη παιδευτική και διδακτική του αξία και αντιμετωπίζεται στην εποχή μας σαν αντικείμενο έρευνας και μελέτης από άποψη ανθρωπολογική, ψυχολογική και μεταφυσική. Το ότι τα Παραμύθια είχαν πλην του ψυχαγω­γικού τους χαρακτήρα και άλλες επιρροές, αποδεικνύεται και έκτου ότι κατά καιρούς απαγορευόταν ή διάδοση ή η διήγηση τους κά­τω σπω ορισμένες συνθήκες, (στην Αμερική όταν ο Ήλιος λάμπει). Άλλοτε πάλι η διήγηση τους επιβαλλόταν το βράδυ κοντά στο τζάκι. Άλλο χαρακτηριστικό των παραμυθιών είναι και η μικρή ποικιλία σε θέματα, καθώς και η με­γάλη ομοιότης που εμφανίζουν σ' όλες τις χώ­ρες.

Τα περισσότερα όπως λέει ο Τόλκιεν ασχολούνται με περιπέτειες ανθρώπων στην επικίνδυνη περιοχή ή σε σκοτεινά μονοπάτια είτε αυτό συμβαίνει στο φυσι­κό κόσμο είτε στον υπερφυσικό.

Τα συχνότερα επαναλαμβανόμενα θέμα­τα αφορούν την κάθοδο της ψυχής και εν συ­νεχεία αναζήτηση της θείας πατρίδας. Την αναζήτηση της Ενότητας από μέρους της, με την συνδρομή των δοκιμασιών και της μύη­σης. Παρεμφερές θέμα είναι και ο Χαμένος Παράδεισος που ξανακερδίζεται. Εδώ παρα-τηρούμετην διαδρομή του ήρωα πού έχει σαν αφετηρία την πτώση, σαν συνέχεια από ατυχίες, ταλαιπωρίες και δοκιμασίες και σαν κατάληξη το ευτυχές τέλος. Άλλο θέμα (πού καταλαμβάνει σημαντική μερίδα στο σύνολον των παραμυθιών) είναι η ικανότης ανθρώπων και ζώων να αλλάζουν μορφές. Συμβολίζεται εδώ η μεταβολή προσωπικότητας δια της λα-ξεύσεως του ακατέργαστου λίθου. Η προα­γωγή του ανθρώπου -πέτρα σε Άνθρωπο.

Ένα ακόμη θέμα στα παραμύθια είναι τα ταμπού πού παραβιάζονται. Η Απαγορευμέ­νη πόρτα λ.χ ή δωμάτιο το οποίο ο ήρωας ανοίγει παραβιάζοντας την απαγόρευση για το άνοιγμα του ή η απαγορευμένη ερώτηση πού εν τούτοις γίνεται!

Τέτοια απαγορευμένα ταμπού εμφανί­ζονται στο "Κυανοπώγωνα" και στο "Κορί­τσι και τον Κύκνο" που ανάγεται στον Μύ­θο του Έρωτα και της Ψυχής. Η ιστορία του Ιάσωνα και της Μήδειας συναντάται σε

Ένα ακόμη θέμα στα παραμύθια είναι τα ταμπού που παραβιάζονται

πολλά μέρη του κόσμου και έχει διοχετευθεί και στα παραμύθια με χαρακτηριστικό δείγμα την "Βασίλισσα μετά χρυσά μαλλιά".

Το πουλί πού μιλάει εξ' άλλου, καθώς και το ευγνώμων ζώον, (Ανδροκλής και το Λιο­ντάρι) σχετίζεται με τον μύθο του παραδεί­σου. Θέση όμως στα παραμύθια έχουν και τα χρήσιμα ζώα όπως ο πολύ γνωστός μας "Πα­πουτσωμένος Γάτος", πού βοηθά τον αφέντη του να γίνει πρώτα μαρκήσιος και μετά βασι­λιάς. Η θεματολογία των παραμυθιών συνεχί­ζεται με το αποκρουστικό όν η σύζυγος όπου η αγάπη και η αφοσίωση πού δείχνει κάποιος προς το ον αυτό πού βαρύνεται από μια κατά­ρα, οστρακίζει την κατάρα. Τέτοια παραμύ­θια είναι «η Ωραία και το Τέ­ρας» και ο «Βάτραχος Πρί-γκηπας». Η συμβολική μορ­φή των παραμυθιών τα κάνει προσιτά σε άτομα διαφό­ρων ηλικιών, εποχών και πο­λιτισμών.

Η παραβολική λειτουργία του παραμυθιού προάγει από τον ένα βαθμό κατανό­ησης στον επόμενο ακόμα και στον ίδιο άνθρωπο, ανά­λογα με την εξελικτική του φάση κάθε φορά πού έρχε­ται σε επαφή με τον Μύθο-Παραμύθι. Γενικά μπορούμε να καταλάβουμε ότι τα αρ­χέτυπα πρότυπα του ανθρω- .'· πίνου Γένους πρωταγωνι­στούν σαν ιδεολογία και προοπτική Μέσα στα Παραμύθια. Εκφράζουν δετις ανάγκες του πνευματικού ανθρώπου και τα οράματα του. Ας δοκιμάσουμε όμως τώρα- εγκαταλείποντας το γενικόλογο περί­γραμμα- μία διάβαση πιο συγκεκριμένη, το­ποθετώντας στο πεδίο έρευνας το πολύ γνω­στό από την παιδική ηλικία, Παραμύθι της Σταχτοπούτας.

Για την Σταχτοπούτα έχουν διαπιστωθεί ότι υπάρχουν 345 εκδοχές και διασκευές. Ας διαλέξουμε λοιπόν μία μόνο από τις εκδο­χές της, ερανιζόμενοι κάποια ελάχιστα απ' αυ­τήν στοιχεία. Στην εκδοχή αυτή ο πατέρας της Σταχτοπούτας όταν η μητέρα της πέθανε, ξα-ναπαντρεύτηκε και έτσι η Σταχτοπούτα απέ­κτησε την κακιά μητριά της. Η χαμένη φυσική μάννα συμβολίζει τον χαμένο παράδεισο και η Σταχτοπούτα την κάθοδο της ψυχής στο κό­σμο που πρέπει να υποφέρει και δοκιμασθεί. Στην συνέχεια η Σταχτοπούτα στέλνεται να κα­θίσει κοντά στις στάχτες του τζακιού. Η στά­χτη συμβολίζει την στάχτη των νεκρών αλλά και την ταπείνωση και θλίψη. Αρχαίο έθιμο θέ­λει τους δυστυχείς να κάθονται στις στάχτες. Συμβολίζει ακόμα το εφήμερον της ζωής. Το ίδιο όμως το τζάκι είναι η εστία της φωτιάς και συμβολίζει το ιερό Κέντρο της εσωτερικής φωτιάς πού είναι η φύση της ψυχής.

Το τζάκι έπαιζε πάντα αξιοσημείωτο ρόλο. Έτσι στους Κέλτες ή λατρεία των νε­κρών επικεντρώνονταν γύρω από το τζάκι. Στην Σκωτία καμία έξωση δεν γίνονταν αν πρώτα δεν έσβηνε η φωτιά στο τζάκι του ενοι­κιαστή. Στην Βόρεια Αγγλία το τζάκι ολόκλη­ρο μεταφερόταν απ' το παλιό σπίτι στο και­νούργιο χωρίς να σβήσει η φωτιά. Βλέποντας την Σταχτοπούτα να φροντίζει την φωτιά κα­τανοούμε ότι συμβολίζει το πνεύμα και την ψυχή. Οι άσχημες αδερφές της όμως συμβο­λίζουν το σώμα και το Νου.

Πριν κοιμηθεί η Πριγκήπισσα οι πράξεις της όλες είναι αυτόματες και ασυνείδητες. Όταν όμως αφού κοιμηθεί, ξυπνήσει πράττει συνειδητά με την βίωση του μυημένου. Η μύ­ηση εδώ συμβολίζεται με την επιθυμία της ηρωίδας ν' ανέβει στα όλο και ψηλότερα δω­μάτια του παλατιού. Ας αφήσουμε όμως πια την "Ωραία Κοιμωμενη" πού ήδη έχει ξυπνή­σει και ας πάμε στο Παραμύθι της "Βασίλισ­σας των 5 λουλουδιών", όπου βλέπουμε το σπίτι της να περιβάλλεται από 7 χαντάκια και 7 φράκτες από καλάμια πού συμβολίζουν τα 7 στάδια μύησης. Το ξεπέρασμα χαντακιών και φρακτών, σημαίνει κίνηση προς τα εμπρός Μεσ' από την αυτογνωσία.

Η περιοδεία όμως στην χώρα των παρα­μυθιών θα μπορούσε να μακρύνει τόσο ώστε να κινδυνεύσει να γίνει ατελείωτη. ΓΓ αυτό ας αρκεσθούμε σε ολίγες μόνο ακόμη παρατη­ρήσεις- επισημάνσεις.

α. Το γνέσιμο και πλέξιμο πού συναντάται σε ορισμένα παραμύθια συμβολίζουν τις θήλειες δυνάμεις ενώ η ξυλουργική και σιδη­ρουργία τις άρρενες.

β. Αναφορικά με τα πουλιά τα οποία πολύ συχνά συναντούμε στα παραμύθια αλλά και στους μύθους Ελλάδος, Περσίας, Ρώμης κα­θώς και άλλων χωρών, αναγνωρίζουμε την λει­τουργική τους ιδιότητα ως αγγελιοφόρων των Θεών. Η Ιδιότης των πουλιών, ως αγγελιαφό­ρων του θεού, είναι εγκατεστημένη επίσης και στις ιερές Γραφές Βουδιστικές Ιουδαϊκές και Μιθραικές όπου βλέπουμε τα πουλιά να έχουν γνώσεις. Και δυνάμεις τις οποίες οι άν­θρωποι εστερούντο. Στον εκκλησιαστή 10: 20 διαβάζουμε: "Ότι πετεινόντου ουρανού απο­τίσει την φωνήν σου και ο έχων τας πτέρυγας απαγγέλλει τον λόγον σου".

γ. Άλλο στοιχείο που διαπερνά πολλά πα­ραμύθια είναι ο αποκεφαλισμός, που συμβο­λίζει το σπάσιμο της κατάρας πού εβάρυνε το μαγεμένο άτομο, το οποίον είχε συνήθως τη μορφή ζώου.Κλασικό παράδειγμα του εί­δους είναι ο "Βάτραχος Πρίγκηπας".

δ. Πρέπει ακόμη ν' αναφέρουμε συμπλη­ρώνοντας την ενδεικτική απαρίθμηση και το Μαγεμένο η Σκοτεινό δάσος καθώς και τα βα­θιά σκοτεινά νερά ή την κοιλιά του τέρατος όπου στα παραμύθια, στους μύθους αλλά και στην μυθολογική πλευρά των Ιερών Γραφών, συμβολίζει την σκοτεινή πλευρά της φύσης και του θανάτου που πρέπει να ξεπεράσει κά­ποιος Πριν φθάσει στα επίπεδα μυημένου. Πριν ξανακερδίσει τον Χαμένο Παράδεισο. Η περίπτωση του Ίωνα πού βγήκε από την κοιλιά του κήτους, είναι ασφαλώς σχετική με τον εν λόγω συμβολισμό.

Συγγενής αναφορά στην περίπτωση Ιωνά συναντάται και στους θρύλους της Χαλδαίας όπου ο Ωάννες (άνθρωπος- ψάρι) βγαίνει Μεσ' από ένα αυγό απ' την θάλασσα διδάσκο­ντας τέχνες και επιστήμες.

Ο Θρύλος της Χαλδαίας περνάει στη συ­νέχεια στην μυθολογία των Ασσυροβαβυλω-νίων και ο Ωάννες καταλήγει στο (θεολογικό ) πάνθεον της Βαβυλώνας σαν θεός εκπολιτι-στής. Για τον Ωάννες αναφέρουν ακόμη και οι παραδόσεις της φυλής των Ντογκον στα νό­τια της Αιγύπτου.

Αρωγός στην συγκριτική έρευνα έρχεται όμως και ο Πλούταρχος, χαρακτηρίζοντας σαν "Θεό ή Δαίμονα" τον Ιανό που αποβιβά­σθηκε στην Ιταλία και αφού δίδαξε τέχνες και επιστήμες, θεοποιήθηκε.

Θρύλοι, μύθοι, παραδόσεις, παραμύθια διαπλέκονται ιχνηλατώντας αλήθειες πού κρύβονται. Σαν κατακλείδα, ας μου επιτρα­πεί να προτείνω αν ξαναδιαβάσουμε κάποτε τα παραμύθια πολύ λίκνισαν την φαντασία μας στην παιδική ηλικία, να το κάνουμε ενεργο­ποιώντας την Διάκριση μας, με τρόπο πού να πειθαρχεί στην παρακαταθήκη του Φιλόσο­φου- Αυτοκράτορα Μ. Αυρηλίου "Να είσθε όρθιοι και τεντωμένοι" όπως την διδάχθηκε και αυτός στα μυστήρια του Άρη -Διόνυσου.

Η Ελληνική θρησκεία εμπνευστής της οικολογικής συμπεριφοράς

http://12thespis.wordpress.com/2008/10/04/omiliadim/



Δημοσιεύθηκε από 12thespis στο Οκτώβριος 4, 2008

Η ομιλία της
Δήμητρας Λιάτσα - Χράπη,
συγγραφέως*
κατά τον εορτασμό της Φθινοπωρινής Ισημερίας
στην Θεσσαλονίκη (27/9/08).

Η Ελληνική θρησκεία εμπνευστής της οικολογικής συμπεριφοράς


Της Δήμητρας Λιάτσα – Χράπη
Συγγραφέως

Αγαπητοί συνεορταστές,
Όταν πριν από μερικά χρόνια ρώτησα έναν φίλο γιατρό και καλά διαβασμένο στα Ελληνικά ζητήματα, ποιο από τα δύο γεννήθηκε πρώτα στην Ελλάδα, η θρησκεία ή η φιλοσοφία, μου απάντησε αβίαστα: η θρησκεία.
Όμως η Ελληνική θρησκεία διαφέρει από τις άλλες ριζικά και καθοριστικά. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η λογική.
Ο Έλληνας γνωρίζει ότι η πατρίδα του δεν είναι πολύ εύφορη. Η καθαρότητα της ατμόσφαιρας είναι μοναδική και έχει υμνηθεί από τους αρχαίους ποιητές ως η καλλίτερη εγγύηση για μια ευτυχισμένη ζωή. Το αντιστάθμισμα όμως για το λαμπρό αυτό φώς είναι η ξηρασία.
Στην χώρα μας που κατά τον μισό χρόνο δεν βρέχει και πολλές φορές οι βροχές είναι περιορισμένες και τον Χειμώνα τα περισσότερα ποτάμια είναι μικρά και το νερό τους ελαττώνεται αισθητά κατά τους θερινούς μήνες.
Έτσι το νερό καθίσταται ο πρωταρχικός και αγωνιώδης όρος της ανθρώπινης ζωής και είναι φυσικό να προστατεύεται από τους αμαθείς μ’ ένα πλήθος από φανταστικές και μυστηριώδεις εικασίες και προλήψεις.
Ο Έλληνας υπήρξε ο πρώτος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής όχι με πομπώδεις, φλύαρες και οθνείες φλυαρίες αλλά πάνω στην βάση της πρακτικής ψυχολογίας. Το έχει αποδείξει σε πάμπολες περιπτώσεις μέσα από τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζει για να εκφράζεται: Την ποίηση.
Αλλά ο ιστορικός Πολύβιος (Στ΄ 56, 11) το συνοψίζει: «Επειδή κάθε πλήθος είναι αφελές και γεμάτο από άνομες επιθυμίες, παράλογη οργή, και βίαιο θυμό, μένει το να συγκρατεί κάποιος τα πλήθη με φόβους άγνωστους και με τέτοια δραματοποίηση.»
Η γένεση της βροχής αποδίδεται σε θεία ενέργεια και ειδικά στον Δία. Εκείνος συναθροίζει τα ευεργετικά ύδατα που γονιμοποιούν το έδαφος , γι΄ αυτό και τον αποκαλούν κελαινεφή, νεφεληγερέτη, υέτιο, όμβριο.
Οι πρόγονοί μας έλεγαν: «Ζεύς ύει». Σήμερα λέμε «βρέχει ο Θεός».
Οι περισσότεροι Θεοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σχετίζονται με την ευφορία της γης, ενώ η ανομβρία είναι θεία οργή.
Κάθε ποταμός είναι θεός. Θεωρείται ότι κατάγεται από τον Δία και αποκαλείται Διϊπετής.
Στην Οδύσσεια (ε 445 – 450) για παράδειγμα ο Οδυσσέας προσεύχεται στον ποταμό στο σημείο όπου ναυαγεί στο νησί των Φαιάκων:
«Άκουσέ με βασιλιά όποιος κι αν είσαι·
Ικέτης σου έρχομαι, ξεφεύγοντας από την θάλασσα
Την τιμωρία του Ποσειδώνα.
Κι οι Θεοί ακόμα δέχονται με σεβασμό τον άνθρωπο
Που βρίσκεται μπροστά τους
Ύστερα από περιπλανήσεις, γι’ αυτό κι εγώ
Τώρα έρχομαι και αγκαλιάζω το ρέμα σου
Και τα γόνατά σου, ύστερα από πολλά
βάσανα που πέρασα. Μα σπλαχνίσου με
βασιλιά, το ‘χω τιμή που έγινα ικέτης σου.»
Κάθε ρυάκι, κάθε πηγή στην Ελλάδα είναι και μία Θεότητα. Όλες οι κρήνες διατελούσαν υπό την φροντίδα επιμελητών που αποτελούσαν ιδιαίτερη αρχή και ονομάζονταν «κρηνών επιμεληταί ή κρινοφύλακες».
Οι Έλληνες ορκίζονταν μπροστά στις κρήνες όπως για παράδειγμα παρουσιάζει ο Σοφοκλής να κάνει ο Πολυνείκης στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ»: (1333)
«Προς νυν σε κρηνών και Θεών ομογνίων».
Το ίδιο και οι Θεοί ορκίζονταν στα νερά της Στυγός.
Οι τοπικές παραδόσεις θεωρούν τον ποταμό, τον ευγεργετικό τροφοδότη κάθε περιοχής, πατέρα των κατά τόπους Νυμφών: Η Δαυλίς είναι θυγατέρα του Κηφισού, η Σπάρτη θυγατέρα του Ευρώτα, η Χαλκίς του Ασωπού.
Οι Νύμφες, οι θεότητες της υγρής φύσεως και της ευφορίας κατοικούν σε πηγές, σε όρη, αγρούς, λειμώνες, δάση, δένδρα. Ο θείος βίος τους ήταν ο «αιωνίως ρεόντων υδάτων, του υγρού χυμού, της θείας αμβροσίας που ζωογονεί τα φυτά, τα δένδρα, όλη εν γένει την βλάστηση.
Αναλόγως λαμβάνουν και τα ονόματά τους:
Ναϊάδες (νάω = ρέω)
Ορεστιάδες, Ορείες, Ορειάδες, Πετραίες, Αγρονόμοι (νέμομαι = Κατέχω)
Δρυάδες και Αμαδρυάδες επειδή η ζωή τους συνδεόταν με την δρύ της οποίας ήταν προστάτιδες. Ποταμηΐδες που έπερναν τα ονόματά τους από τον ποταμό όπου κατοικούσαν. Αχελωΐδες, Ισμηνίδες, Πηγαίες, Λιμνάδες, Λιμνακίδες, Ελειονόμοι, Μελιάδες και Μελίες νύμφες των δασών.
Τα δένδρα στα οποία ζούσαν οι νύμφες θεωρούντο ιερά και κανένας δεν μπορούσε ατιμωρητί να θέσει χείρα επάνω τους. Θεωρούντο ότι γεννιούνται και πεθαίνουν μαζί με τις ωραίες εκείνες παρθένους.
Οι παραδόσεις έλεγαν πως κάθε φορά που κόβονταν τα δένδρα ακουγόταν ο θρήνος των Νυμφών που ζούσαν σ’ αυτά και επέρχονταν διάφορα δυστυχήματα στους ιερόσυλους, ενώ αντίθετα ευεργετούντο όσοι τα προστάτευαν και τα διέσωζαν.
Οι Έλληνες είχαν πλήρη επίγνωση της αξίας των δασών εν γένει και ιδιαιτέρως των δασυλλίων και των χλοερών τόπων που βρίσκονταν κοντά ή μέσα στις πόλεις. Τα συντηρούσαν με κάθε τρόπο και αυτό αποδεικνύεται από την αφιέρωση σε Θεούς ή Ήρωες, τον καθορισμό τους ως ιερά και προπάντων ο νομικός προσδιορισμός κάθε βλάβης τους ως ιεροσυλία που τιμωρείτο με την ποινή του θανάτου άν στο δικαστήριο αποδεικνυόταν η ενοχή.
Η θάλασσα που έπαιξε τόσο αποφασιστικό ρόλο στην ιστορία του γένους μας είχε θεοποιηθεί και βρισκόταν υπό την προστασία δεκάδων θεοτήτων: Του Ποσειδώνος και της συζύγου του Αμφιτρίτης, της Αφροδίτης, των Καβείρων και χιλιάδων Νηρηΐδων.
Η γαία είναι η πρώτη και μέγιστη Θεά μητέρα των Θεών και των ανθρώπων. Γράφει ο Ξενοφών στον «Οικονομικό» του. (V 12)
«H γη όντας Θεότητα, διδάσκει την δικαιοσύνη σ’ όσους μπορούν να την μάθουν. Σ’ αυτούς που την υπηρετούν άριστα δίνει σ’ αντάλλαγμα τα καλλίτερα αγαθά.»
Στην αρχαιότητα επικρατούσε επίσης η συνήθεια να θυσιάζονται ζώα προς έκφρασιν ευγνωμοσύνης, προς εξιλέωσιν ή για την παρακίνησιν της Θεότητας να παράσχει κάτι.
Η επικρατούσα συνήθεια ήταν να καίγονται οι μηροί περιτυλιγμένοι με λίπος, το υπόλοιπον όμως του ζώου καταναλώνετο από τους θρησκευτές. Για τον λόγο αυτό τα ζώα ήταν από τα ήμερα κατοικίδια: πρόβατα, αρνιά, αίγες, ταύροι, βόδια, κριοί. Οι πρόγονοί μας έτρωγαν σπάνια κρέας και όχι βέβαια όσο εμείς που έχουμε καταστήσει την κρεοφαγία κύριο πιάτο μας με ολέθριες για την υγεία μας συνέπειες.
Σε εξαιρετικές περιπτώσεις γινόταν θυσία εκατό (100) βοών (Εκατόμβη) αλλά συχνά το όνομα αυτό ήταν δηλωτικό της μεγάλης θυσίας στην οποία ευωχείτο μία ολόκληρη πόλις ή ένας στρατός, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδος που διατήρησαν το πανάρχαιο αυτό έθιμο κατά το οποίο το ζώο τεμαχίζεται και μοιράζεται στα σπίτια.
Στην θυσία που γίνεται για παράδειγμα στη γ΄ ραψωδία της Οδύσσειας προς τιμήν του Ποσειδώνος στην Πύλο θυσιάζονται 81 ταύροι και ευωχούνται 4.500 άτομα.
Ο Έλληνας δεν λατρεύει τους θεούς του αναπαυόμενος. Τους λατρεύει με αγώνες: Αθλητικούς, μουσικούς, ποιητικούς. Τους λατρεύει με την επιστήμη (όλα τα επιστημονικά κέντρα ξεκίνησαν από τους ναούς). Τους λατρεύει με την Φιλοσοφία (όλοι οι Φιλόσοφοι κάνουν επίκληση στους Θεούς).
Ο Έλληνας κατάφερε να ζει μία ζωή που κάθε λεπτομέρειά της διαπνέεται από την Θρησκεία και να μην την εκφυλίσει σε Θεοκρατία.
Άς μην μας εκπλήσσει το πλήθος των Θεών, των ημιθέων, των ηρώων ή των νυμφών. Με τον τρόπο αυτό συνήθιζε ο αρχαίος πρόγονός μας στην πολυπλοκότητα του κόσμου και της ζωής με αποτέλεσμα ο νούς να γίνεται πιο εφυής, πιο προσαρμοσμένος στον κόσμο. Έτσι προστατεύετο ο νούς του από την στερεοτυπία και την μονοτονία του ενός Θεού.
Η προστασία του φυσικού πλούτου δεν είναι πολυτέλεια. Είναι αναγκαιότητα. Αυτό πού ο σύγχρονος άνθρωπος ανακάλυψε μετά από εκατονταετίες αλόγιστης «κατακυρίευσης» της γης, οι αρχαίοι Έλληνες πρόγονοί μας το γνώριζαν και το εφάρμοζαν.
Ήδη από την εποχή που η Αλεξάνδρεια ήταν το κέντρο της επιστήμης γνώριζαν τον ατμό και τις πολλές εφαρμογές του. Ο περίφημος υπολογιστής – αστρολάβος των Αντκηθύρων μας αφήνει μόνο να υποψιαστούμε τι γνώριζαν οι Έλληνες.
Η βιομηχανική επανάσταση λοιπόν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί τότε. Επέλεξαν όμως να μην προχωρήσουν γιατί γνώριζαν τις ολέθριες συνέπειες της, αφού διαπνέοντο από την αρχή του μέτρου. Τελικά η βιομηχανική επανάσταση που έγινε δεν μας έκανε ούτε υγιέστερους, ούτε πιο ευτυχισμένους. Το αντίθετο μάλιστα, αποδεικνύοντας το ορθόν της Ελληνικής επιλογής.
Για τους Έλληνες το ωραίο και το ιερό δεν είναι για ξεκούραση. Είναι ουσιώδη για την βελτίωση του ανθρώπου, αφού ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του περιβάλλοντος του.
Η καταστροφή του περιβάλλοντος, η άναρχη δόμιση, η έλλειψη καλαισθησίας, η έλλειψη καθαριότητας αυξάνουν την επιθετικότητα και στερεύουν τον σεβασμό.
Άς πάψουμε να κοιτάμε την ασχήμια με αδιαφορία, να συνηθίζουμε στο απαράδεκτο. Άς κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας.
Μπορεί αυτό που κάνουμε να φαίνεται ασήμαντο, σημασία όμως έχει να το κάνουμε.

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΕΜΙΝΙΣΜΟΥ

Η αποκατάσταση της Κλεοπάτρας

http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=702

Η αποκατάσταση της Κλεοπάτρας

Φιλήδονη, εκκεντρική, ύπουλη, μια άστατη μοιραία γυναίκα, μισητή στο ρωμαϊκό λαό. Όταν πέθανε ο ποιητής Οράτιος, αναφώνησε: Ώρα να τσουγκρίσουμε . Ύστερα από σχεδόν χίλια χρόνια, ο Δάντης την περιέλαβε στον κύκλο των ακόλαστων. Χίλια χρόνια μετά απ´ αυτόν, ο χολιγουντιανός κινηματογράφος εξακολουθεί να την εμφανίζει ως ξελογιάστρα των αντρών, η οποία χρησιμοποιούσε φίλτρα, ακόμα και δηλητήρια. Στην πραγματικότητα, η Ελληνίδα Κλεοπάτρα Ζ´, τελευταία βασίλισσα της Αιγύπτου, ήταν πολύ διαφορετική απ´ ό,τι την περιγράφουν, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο χαρακτήρα. Όμως, την ιστορία τη γράφουν οι νικητές - στην προκειμένη περίπτωση, ο Οκταβιανός, φανατικός εχθρός της, ο οποίος εξαπέλυσε μια εκστρατεία δυσφήμησης που αμαύρωσε για αιώνες τη μνήμη της

Σήμερα, χάρη στην εργασία δεκάδων μελετητών, μεταξύ των οποίων αρχαιολόγοι όπως ο Φρανκ Γκοντιό και ιστορικοί τέχνης όπως ο Πάολο Μορένο, είμαστε σε θέση να ανασυνθέσουμε με ακρίβεια τη ζωή και το χαρακτήρα, την ένδυση και τις συνήθειες, ακόμα και τη φυσική της εμφάνιση. Ας ξαναζωντανέψουμε λοιπόν την Κλεοπάτρα για μια μέρα.

Η ανάπλαση

Πώς ήταν λοιπόν η αυθεντική Κλεοπάτρα; Ήταν μια μικρόσωμη Ελληνίδα με λεπτό σώμα, όχι αδύνατη, με δέρμα και μάτια ανοιχτού χρώματος. Υπάρχουν αποδείξεις. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι στη Ρώμη η βασίλισσα πόζαρε για το γλύπτη Στέφανο, ο οποίος κατασκεύασε ένα άγαλμα γνωστό ως Αφροδίτη του Εσκουιλίνο, που θεωρείται σήμερα ως η πιο πιστή απεικόνιση της Κλεοπάτρας , αποκαλύπτει ο Π. Μορένο, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Ρώμης. Τα αιγυπτιακά στοιχεία αυτού του αγάλματος είναι πολλά, από το χτένισμα μέχρι το δοχείο του νερού, όπου είναι τυλιγμένος ο ιερός όφις, δηλαδή η κόμπρα, σύμβολο των βασιλέων της Αιγύπτου. Ενδεικτικά είναι επίσης τα σανδάλια με κορδόνι και λεπτή σόλα, καθώς και το βάζο το στολισμένο με τα λεγόμενα φύλλα του νερού. Εξάλλου, το πρόσωπο μοιάζει πολύ με τα πορτρέτα της βασίλισσας που βρίσκονται στη Ρώμη και στο Βερολίνο .

Το ότι ήταν μικρόσωμη φανερώνεται κι από ένα ιστορικό επεισόδιο του 48 π.Χ.: Για να συναντηθεί στην Αλεξάνδρεια με τον Καίσαρα, η είκοσι ενός χρονών Κλεοπάτρα μεταφέρθηκε με διαταγή της τυλιγμένη σ´ ένα χαλί. Τέλος, το πρόσωπο είναι ίδιο - ως προς τα τριγωνικά μάγουλα, τη στενή και μακριά μύτη, το χαμηλό μέτωπο- μ´ εκείνο των νομισμάτων που απεικονίζουν τη βασίλισσα. Χαρακτηριστική είναι η όψη του κάτω χείλους , προσθέτει ο Μορένο, που εμφανίζει τον τυπικό προγναθισμό της δυναστείας των Πτολεμαίων, στους οποίους ανήκε η Κλεοπάτρα .

Ίντριγκες και διαφθορά

Σχετικά με το χαρακτήρα της, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η βασίλισσα ήταν ικανή για αυλικές ίντριγκες, αλλά πρέπει να σκεφτούμε ότι ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών όταν έπεσε στους ώμους της το τεράστιο βάρος της διοίκησης ενός βασιλείου υπό διάλυση, με τους ισχυρούς Ρωμαίους να είναι κύριοι της περιοχής. Η Κλεοπάτρα υιοθέτησε μια πολιτική τολμηρή αλλά ρεαλιστική, βασισμένη στην ελληνιστική παράδοση. Οι συνωμοσίες και οι δηλητηριάσεις, οι συμβιβασμοί και οι προδοσίες δεν ήταν προνόμιό της, καθώς συνηθίζονταν στην αρχαία πολιτική ζωή, συμπεριλαμβανομένης της ρωμαϊκής. Η Κλεοπάτρα νοιαζόταν για τις συνθήκες ζωής των κατοίκων της Αιγύπτου, γι´ αυτό και επέκτεινε τα έργα άρδευσης

Η μυθική μεγάλη ερωμένη είχε μόνο δύο έρωτες: τον Καίσαρα και τον Αντώνιο. Στους γάμους της επέδειξε πολιτικό ταλέντο, συνδέοντας τη βασιλεία της με τους Ρωμαίους κυρίαρχους, μέσω μιας οικογενειακής σχέσης που ήταν και μια συμμαχία δυναστειών. Έδωσε παιδιά τόσο στον Καίσαρα όσο και στον Αντώνιο, διάδοχο του Ιουλίου Καίσαρα στην τριανδρία. Ο Καισαρίωνας, γιος του Καίσαρα, υπήρξε μια προσεκτική επένδυση . Παρ´ όλα αυτά, δεν απέδωσε, γιατί ο αγώνας για την εξουσία κερδήθηκε από τον Οκταβιανό, ο οποίος φρόντισε να βάλει να δολοφονήσουν τον αθώο Καισαρίωνα.

Η πλήρης λοιπόν εικόνα είναι αυτή μιας λεπτής και έξυπνης νέας γυναίκας, η οποία ανατράφηκε για να κυβερνά και ήταν ικανή να γοητεύει περισσότερο με τη μόρφωση παρά με την εμφάνισή της. Ο Έλληνας ιστορικός Πλούταρχος την περιγράφει ως προκλητική παρά ωραία . Φαίνεται ότι αυτή η προκλητικότητα γοήτευσε τον τότε 54άχρονο Ιούλιο Καίσαρα. Η Κλεοπάτρα είχε ασυνήθιστη προσωπικότητα. Μιλούσε δώδεκα γλώσσες και ήταν η πρώτη από τους Πτολεμαίους, που ήδη κυβερνούσαν την Αίγυπτο επί 300 χρόνια, η οποία έμαθε την αιγυπτιακή, γλώσσα του λαού της - οι πρόγονοί της μιλούσαν μόνο ελληνικά

Το όνειρο μιας αυτοκρατορίας

Εκμεταλλευόμενη όσο καλύτερα μπορούσε αυτά της τα προτερήματα, η Κλεοπάτρα πιθανόν να ενέπνευσε στον Καίσαρα την ιδέα μιας μεγάλης εκστρατείας στην Ανατολή, στα χνάρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με την ελπίδα να ξαναδώσει στην Αίγυπτο το χαμένο της γόητρο και κύρος. Το όνειρό της διακόπηκε στις ειδούς του Μαρτίου με τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα. Όμως, η Κλεοπάτρα δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να υποβάλει την ιδέα της αυτοκρατορίας στον Αντώνιο, πραγματικό διάδοχο της πολιτικής του Καίσαρα. Ο Αντώνιος ήταν καλός μαχητής, αλλά αποδείχθηκε κάκιστος πολιτικός. Και η βασίλισσα της Αιγύπτου χρειάστηκε ν´ αντιμετωπίσει τον Οκταβιανό, έναν ύπουλο αλλά εξαιρετικά συνετό αντίπαλο. Έτσι η κληρονομιά του Καίσαρα μοιράστηκε ανάμεσα στον Αντώνιο, μελλοντικό σύζυγο της Κλεοπάτρας, τον Λέπινδο και τον Οκταβιανό. Σύντομα ο τελευταίος αντιλήφθηκε ότι υπό την αρχηγία της Κλεοπάτρας η Αίγυπτος θα μπορούσε να γίνει πράγματι σημαντικό κέντρο δύναμης επικίνδυνο για το ρωμαϊκό κράτος. Ο Οκταβιανός ξεκίνησε μια συστηματική δυσφημιστική εκστρατεία, την πρώτη του αρχαίου κόσμου, εναντίον της βασίλισσας. Για τα σποτ χρησιμοποίησε τη φήμη και το ρητορικό ύφος λογίων και ποιητών, όπως ο Βιργίλιος και ο Οράτιος, ή ρητόρων όπως ο Κικέρωνας. Στο πρόσωπο της Κλεοπάτρας άρχισαν να ενσαρκώνονται όλα αυτά που ο ρωμαϊκός πολιτισμός θεωρούσε αρνητικά. Ήταν ξένη, δηλαδή δεν ήταν Ρωμαία υπήκοος, και, το σημαντικότερο, αποτελούμε μέρος ενός κόσμου διεφθαρμένου και αναξιόπιστου: του ανατολικού. Για να ξεχαστεί η αριστοκρατική ελληνική καταγωγή της άρχισε να διαδίδεται ότι το δέρμα της ήταν μελαψό. Τέλος, κατακρίθηκε ως γυναίκα που λάμβανε μέρος στην πολιτική ζωή, χρησιμοποιώντας τη διεστραμμένη γοητεία της, ικανή να διαφθείρει έναν άξιο Ρωμαίο πολίτη όπως ο Αντώνιος. Στην πραγματικότητα, στόχος ήταν ο ίδιος ο Αντώνιος, τον οποίο ο Οκταβιανός κατόρθωσε να παραμερίσει, αποφεύγοντας τον κίνδυνο ενός νέου εμφυλίου πολέμου. Παράλληλα, διέβαλε για αιώνες την εικόνα εκείνου του ικανού, χαριτωμένου και πολύ μορφωμένου αλλά λίγο τολμηρού κοριτσιού, το οποίο υπήρξε στην πραγματικότητα η Κλεοπάτρα Ζ´, η τελευταία βασίλισσα της Αιγύπτου.

Από το τεύχος Νο 15, Μάιος 2001, σελ. 22-29

ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΙ ΒΑΖΕΤΕ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΑΣ

Πως να εκπαιδεύσετε τον άνδρα σας σαν να ήταν σκύλος

Τώρα έάν κάποιος αποκαλέσει τις γυναίκες που σκεύτονται έτσι "Σκύλες", θα προσβληθούν

ΤΗΣ ΙΛΕΝΑΣ ΜΠΟΓΡΗ

2008/ΙΟΥΛΙΟΣ/Περιοδικό Gracia σελ. 75

Όταν το ζητούμενο είναι ένας υπάκουος σύντροφος, πιστός σαν σκυλί, η λύση-τρικ κρύβεται στις σελίδες ενός καινούργιου βιβλίου που έγινε ανάρπαστο από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του. Το ζεστό ψωμάκι των σχέσεων νέας κοπής υποστηρίζει ότι μπορούμε και οφείλουμε να προπονήσουμε το έτερον μας ήμισυ ακριβώς όπως εκγυμνάζουν οι εκπαιδευτές τους σκύλους και άλλους εκπρόσωπους τoυ ζωϊκού βασίλείoυ.




Το μέγα ερώτημα όταν το θέμα είναι οι αχέσεις συντροφικό­τητας ή γάμου τίθεται καίρια και απλά: «Μπορεί ο σύντροφος μας να εκπαιδευ­τεί όπως τα ζώα;» Η συγγραφέας -και επίκουρος καθηγήτρια δημοσιογραφίας στο Βοston University- Αmy Sutherland1 απαντά καταφατικά, υποστηρίζοντας πως εάν τα ζώα εξημερώνονται, τότε ίσως οι ίδιες τεχνικές εκπαίδευσης να εφαρ­μόζονται και στους άντρες. Στο βιβλίο της «What Shamu taught me about life («Τι μου έμαθε ο Shamu για τη ζωή, την αγάπη και το γάμο»), εξηγεί πώς οι τεχνικές που προκύπτουν από την εκπαίδευση ζώων μπορούν να μας οδηγήσουν σε πιο υγιείς σχέσεις. Όλα ξεκίνησαν από ένα άρθρο στη <ττήλη της στους «Νew York Times» με τίτλο «Τι μου έμαθε ο Shamu (ένα εκπαι­δευόμενο δελφίνι) για έναν ευτυχισμένο γάμο». Η Αmy Sutherland1. είχε ήδη περάσει από ένα κολέγιο για trainers ζώων με αφορμή το προηγούμενο βι­βλίο της, όπου είχε εντοπίσει ορισμένες μεθόδους οι οποίες αποδείχτηκαν άκρως αποτελεσματικές για την εκπαίδευση του άντρα της Scott! Προφανώς αναγνώστες απ' όλο τον κόσμο εντυπωσιάστηκαν με το κείμενό της, αφού ταξίδεψε στο Διαδίκτυο, με αποτέλεσμα να βραβευτεί ως το πιο πολυδιαβασμένο άρθρο των «Times». Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη: η δη­μοσιογράφος υπέγραφε συμβόλαιο για βιβλίο την ίδια ώρα που το Χόλιγουντ έσπαγε τα πιλέφωνά της για να κλείσει μαζί της την ταινία που ήδη ετοιμάζεται. Βέβαια, η ιδέα που προτείνει στις γυναί­κες να προπονούν τους άντρες τους όπως θα έκανε ένας pet coach με το γιορκσάιρ καναπέ δεν είναι καινούργια. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1963 στο φιλμ «Ιf a man answers», όπου η περσόνα της εποχής Sandra Dee λαμβάνει απ' τη μητέρα της γαμήλιο δώρο ένα εγχειρίδιο εκγύμνασης σκύλων με αφιέρωση «Εάν θέλεις έναν τέλειο γάμο, μάθε να μετα­χειρίζεσαι τον άντρα σου σαν σκυλάκι».

REALITY BITES
Πολύ πιο πρόσφατά, το 2006, το κανά­λι του ΒΒC πρόβαλλε το reality swow «Πώς να έχετε το σύζυγο σας στα πόδια σας», όπου μια τοπ εκπαιδεύτρια ζώων εξη­γούσε ότι τα σκυλιά και οι άντρες είναι πλάσματα της συνήθειας. Είναι ευτυχή όταν τα ταΐζεις και τα ποτίζεις, γι' αυτό οι σύντροφοι πρέπει να εκπαιδεύονται ώστε να χαλιναγωγούνται η τεμπελιά κι άλλες ανεπιθύμητες συμπεριφορές.

θα 'ταν μάλιστα καλύτερα η προπόνηση να αρχίσει από τα πρώτα ραντεβού της σχέσης ή το μήνα του μέλιτος, καθώς την περίοδο αυτή ό,τι κι αν ζητήσετε έχετε εξασφαλισμένη τη θετική ανταπόκριση του συντρόφου σας. Η Αmy Sutherland1 έμεινε για έναν ολόκληρο χρόνο στο πάρκο See World του Σαν Ντιέγκο κρατώντας σημειώσεις από την εκπαίδευση των ζώων. Παρατηρώντας, για παράδειγμα, ότι μια φώκια δεν υπήρχε περίπτωση να υποδεχτεί με χαιρετισμό το κοινό της ενώ ο προπονητής τής απευθυνόταν συνέχεια με εριστικό τρόπο, σκέφτηκε ότι το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με τον τσαπατσούλη κι αφηρημένο «Βig Dog» της, όπως αποκαλεί στο βιβλίο τον άντρα της. Η συγγραφέας υποστηρίζει πως κάθε «ιδιοκτήτρια συζύγου» μπορεί πλέον να ξεκινήσει την εκπαίδευση του αγαπημένου της δίποδου στο σπίτι, είτε ο εκπαιδευόμενος είναι ένα χαριτωμένο κουτάβι μόλις 22 ετών είτε ένας ενήλικος ανεξαρτήτου ηλικίας και μεγέθους.
Εκτός από σκύλο, η ίδια τονίζει ότι το εί­δος «άντρας» προσομοιάζει περισσότερο στα μεγάλα αιλουροειδή και στις καμή­λες. Στο βιβλίο, που είναι ένας πιλότος αυτοβοήθειας και εγχειρίδιο ψυχολογίας ζώων, παρουσιάζονται με απλό και κα­τανοητό τρόπο οι βασικές εντολές εκπαί­δευσης και ταυτόχρονα δίνονται λύσεις στα καθημερινά προβλήματα συμπερι­φοράς του συντρόφου. Πρόκειται για τις ίδιες τεχνικές που χρησιμοποιούνται για τα ζώα τα οποία συμμετέχουν σε τσίρκο ή ταινίες και δεν προϋποθέτουν προη­γούμενη εμπειρία.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΤΙΡ
•Όταν ένας σκύλος υπό εκπαίδευση κάνει κάτι λάθος, ο trainer δεν αντιδρά. Στέκεται ήρεμος και ακίνητος για λίγο, χωρίς να κοιτάζει το ζώο, κι επιστρέφει στη δουλειά του. Το μάθημα είναι ότι οποιαδήποτε συμπεριφορά του θα προ­καλέσει μια αντίδραση του ζώου. Έτσι, για να μάθετε στο σύντροφο σας να μην

εκρήγνυται όποτε χάνει τα κλειδιά ή το πορτοφόλι του, πρέπει να αγνοήσετε το επόμενο ξέσπασμα του, χωρίς μάλιστα να προσφερθείτε να τον βοηθήσετε.
• Αν είναι μέσα στα πόδια σας όταν μα­γειρεύετε και σας ρωτάει πότε θα ετοιμα­στεί το φαγητό, του αναθέτετε να κάνει κάτι που του αρέσει, π.χ. να τρίψει τυρί, στο αντίθετο άκρο της κουζίνας ή βάζετε ένα μπολ με το αγαπημένο του σνακ στo καθιστικό, θα ξενοιάσετε μια και καλή με τον πεινασμένο σας μπαμπουίνο.
• Με εντολές τύπου «Κάτσε! Κάτω! Μείνε! Έλα! Πάμε!» δεν πρόκειται να δαμάσετε εύκολα το ζωώδες ένστικτο του συντρόφου σας για πιο ικανοποιητικό σεξ. Αλλάζετε συχνά το κίνητρο του εκ­παιδευόμενου. Αυτή είναι η θεμελιώδη· αρχή σε αυτό το πεδίο. Μπορείτε να δο­κιμάσετε καινούργια ερωτικά σενάρια. Με σωστό προπονητή εξάλλου όλα γίνoνται. Φανταστείτε τους εκπαιδευτές που μαθαίνουν στα δελφίνια να εκτοξεύουν από τις δεξαμενές τους στον αέρα!
• Προετοιμάστε πρώτα τον εαυτό σας προκειμένου να έχετε τις σωστές αναδράσεις: υιοθετήστε το motto των εκπαιδευτών «δεν είναι ποτέ το λάθος του ζώου, η δική μου τεχνική λανθάνει».
• Μην προσπαθείτε ν' αλλάξετε ό,τι έχει απ' την αρχή παγιωθεί. Δεχτείτε τα πα­ράξενα μουγκρητά του Κing Kong σας και τις ιδιοτροπίες του στον έρωτα.
• Μάθετε καλά το είδος του δίποδου που έχετε στο κλουβί σας αναλύοντας το όπως κάνουν οι trainers με το ζώο που πρόκειται να δαμάσουν ξεκινώ­ντας απ' την ανατομία, τα ένστικτα, την κοινωνική του δομή. Για παράδειγμα, ο
ελέφαντας είναι αγελαίο ζώο, γι' αυτό και ανταποκρίνεται στην ιεραρχία. Μπορεί να μην πηδάει ψηλά όπως ο πάνθηρας, αλλά μπορεί να σταθεί με το κεφάλι ανάποδα
• Αν κάποια στάση ή τεχνική του συντρόφου σας δεν σας ικα­νοποιεί, μην του βγάλετε κόκκινη κάρτα, αλλά αντιπροτείνετε κάτι άλλο. Όταν οι προπονητές θέλουν να μάθουν στους αετούς να μην προσγειώνονται στο κεφάλι και (τους ώμους τους, δεν δηλώ­νουν αρνητισμό, αλλά τους εκπαιδεύουν να προσεδαφίζονται σε τάπητες. Ένα απλό και ευφυέστατο conserpt. ■

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΛΕΣΒΙΟΣ, -ΙΑ

http://www.davlos.gr/

Αποφασίσαμε να αντιδράσωμε ως Λέσβιοι εγώ και οι κυρίες Μαρία Δ. Ρόδου και Κοκκώνη Αντ. Κουβαλάκη σ' ένα παγκόσμιο φαινόμενο, το οποίο θεωρούμε σύμπτωμα μιας εποχής, όπου το ιστορικά αληθινό και γενικό αντικαθίσταται με το υποκειμενικά αυθαίρετο και εγωιστικό. Θα έλεγα επί πλέον, ότι το εν λόγω φαινόμενο υποκρύπτει μία απρόκλητη επιθετικότητα η ρατσισμό κάποιων ιδιορρύθμων ατόμων εναντίον όσων δεν χαρακτηρίζονται από αντίστοιχες ιδιορρυθμίες.
Η ιδιοποίηση και ο σφετερισμός από άλλους της ιδιότητας του καταγόμενου από κάποια γενέτειρα πατρίδα γη, που δεν έχουν καμμία σχέση με τη γη αυτή, είναι καθ' εαυτές πράξεις ακραίας αυθαιρεσίας. Όταν δε οι σφετεριστές δολίως γίνωνται όχι απλώς συνδικαιούχοι της ιδιότητας αλλά και αποπειρώνται να αφαιρέσουν την ιδιότητα από τους ίδιους τους δικαιούχους, τότε η αυθαιρεσία γίνεται ολοκληρωτισμός και ο σφετερισμός βίαιη αφαίρεση, κλοπή και κατοχή της ταυτότητας του άλλου. Μια τέτοια συμπεριφορά θα την χαρακτήριζα "εύλογη" μεν, αλλά τυπικά κλινικό σύμπτωμα ελλειμματικότητας και μειονεξίας. Ας δούμε με λίγες μόνο φράσεις το φαινόμενο αυτό πιο συγκεκριμένα.
Οι λέξεις Λέσβιος, Λεσβία, Λέσβιο και Λεσβιακός, Λεσβιακή, Λεσβιακό για αιώνες αμέτρητους σήμαιναν αποκλειστικά κάτι, με το οποίο ωνομάζονταν γενεές επί γενεών ανθρώπων και διαχρονικώς τα δημιουργήματά τους, ιστορικά, καλλιτεχνικά, πνευματικά, υλικά και ό,τι άλλο αναφέρεται και αφορά στην πλουσιώτατη σε πολιτισμό και ιστορία νήσο Λέσβο· σήμαιναν πολύ απλά το βασικώτερο στοιχείο της ατομικής και ομαδικής συνειδησιακής οντότητας και ιστορικογεωγραφικής ταυτότητας των Λεσβίων*. Κατά τα τελευταία χρόνια όμως οι σημασίες αυτές των λέξεων έχουν σχεδόν χαθεί, έχουν σχεδόν εξοβελισθεί και αντικαταστάθηκαν με σημασίες που δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με τη Λέσβο. Αλλά το πράγμα δεν σταμάτησε εδώ. Για τον χαρακτηρισμό των κατοίκων της Λέσβου αντί των πανάρχαιων λέξεων Λέσβιος, -ία, Λέσβιο εισήχθησαν δολίως και εσκεμμένα και χρησιμοποιούνται άλλες "λέξεις", αυθαίρετα κατασκευασμένες και ανύπαρκτες σ' όλα τα Λεξικά της Αρχαίας και της Νέας Ελληνικής Γλώσσας. Πρόκειται για τις εκ του μηδενός νεοκατασκευασμένες πρόσφατα δήθεν "λέξεις" Λεσβιανός, -η, -ο και Λεσβιώτης -ισσα, -ικο (διεθνώς "Lesvonian", "Lesviot"), για τον χαρακτηρισμό των γεννηθέντων, κατοικούντων και καταγόμενων από τη Λέσβο.
Ίσως, αν δεν είναι κανείς Λέσβιος, να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει τον ψυχικό και ηθικό βιασμό στο υπαρξιακό βάθος που τον αισθάνονται ο κάτοικος και ο καταγόμενος από το ιστορικό αυτό νησί· στο υπαρξιακό βάθος που τον αισθάνονται μία Λεσβία η ένας Λέσβιος· στο υπαρξιακό βάθος που συνεπάγεται η βάναυση γλωσσική υποκλοπή και αφαίρεση της γεωγραφικήςταυτότητας των Λεσβίων. Αυτόν τον ψυχικό βιασμό, αυτήν την ηθική βλάβη, που προσβάλλει βάναυσα το δικαίωμα της ταυτότητας κάθε ανθρώπου, θελήσαμε οι συναιτούσες μου κι εγώ να εκφράσουμε δια του συνηγόρου μας, καταθέτοντας την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, που εκδικάζεται στο Πρωτοδικείο Αθηνών την 10η Ιουνίου 2008, ημέρα Τρίτη, κτίριο 5 πρώην Σχολής Ευελπίδων, ώρα 9 π.μ.
Δ.Ι.Λ.
* Σύμφωνα με την ηλεκτρονική έκδοση του Λεξικού της Οξφόρδης (www.askoxford.com), στην πρώτη έκδοση του Επίτομου Λεξικού (1911) η λέξη Λεσβία (Lesbian) "αναφερόταν μόνο στη νήσο". Η έννοια της ομοφυλόφιλης γυναίκας προστέθηκε πολύ αργότερα. Σχετικά στη 10η έκδοση του Επίτομου Λεξικού της Οξφόρδης (1999) στην ίδια ιστοσελίδα αναφέρεται: "Πολλές λέξεις άλλαξαν σημασία η απέκτησαν νέες έννοιες. Για παράδειγμα η λέξη "sex" το 1911 σήμαινε μόνο "να είσαι άνδρας, γυναίκα η ερμαφρόδιτος". "Gay" σήμαινε "αυτός που είναι γεμάτος από / η έχει προδιάθεση για ευθυμία, καλόκαρδος, αθλητικός". "Λεσβία" σήμαινε απλά "από τη Λέσβο" (ένα Ελληνικό νησί.)"

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΣΤΟ "ΔΑΥΛΟ" ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ

LESBIANS IN COURT DISPUTE
A Greek court will be assembled to decide whether the word "Lesbian", meaning inhabitant of, or person originating from the sizeable Greek island of Lesbos, may also be used to designate homosexual women.
Three Lesbians, two of whom are women, have appealed to Greek justice, asking for the prohibition and withdrawal of the word "Lesbian" from the registered name "Greek Homosexual and Lesbian Community" (OLKE), their argument being that their historical and regional identity and personality are illegally offended by such a usage. One of the prosecutors, publisher of the magazine "Davlos" (www.davlos.gr) Dimitris Lambrou, stated that the use of the word "Lesbian", in Greek both a noun and an adjective, by individuals having absolutely no relation to his place of birth, is arbitrary and inadmissible, as it distorts a true historical meaning and causes daily problems to the social life of the inhabitants of the island.
The word acquired the meaning of homosexual woman and has been used as such in all languages for the last decades. The alteration of its meaning stems from the fact that the great Lesbian poetess Sappho of the 7th cen. B.C., several centuries after her death, was thought to have had homosexual relations with her female students. Newer research has disproven this, as Sappho had a family and committed suicide for the love of another man.
The case, scheduled to be tried on the 10th of June at the Athens Trial Court, has raised spirits among 250.000 people originating from Lesbos, as well as, in the opposite sense, among thousands of "Lesbians" in Greece and around the word. "On no occasion should the name of the inhabitants of Lesbos be abused", added D. Lambrou".

Γυναίκες-αντάρτισσες διαχρονικά πρότυπα της γυναικείας ψυχής

http://www.davlos.gr/

ΡΕΤΟΥΛΑ, ΑΓΓΕΛΙΚΗ

1) Μήδεια, το ανεπιθύμητο αγαθό,
2) Κλυταιμνήστρα, η γυναίκα μη τρόπαιο,
3) Ηλέκτρα, η παγωμένη στο χρόνο,
4) Αντιγόνη, ο ευγενικός όλεθρος,
5) Ελένη, η μάγισσα της διπλωματίας,
6) Σαπφώ, η θύελλα.

Στην αρχαία Ελληνική Τραγωδία δεσπόζουν οι επιβλητικές γυναικείες μορφές με ισχυρές προσωπικότητες, που υπήρξαν σύμβολα και αρχέτυπα θαυμαστά σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις εποχές. Γυναίκες παθιασμένες, προικισμένες με ομορφιά, επιστημονική γνώση, ευφυΐα, δύναμη, τόλμη και θάρρος, που ξεπέρασαν το στενό πλαίσιο της εποχής τους, οντότητες, που ανέτρεψαν το κοινωνικό Κατεστημένο και πήγαν κόντρα στους ισχύοντες νόμους και στους άρχοντες της εποχής. Αυτές οι αξεπέραστες συγκλονιστικές θηλυκές υπάρξεις τρόμαξαν και ενώχλησαν την μετέπειτα ανδροκρατούμενη κοινωνία, η οποία ρίχτηκε στην μάχη, για να τις υποβιβάση μέσα από τις τραγωδίες σε παιδοκτόνους, τρελλές, μάγισσες, συζυγοκτόνους, μητροκτόνους και μοιχαλίδες, υποτιμώντας την φοβερή ψυχική τους δύναμη και την πανίσχυρη προσωπικότητά τους, κατασκευάζοντας επί πλέον συκοφαντίες για τις μεγάλες γυναικείες διάνοιες, που πρόφθασαν να ζήσουν (Σαπφώ), που μέχρι και σήμερα απασχολούν τους μελετητές στην προσπάθειά τους να διεισδύσουν στην γυναικεία ψυχολογία, η οποία κάθε άλλο παρά εύθραυστη είναι.
(Σελ. 21981 )

Μια γυναίκα δεν κάνει ποτέ λάθος και ο άντρας δεν θα πρέπει να αρνείται τα αιτήματα μια γυναίκας

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&tag=8787&pubid=702463
Μια γυναίκα δεν κάνει ποτέ λάθος και ο άντρας δεν θα πρέπει να αρνείται τα αιτήματα μια γυναίκας».
Στη βάση του αποφθέγματος αυτού δημιουργήθηκε πρόσφατα στην Κίνα η πρώτη γυναικοκρατούμενη πόλη, όπου οι άνδρες μπορεί και να τρώνε ξύλο. Οι γυναίκες θα έχουν το πάνω χέρι, αποφασίζουν για τα πάντα κι όσοι άνδρες δείχνουν ανυπακοή, θα τιμωρούνται παραδειγματικά.

Η χρήση βίας ανάμεσα στα ζευγάρια δεν αφορά μόνο τις γυναίκες. Ηδη από το 1974 είχε διαπιστωθεί πως οι άνδρες σύζυγοι έπεφταν θύματα βίας, σχεδόν με την ίδια συχνότητα όσο και οι γυναίκες. Το ανησυχητικό είναι ότι η επιθετικότητα εκ μέρους των γυναικών σχεδόν διπλασιάζεται από δεκαετία σε δεκαετία.
Πριν από μερικά χρόνια, στις ΗΠΑ 167.000 άνδρες κατήγγειλαν ότι είχαν δεχθεί σωματική βία από τις συντρόφους τους, ενώ πολλοί περισσότεροι παραδέχθηκαν ότι έχουν βιώσει παρόμοια περιστατικά, αλλά δεν το ανέφεραν πουθενά για να μη γελοιοποιηθούν. Στην Ελλάδα, αν και δεν έχουν καταγραφεί επίσημα περιστατικά κακοποίησης των ανδρών από τις γυναίκες-συντρόφους τους, η συντροφική βία, σωματική και ψυχολογική, ολοένα και αυξάνεται.
Με το θέμα έχει ασχοληθεί εκτεταμένα ο επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ευστράτιος Παπάνης.
Σύμφωνα λοιπόν με τα μέχρι τώρα στοιχεία, το 12,4% των ανδρών έχει δεχθεί φυσική βία από την επίσημη ή πρώην σύζυγο, ενώ το 4,6% έχει πέσει θύμα ακραίων συμπεριφορών από τη γυναίκα, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται κλοτσιές, μπουνιές, δαγκώματα, χρήση μαχαιριού ή όπλου.
Οι περισσότερες γυναίκες που ρωτήθηκαν για το θέμα, παραδέχθηκαν ότι πολύ συχνά υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, πετώντας αντικείμενα εναντίον του συντρόφου τους με σκοπό να τον πληγώσουν.
Αλλη έρευνα που έγινε σε νιόπαντρα ζευγάρια έδειξε ότι πριν από τον γάμο το 44% των γυναικών ασκεί βία, 18 μήνες μετά τον γάμο το ποσοστό ανέρχεται σε 36%, ενώ 30 μήνες μετά το 32% δηλώνει ότι εξακολουθεί να καταφεύγει σε παρόμοιες συμπεριφορές.
Εξοργισμένες Και ενώ οι άνδρες φαίνεται να μαλακώνουν με το πέρασμα του χρόνου, οι γυναίκες γίνονται όλο και πιο επιθετικές. Στο 41%-57% των περιπτώσεων αυτών, ο σύζυγος που δέχεται επίθεση καταφεύγει σε βίαιη αυτοάμυνα, ενώ το υπόλοιπο 30%-40% δέχεται τη βία παθητικά.
Οπως επισημαίνει ο καθηγητής Ευστράτιος Παπάνης, αναλύοντας την ενδο-οικογενειακή βία, καταρρίπτεται πλέον ο μύθος του άνδρα θύτη και της γυναίκας θύματος και τείνουμε να μιλάμε για βίαια ζευγάρια. Ετσι, στο 58,5% των περιπτώσεων αναφοράς βίας αυτή ήταν αμοιβαία, ενώ στο 41,5% η άσκησή της οφειλόταν εξίσου στη γυναίκα και στον άνδρα.
Σε άλλη έρευνα που έγινε σε φοιτητές, διαπιστώθηκε ότι το 40% των ανδρών είχε υποστεί βία από την κοπέλα του και το 29% αναγκάστηκε να καταφύγει σε νοσοκομείο. Το 90% των γυναικών που ανέφεραν ότι ήταν «δράστες» δεν επιτέθηκαν στους συντρόφους τους για λόγους αυτοάμυνας αλλά επειδή ήταν εξοργισμένες, λόγω ζήλιας, λόγω του ότι βρίσκονταν υπό την επήρεια αλκοόλ ή λόγω της ανάγκης τους για έλεγχο.
Η γυναικεία βία με αριθμούς
Το 12,4% των ανδρών έχει δεχθεί φυσική βία από την επίσημη ή πρώην σύζυγό του, ενώ το 4,6% είναι θύμα ακραίων συμπεριφορών, όπως κλωτσιές, δαγκώματα, χρήση μαχαιριού ή όπλου.
Το 44% από τα νιόπαντρα ζευγάρια παραδέχθηκε ότι ασκεί βία πριν από τον γάμο, 18 μήνες μετά τον γάμο το ποσοστό ανέρχεται στο 30%.
167.000 αμερικανοί κατήγγειλαν ότι ξυλοκοπήθηκαν από τις συζύγους τους, πολλοί περισσότεροι όμως παραδέχθηκαν ότι έχουν βιώσει παρόμοια περιστατικά αλλά δεν το κατήγγειλαν φοβούμενοι τη γελοιοποίηση.
Το 90% των γυναικών επιτέθηκαν στους άνδρες τους επειδή ήταν εξοργισμένες λόγω ζήλιας ή υπό την επήρεια αλκοόλ.
ΣΥΓΑΠΑΕνας σύλλογος για την ανδρική και πατρική αξιοπρέπεια
Πριν από περίπου τρία χρόνια ιδρύθηκε στην Ελλάδα ο «Σύλλογος για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια» (ΣΥ.ΓΑ.ΠΑ), με σκοπό να σταθεί δίπλα στα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι άνδρες σε σχέση με τις γυναίκες.
Ο Νίκος Σπιτάλας, πρόεδρος του συλλόγου, οραματίστηκε την ίδρυσή του, όταν επέστρεψε από την 20ετή παραμονή του στη Γαλλία ως καθηγητής της Ακαδημίας Βερσαλλιών και μετά από την προσωπική εμπειρία που βιώνει ο ίδιος, διεκδικώντας για σχεδόν οκτώ χρόνια την επιμέλεια των παιδιών του.
«Η κακοποίηση εκτός από σωματική είναι και ψυχολογική. Και τη δεύτερη ένας άνδρας τη βιώνει συνήθως μέσα από ένα διαζύγιο.
Εκτός από την άνιση μεταχείριση που υφίσταται ο άνδρας-πατέρας στα δικαστήρια, μπορεί τελικά να καταστραφεί διότι το σύστημα τον οδηγεί σε αδιέξοδα, σε καταρράκωση της προσωπικότητάς του. Εβλεπα ότι αγωνίζομαι για το αυτονόητο.
Την αγάπη και το συμφέρον των παιδιών μου και κανείς δεν με άκουγε. Ετσι αποφάσισα να στήσω μια οργάνωση η οποία τείνει να αποκτήσει χαρακτηριστικά κοινωνικού κινήματος, διότι απέκτησε πολλές χιλιάδες μέλη και φίλους που αγγίζουν τις 23.000.
Το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι ότι τα μισά μέλη του συλλόγου είναι γυναίκες. Ενδεχομένως, να αποτελούμε προπομπό του παγκόσμιου ανδρικού κινήματος».
ΜΑΤΙΝΑ ΔΕΜΕΛΗ

ΥΠΑΤΙΑ

«Στην Υπατία, που στην λάμψη σου, στα λόγια σου κλίνω γόνυ και υψώνω το βλέμμα μου προς τον έναστρο ουρανό του πνεύματός σου. Γιατί προς τον ουρανό τοξεύει η πράξη σου, προς τον ουρανό οδηγεί των λόγων σου η ομορφιά, θεϊκή Υπατία Ω συ των πνευματικών επιστημών υπέρλαμπρο αστέρι».

ΠΑΛΛΑΔΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ

http://www.youtube.com/watch?v=HwK-Ns5Uaa8

http://www.youtube.com/watch?v=GF8h_Oe5XBM&NR=1

Γυναικες που τιμούμε: Μαντώ Μαυρογένους

Η Μαντώ Μαυρογένους, λιθογραφία του Adam Friedel, 1827.

Η Μαντώ Μαυρογένους (Τεργέστη 1796 ή 1797 - Πάρος, Ιούλιος 1840) ήταν αγωνίστρια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Με την έναρξη της Επανάστασης πήγε στην Μύκονο και ξεσήκωσε τους κατοίκους εναντίον των Τούρκων. Με πλοία εξοπλισμένα με δικά της έξοδα, καταδίωξε τους πειρατές που λυμαίνονταν τις Κυκλάδες και αργότερα πολέμησε στο Πήλιο, στη Φθιώτιδα και στη Λιβαδειά.
Κάτοχος της γαλλικής γλώσσας, συνέταξε συγκινητική έκκληση προς τις γυναίκες της Γαλλίας, ζητώντας τη συμπαράστασή τους στον πληθυσμό της Ελλάδας. Για τον Αγώνα διέθεσε όλη της την περιουσία. Για τη δραστηριότητά της, συνολικά, ο Ιωάννης Καποδίστριας της απένειμε -τιμή μοναδική σε γυναίκα- το αξίωμα του επίτιμου αντιστράτηγου και της παραχώρησε κεντρικό σπίτι στο Ναύπλιο.

Προτομή της Μαντώς Μαυρογένους στο Πεδίον του Άρεως, στην Αθήνα
Μετά την Επανάσταση, απογοητευμένη από την άτυχη ερωτική περιπέτειά της με το Δημήτριο Υψηλάντη και καταδιωκόμενη από τον Ιωάννη Κωλέττη, ξαναγύρισε στη Μύκονο και έπειτα από λίγα χρόνια πέθανε στην Πάρο πολύ φτωχή και λησμονημένη.

Έρως ανίκατε μάχαν'

Τό περίφημον άγαλμα τής Αφροδίτης με τον Πάνα, τον όποιον απειλεί με τό σανδάλιόν της, τό όποιον κρατεί εις τό δεξιόν της χέρι, υπεράνω δέ αυτών χαριεντίζεται μικρός έρως.


Από τήν Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου

Εορταί προς τιμήν του Έρωτος, τα λεγόμενα «Έρωτίδια», εωρτάζοντο στην Αρχαία Ελλάδα (και κυρίως εις την Βοιωτίαν - ανά πέμπτον έτος) κατά τον μήνα Ελαφηβολιώνα, περίπου γύρω στις 10-15 Μαρτίου του σημερινού ημερολο­γίου.
Γι' αυτό είναι κάπως παράξενο που σήμερα, αντί να εορτάζωμε ΕΡΩΤΙΔΙΑ, οι ερωτευμένοι τίθενται υπό την προστασίαν του καθολικού Αγίου Βαλεντίνου.
Ή λέξις έρως ετυμολογικώς:
Παρατηρούμε ότι ή λέξις έρως αρχίζει από το ΕΡ τής ερωής. Ερωή σημαίνει ορμητική κίνησις. Πράγματι, ό Πλάτων εις τον διάλογον ΚΡΑΤΥΛΟΣ διευκρινίζει ότι ό έρως είναι μία εισροή έξωθεν, όχι οικεία εις αυτόν ό όποιος ευρίσκεται υπό τήν κατοχήν τού έρωτος.
«...έρως δέ, ότι έσρεί (=είσρέει) έξω­θεν και ουκ οικεία έστιν ή ροή αύτη τω έχοντι, αλλ' έπείσακτος δια των ομμά­των, δια ταύτα από του έσρείν, «έσρος" τό γε παλαιόν έκαλείτο, νυν δέ έρως κέκληται...».
Και τό Ετυμολογικόν τό Μέγα:
«ή παρά τό είρειν, τό δεσμείν, ό συνδέων ημάς πόθος... ή άπό του Αρης, άρως και έρως... ή παρά τό όρώ, τό βλέπω- ό διά τής οράσεως έσγινόμενος τοις ανθρώπεις πόθος...».
Γι' αυτό και ή Γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ έχει γράψει:
«...Στην Γαλλία όλο και περισσότερο χρησιμοποιούν τήν ελληνική λέξη "έρως" αμετάφραστη, "Εros", διότι είναι αδύνατον νά μεταφραστούν μο­νολεκτικά όλα όσα αυτή σημαίνει...».
«Ερως» δεν σημαίνει μόνον αγάπη, επιθυμία, φιλότης, γενικώς τό «ό έρά τις». Ό έρως διά τους Ορφικούς και διά τον Ήσίοδον και διά τον Εμπεδοκλή είναι ή παγκόσμιος έλξις:
«Διά τούτον τον έρωτα πάντα ήρμοσται άλλήλοις, ώς έν έρωτι μένη κό­σμου στοιχεία θέοντα».
(Πρόκλος -Όρφ.) Δηλαδή, εξ αιτίας αυτού τού έρωτος τα πάντα έχουν συναρμοσθή μεταξύ τους, ώστε νά παραμένουν έν έρωτι όλα τά στοιχεία τού κόσμου, της δημιουργίας, τά όποια τρέχουν... Και ό Ησίοδος:
« Η τοι μεν πρώτιστα Χάος γένετ' αυτάρ έπειτα Γαία ευρύστερνος, πάντων έδος ασφαλές αίεί, ήδέ έρος, ός κάλλιστος έν άθανάτοισι θεοίσι...».
(Θεογ. 116) (=Βεβαίως, αληθώς, πρώτιστα υπήρξε το Χάος και ακολούθως έπειτα ή Γαία ή εύρύστερνος, έδρα ασφαλής τών πάντων, και ό έρως ό όποιος είναι ό κάλλιστος μεταξύ τών αθανάτων θεών...).Ας διευκρινίσουμε και τήν διαφορά ανάμεσα στον έρωτα και τήν αγάπη. Ή αγάπη (έκ τού άγαν+πάομαι=άποκτώ, κατέχω) σημαίνει ότι πολύ επιθυμώ νά κα­τέχω το αντικείμενον τού ενδιαφέροντος μου, καί, γιατί όχι, νά κατέχωμαι αντι­στοίχως από αυτό.
Σημειωτέον ότι ό διαχωρισμός εννοίας αυτών τών δύο λέξεων (φαινομενικά παρομοίων) ΑΓΑΠΗ καί ΕΡΩΣ, είναι προνόμιον της ελληνικής γλώσσης.
Άλλες σχετικές λέξεις:
Φιλότης. (εκ τού ρ. φιλέω-ώ).
Πόθος, πόθος κυριολεκτικώς είναι το νά επιθυμώ κάποιον ό όποιος είναι απών. Λέγεται καί ποθή.
Στοργή: έκ τού στέργω, όπερ εκ του στέγω=καλύπτω, προφυλάττω.
Άρπυς. έκ τού ρ. αρπάζω, επειδή ό έρως «αρπάζει» τάς φρένας.
Άρμα καί ορμή: έκ τού ρήματος αρμόζω- δηλαδή, συνταίριασμα.
Κλείνοντας αυτό τό μικρό αφιέρωμα σημείωμα ας τελειώσουμε με τήν Σαπφώ καί τον Ευριπίδη:
«έρος δ' έτίναξέ μοι φρένας, ώς άνεμος κατ όρος δρύσιν έμπέτων»
Σαπφούς Μελών Β' 5 «Ό έρως μ' αφάνισε τά λογικά, σαν που ταράζει ό άνεμος τα δέντρα στα βουνά».
«Οστις δε τον Έρωτα ού κρίνει θεόν μέγαν
και υπέρτατον
πάντων δαιμόνιον, σκαιός εστί ή άπειρος,
μήποτε γνώς "θεών υπέρτατον"».
(Εύριπ. Άπόσπ. τραγ. «Αύγη») Τουτέστιν:

«Όποιος τον Ερωτα θεό πανίσχυρο μέσ' σ'όλα
κι ανώτερο δεν τον θαρρεί και τ ουρανού ακόμα,
είτ' έχει πέτρινη καρδιά, ή τόμορφο δεν νιώθει
που δώρο άπ' τους αθάνατους στον άνθρωπον εδόθη.

H ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΑΣ

Η Αφροδίτη του Willendorf (Μουσείο Φυσικής Ιστορίας , Βιέννη).

Η θεωρία περί μητριαρχίας διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον Ελβετό Ιωάννη Ιάκωβο Bachofen με το σχετικό έργο του που εκδόθηκε στην Βασιλεία στα 1861 και έφερε τον τίτλο Das Mutterrecht ήτοι Το Μητρικό Δίκαιο.
Ο Παναγής Λεκατσάς, στο βιβλίο του «Η Μητριαρχία», αναφέρεται εκστασιασμένος στο παραπάνω έργο, για να το χαρακτηρίσει, εκτός των άλλων, «αποκαλυπτική αστραπή της μεγαλοφυΐας».
Ωστόσο στην ουσία ο Bachofen έκανε μια κατάδυση στην Προϊστορία , την Εθνολογία και την Μυθολογία, «με καταπληκτική αρχαιομάθεια», γεγονός για το οποίο δεν αμφιβάλλει κανείς. Το ζήτημα όμως έχει δύο πολύ σοβαρές παραμέτρους. Η πρώτη είναι πως για να παρακολουθήσει ο αναγνώστης έναν ερευνητή στην διατύπωση της θεωρίας του, πρέπει να γίνει και ο ίδιος ερευνητής, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο.
Μόνον ένας αρχαιομαθής μπορεί να παρακολουθήσει τον συλλογισμό του και να εντοπίσει τα κενά και τα ψεύδη, τα οποία οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι δεν λέγονται μόνον ευθέως. Ψέματα λέγονται τόσο δια της παραλήψεως όσο και δια της αποσιωπήσεως. Οι υπόλοιποι θα πεισθούν από το κύρος που προσδίδουν στην θεωρία άλλοι παράγοντες, όπως η φήμη που περιβάλλει τον ερευνητή, η πανεπιστημιακή του θέση, τα βραβεία που η φατρία του έχει φροντίσει να του απονείμει.
Η δεύτερη παράμετρος είναι η ερμηνεία των αρχαίων πηγών και των αρχαιολογικών ευρημάτων. Με άλλα λόγια, αυτός είναι ο ένδοξος χώρος της προπαγάνδας. Κάθε φατρία εισβάλλει στον χώρο αυτόν για να ερμηνεύσει τα γεγονότα ανάλογα με τα συμφέροντά της.
Για να γίνω πιο σαφής, θα δώσω ένα παράδειγμα. Θα αναφερθώ στην φερόμενη ως Αφροδίτη του Willendorf, ένα μικρό αγαλματάκι 30.000 ετών , που βρέθηκε στην Αυστρία.
Πρωτίστως θα έχετε προσέξει πως κάθε αγαλματίδιο, αρκούντως αρχαίο, που παριστάνει μια γυναικεία παχύσαρκη μορφή αποκαλείται αυτομάτως «Αφροδίτη» και αυτό έχει εδραιωθεί στην κοινή γνώμη, παρ’ όλο που είναι αυθαίρετο.
Για το αγαλματίδιο αυτό κάνει λόγο στο βιβλίο της Sexual Personae η, κατά τα άλλα συμπαθής Camille Paglia , και γράφει γι’ αυτό: «Το πάχος της είναι σύμβολο αφθονίας σε μια εποχή πείνας».
Δεν γνωρίζουμε τίποτε για το αγαλματάκι αυτό. Ούτε ποιος το έφτιαξε, ούτε πότε το έφτιαξε, ούτε αν ήλθε από αλλού, ούτε τι παριστάνει, πόσο μάλλον τι συμβολίζει.
Και συνεχίζει «Δεν έχει πρόσωπο κι αυτό συμβολίζει την έλλειψη προσωπικότητας στο πρωτόγονο σεξ και τη θρησκεία».
Το γεγονός πως δεν είχε πρόσωπο όταν βρέθηκε δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι δεν είχε πρόσωπο στην αρχική του μορφή. Μπορεί να συνέβησαν χίλια δύο . Από το να μην είχε ο καλλιτέχνης του την ικανότητα να σμιλέψει το πρόσωπό του, ή η πέτρα που διάλεξε να μην ήταν αρκετά μεγάλη. Μπορεί κάποιος άλλος να απάλειψε το πρόσωπο του αγαλματιδίου, όπως ένα παιδί μασά τα στρατιωτάκια του.
Και ποιος μας διαβεβαιώνει ότι το αγαλματίδιο αυτό δεν ήταν μια αποτυχημένη προσπάθεια του επίδοξου καλλιτέχνη.
Στην συνέχεια του κειμένου της, και ακολουθώντας την ίδια μέθοδο συλλογισμού, πέφτει σε μια παγίδα «Σαν την Αφροδίτη της Μήλου, η Αφροδίτη του Willendorf δεν έχει χέρια. Είναι επίπεδα πτερύγια , χαραγμένα στην πέτρα ατροφικά, άχρηστα».
Αυτή είναι η απόλυτη απόδειξη στο πανηγύρι αυτό της αυθαιρεσίας. Οι Έλληνες γλύπτες δεν συνήθιζαν να φτιάχνουν ακρωτηριασμένα αγάλματα. Εκείνοι που επιβουλεύτηκαν την ακεραιότητά τους ανά τους αιώνες υπήρξαν οι Χριστιανοί, που μίσησαν το αρχαίο κάλλος, οι χριστιανοθρεμένοι βάνδαλοι , τύπου Αλάριχου, όλων των εποχών. Οι άρπαγες αρχαιοκάπηλοι με την συμπεριφορά τους έφθειραν τα μνημεία μας.
Η Αφροδίτη της Μήλου είχε χέρια. Δύο υπέροχα χέρια, όπως υπέροχο είναι και το υπόλοιπο άγαλμα, που έσπασαν όμως κατά την συμπλοκή που έγινε, όταν οι αρχαιοκάπηλοι θέλησαν να στερήσουν τους νησιώτες από την «κυρά τους».
Η ίδια αυθαιρεσία χαρακτηρίζει άπαντα τα λοιπά «επιχειρήματα» για την ύπαρξη της Μητριαρχίας, όπως οι Αμαζόνες, η γυναικοκρατία, η μητρονυμία, η καταπίεση των γυναικών από τους άνδρες, ο γυναικωνίτης, η θεωρία των Ινδοευρωπαίων, οι ανθρωποθυσίες, κ.λ.π.
Κανένα αρχαίο κείμενο δεν κάνει λόγο για κάποια επανάσταση των ανδρών με συνέπεια την ανάληψη από αυτούς των ηνίων της εξουσίας. Κανένα αρχαίο κείμενο δεν αναφέρει αυτούς τους όρους ή άλλους παρόμοιους.
Όσο απομακρυνόμαστε προς το παρελθόν και όσο τα στοιχεία είναι πιο περιορισμένα, τόσο χειρότερη γίνεται η κατάσταση. Οι «επιστήμονες» - δικτάτορες βρίσκουν κάτι μηδαμινό (και τις περισσότερες φορές εντελώς άσχετο) στο οποίο προσδίδουν τις διαστάσεις ενός γίγαντα και μιλούν γι’ αυτό σαν να είναι γεγονός.
Σε μια θετική επιστήμη, όπως τα μαθηματικά, η φυσική, η χημεία, απαιτείται η απόδειξη, που είναι η επιβεβαίωση του νόμου ΚΑΘΕ φορά.

Αν έστω και μια φορά δεν επιβεβαιωθεί ο νόμος, η αντίστοιχη επιστημονική θεωρία επανεξετάζεται.Στις θεωρητικές επιστήμες όμως, όπως η κοινωνιολογία, ή η αρχαιολογία, αυτά που ονομάζονται αποδείξεις, δεν είναι τίποτε άλλο από προσπάθειες επικύρωσης της επίσημης προπαγάνδας.
Οι θεωρίες τους δεν είναι δόγματα. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να διαψευστούν ή να υποστούν αλλαγές. Εκτός κι αν ΕΙΝΑΙ δόγματα, οπότε έχουμε να κάνουμε με μια νέα θεοκρατία, την θρησκεία της επιστήμης, και με την δικτατορία του πολιτικώς ορθού.
Η θεωρία της Μητριαρχίας εφευρέθηκε για να προσδώσει ιστορικότητα στην ανύπαρκτη και ανιστόρητη σύγκρουση των δύο φύλων και να δικαιολογήσει την αναγκαιότητα του φεμινισμού. Καθοδηγείται δε από τον λεγόμενο "προδευτικό" πολιτικό χώρο. Ωστόσο, δεν πρόκειται για τίποτε καινούργιο. Απλώς μεταφέρει την λεγόμενη πάλη των τάξεων μέσα στην οικογένεια, και την κάνει πάλη των φύλων. Ο άνδρας καταδυναστεύει και εκμεταλλεύεται τη γυναίκα, όπως ο εργοδότης τον εργαζόμενο.
Η ιστορικότητα της πάλης των φύλων άλλο δεν κάνει από το να εγείρει την δυσαρέσκεια και να επιτείνει τα προβλήματα στις σχέσεις ανδρών και γυναικών – σαν να μην υπήρχαν ήδη αρκετά. Αποπροσανατολίζει τα δύο φύλα, τα απομονώνει και τελικά τα κάνει δυστυχισμένα.

ΥΨΙΠΥΛΗ

Η ΚΙΝΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΓΕΛΑ

Εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων στην Κίνα το 2008, κάποια έργα του Αριστοφάνους μεταφράστηκαν στην κινεζική γλώσσα, για να ανέβουν παραστάσεις στο Πεκίνο ως φόρο τιμής στον Ελληνικό πολιτισμό. Σε μια συνέντευξή του ο μεταφραστής του Αριστοφάνους, που είναι Κινέζος λόγιος, έκανε μια διαπίστωση που ηχεί παράξενη στ’ αυτιά μας: Στην Κινεζική λογοτεχνία δεν υπάρχει κωμωδία. Η Κίνα δεν ξέρει να γελά.
Ας μην συγχέουμε τις έννοιες. Οι Κινέζοι γνωρίζουν πώς να γελούν, όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν γνωρίζουν όμως τι είναι σκώμμα, σάτιρα, σαρκασμός.
Αλλά και αυτό το περίφημο Βρετανικό φλέγμα, πού νομίζετε ότι το βρήκαν οι Βρετανοί. Ο Σαίξπηρ είναι κατευθείαν συνεχιστής των Ελλήνων τραγικών. Άπαντες οι Άγγλοι λόγιοι έχουν Ελληνική παιδεία και πολλοί από αυτούς γνωρίζουν Ελληνικά. Για παράδειγμα, πόσοι γνωρίζουν ότι ο Όσκαρ Ουάιλντ στα 1874 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο του κολεγίου Μπέρκλει για τα Ελληνικά γράμματα.
Αλλά και η Λατινική Γραμματεία από πότε νομίζετε ότι αποκτά κείμενα που χρήζουν σοβαρής μελέτης. Από την εποχή που η Ελλάδα κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους.
Οι Άραβες ασχολήθηκαν με τα γράμματα από τότε που μεταφράστηκε στην Αραβική γλώσσα ο Αριστοτέλης και η Αναγέννηση δεν είναι τίποτε άλλο από την αναγέννηση του Ελληνικού Πνεύματος. Ακόμη και την Αμερική την ίδρυσαν άνθρωποι βαθιά πεπαιδευμένοι με την Ελληνική παιδεία – από την εξέλιξη που είχε αργότερα.
Από όπου λείπει το χιούμορ λείπει και ο πολιτισμός. Το αστείο είναι επακόλουθο της ζωής μέσα στο άστυ, την πόλη, και είναι κάτι άγνωστο για τον αγροίκο, τον κάτοικο των αγρών.
Πώς να θεωρηθεί πολιτισμένο ένα θρησκευτικό κείμενο, απ’ όπου λείπει το γέλιο, όπως είναι η Βίβλος
Ο μόνος που γελά στην Παλαιά Διαθήκη είναι ο Δαυίδ κι αυτός όταν βρίσκεται ακόμη στην αμαρτωλή ζωή του. Όταν έρχεται στο δρόμο του θεού γράφει τους θρηνητικούς ψαλμούς του.
Από την Καινή Διαθήκη μάλιστα, λείπει κάθε υποψία χαμόγελου.
Στην Ελληνική σκέψη το γέλιο είναι θρησκευτική πράξη. Οι Έλληνες γελούν για να τιμήσουν τους Θεούς τους. Ο Ύπατος Θεός των Ελλήνων, ο Ζεύς, γελά στην Ιλιάδα Φ-389: « Άκουγε ο Ζεύς, καθήμενος στον Όλυμπο, και γέλασε το φυλλοκάρδι του.»
Στα Ελευσίνια Μυστήρια γελούν σε μίμηση της Θεάς Δήμητρας που την έκανε να γελάσει η Ιάμβη, όταν αναζητούσε την Κόρη της που την είχε απαγάγει ο Πλούτων: « Μέχρι που με τ’ αστεία της η έμπιστη Ιάμβη, και τα πολλά της σκώμματα, κατάφερε την πάναγνη κυρά, σε γέλια να ξεσπάσει και ν’ αποκτήσει ευχάριστη διάθεση». ( Ομηρικός Ύμνος στη Δήμητρα : 202 – 204 ).
Στην κωμωδία γελούν προς τιμήν του Διονύσου και ο Αριστοφάνης είναι ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας μακράς παράδοσης στην κωμωδία, που είχε άξιους θεράποντες τον Έρμιππο, τον Εύπολι, τον Κράτη, τον Άλεξι, τον Φιλοκλή, τον Ηγήμονα - για να αναφέρουμε μόνο λίγα ονόματα.
Αν θέλαμε να ορίσουμε με δυο λόγια τον Ελληνικό πολιτισμό, θα λέγαμε ότι είναι η Χαρά της Ζωής.

ΥΨΙΠΥΛΗ

ΕΡΩΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ

Υπάρχουν γυναίκες που ερωτεύονται τη σκοτεινή πλευρά των παρανόμων. Τους συναντούν στη φυλακή, πίσω από τα σίδερα, τους στέλνουν ερωτικές επιστολές και εκπροσωπούν
για εκείνες τον έρωτα, τον ανδρισμό και το πάθος. Γιατί; Διότι «οι φονιάδες αρέσουν», όπως θα έλεγε και ο Ιονέσκο

Στο «Χάνιμπαλ» — την τρίτη συνέχεια της «Σιωπής των αμνών» — η πρά­κτορας Κλαρίς Στάρλινγκ μαγεύεται από τον δολοφόνο και καθοδη­γητή της στην επίλυση υποθέσεων και μπλέκεται μαζί του σε μια σχέ-οη πάθους και καταστροφής. Αυτά, θα πείτε, γίνονται μόνο στο σινε­μά. Και όμως... Πριν από λίγο καιρό η ηθοποιός Μπεατρίς Νταλ τέ­λεσε τον δεύτερο γάμο της - και αυτή τη φορά πίσω από τα κάγκελα της φυλακής: τη μόνιμη διεύθυνση κατοικίας που δηλώνει ο αγαπημένος της. Μάλιστα δεν είναι η πρώτη φορά που μια γυναίκα ερωτεύεται κάποιον έγκλειστο για εγκληματι­κή πράξη. Ο «εγχώριος» Κυριάκος Παπαχρόνης δεχόταν σωρεία ερωτικών γραμμάτων κατά τη διάρκεια της κάθειρξης του ενώ πρόπερσι, όταν εξαρθρώθηκε η οργάνωση «17 Νοέμβρη», πολλές γυναίκες έπιασαν χαρτί και μολύβι για να ομολογήσουν τον πόθο τους στον Βασίλη Ξηρό. Στις 30 Ιανουαρίου 1974 συνελήφθη ο Θόδωρος Βενάρδος, ο θρυλικός ληστής με τις γλαδιόλες που έμπαινε στις τράπεζες κρύβοντας μέσα σε μια ανθοδέσμη από γλαδιόλες μια κοντόκανη καραμπίνα και υπό την απειλή της άδειαζε τα τα­μεία των τραπεζών. Οι φήμες έλεγαν πως ο Βενάρδος λή­στευε για να μπορέσει η αγαπημένη του αδελφή Αννίτα, η οποία ήταν τραγουδίστρια, να γίνει πρώτο όνομα στη νύχτα. Οι καλές προθέσεις του και η ωραία του εμφάνιση πυ­ροδότησαν ένα μεγάλο κύμα ερωτικών επιστολών με απο­δέκτη τον ίδιο. Κατά καιρούς, δεκάδες συλληφθέντες για σοβαρά εγκλήματα, μαζί με τους προβολείς της δημοσιό­τητας στρέφουν επάνω τους και το ερωτικό ενδιαφέρον ενός καθόλου ευκαταφρόνητου αριθμού γυναικών.


Ο Κυριάκος Παπαχρόνης ένα από τα πιο γνωστά ονό­ματα στο «σταρ σύστεμ» του εγκλήματος. Συνελήφθη το 1981 και του αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός του «δράκου». Εδρασε από το 1979 στις περιοχές Δράμας Θεσσαλονίκης και Ξάνθης. Το κατηγορητήριο που συντάχθηκε εις βάρος του, του απέδωσε δύο δολοφονίες γυναικών, αρ­κετούς βιασμούς, απόπειρες και σωματικές βλάβες. Το 1982 καταδικάστηκε από το στρατοδικείο δις εις θάνατον και σε είκοσι χρόνων κάθειρξη. Σε δεύτερο βαθμό η ποι­νή μετετράπη σε ισόβια. Σήμερα είναι ελεύθερος με πε­ριοριστικούς όρους. Ο Κυριάκος Παπαχρόνης από την ώρα που συνελήφθη για τα αποτρόπαια εγκλήματα του λάμβανε - και εξακολουθεί ως σήμερα να λαμβάνει - επι­στολές γεμάτες ερωτικές εξομολογήσεις

Στις 27 Μαΐου 2002, η απόδραση του Πίτερ Σέντομ προκάλεσε γενικό «ξήλωμα» στη διοίκηση των φυλακών Κορυδαλλού. Ο Σέντομ είχε καταφέρει να διασχίσει όλα τα σημεία ελέγχου συνοδευόμενος από την ψυχολόγο του σωφρονιστικού καταστήματος, Ολγα Ατζαμόγλου, η οποία τον βοήθησε να αποδράσει. Στο διά­στημα που προηγήθηκε της απόδρασης, η Ατζαμόγλου είχε συχνές συναντήσεις με τον ισοβίτη κρατούμενο, τις οποίες δικαιολογούσε ισχυριζόμενη ότι «ο Σέντομ υπέφε­ρε από κατάθλιψη και βρισκόταν ένα στάδιο πριν από την αυ­τοκτονία». Ο Σέντομ ωστόσο δεν ήταν από τους ανθρώ­πους που παθαίνουν κατάθλιψη. Χρήστης κοκαΐνης από τα έντεκα χρόνια του, ήρθε στην Ελλάδα στα τέλη της δε­καετίας του 1980 για να κάνει «δουλειές» με την οικογέ­νεια των «νονών» Γρηγοράκου. Στην Αμερική κατεζητεί το για διάφορες εγκληματικές πράξεις, οι οποίες επέσυ­ραν θανατική ποινή. Το 1997 καταδικάστηκε για συμμε­τοχή σε ληστεία. Μέσα στη φυλακή σκότωσε έναν συ­γκροτούμενο του με τη βοήθεια κάποιου άλλου βαρυποι­νίτη, ενώ ομολόγησε ότι το 1990 είχε σκοτώσει στην Αθή­να τη φίλη του Στεφάνια Σάρδη. Η Ατζαμόγλου δεν πτοή­θηκε από τον βίο και την πολιτεία του ανδρός. Αντιθέτως τον ερωτεύθηκε και σε μία από τις συχνές συναντήσεις τους του προμήθευσε ένα κοστούμι και μια πλαστή ταυ­τότητα. Ετσι κατόρθωσε να τον περάσει από τους φύλα­κες συστήνοντας τον ως γιατρό. Εικάζεται ότι το ερω­τευμένο ζευγάρι κρύβεται κάπου στα Βαλκάνια.

Ο Πάσσαρης. Υπόδικος για τη συμπλοκή με αστυ­νομικούς στην πλατεία Βάθης το καλοκαίρι του 2000, απέ­δρασε στις 16 Φεβρουαρίου από το νοσοκομείο «Γιώργος Γεννηματάς», όπου είχε μεταφερθεί για εξετάσεις. Πυροβό­λησε εναντίον των δύο αστυνομικών που τον συνόδευαν, του Αθανάσιου Δρακόπουλου, 46 ετών, και του Διονυσίου Αλε-βιζόπουλου, 48 ετών, οι οποίοι και υπέκυψαν στα τραύμα­τα τους. Ο Πάσσαρης έχει δεχθεί στη φυλακή περισσότερα από 3.000 ερωτικά γράμματα κρυφών θαυμαστριών του!

Ο Παναγιώτης Φρα­ντζής. Ηταν 24 Ιουνίου 1987 όταν ένας ρακοσυλλέκτης, ψάχνοντας στα σκουπίδια ανακά­λυψε μέσα σε νάιλον σακούλες κομμάτια από το πτώμα μιας γυναίκας. Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα αποδεί­χθηκε ότι επρόκειτο για τη σύζυγο του Παναγιώτη Φρα­ντζή: το Ιδχρονο κορίτσι είχε πέσει θύμα «εγκλήματος πάθους». Οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που ήρθαν στην επιφάνεια, η απολογία του συζύγου-δράστη (παρα­δέχθηκε ότι επί τέσσερις ώρες κομμάτιαζε το άψυχο σώμα της γυναίκας του στο λουτρό) και η διχογνωμία στις εκ­θέσεις των ιατροδικαστών κράτησαν αμείωτο το ενδια­φέρον του κόσμου. Το 1997 το όραμα της κοινωνικής επα­νένταξης του Φραντζή αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Υπό το καθεστώς των ειδικών εκπαιδευτικών αδειών, απο­φασίζει να συνεχίσει τις σπουδές, - που είχε διακόψει — στην ΑΣΟΕΕ και ξεκινάει να παρακολουθεί πανεπιστη­μιακά μαθήματα. Στη συνέχεια αρχίζουν και οι τακτικές άδειες. Πέντε ημέρες κάθε δύο μήνες, σύμφωνα με τον νόμο. Ο Φραντζής παραμένει στη φυλακή και μέχρι στιγ­μής έχει συνάψει τέσσερις νέους ερωτικούς δεσμούς.

Ο Μπέσκος. Γνωστός και ως «δράκος της παρα­λίας». Το 1983 καταδικάστηκε δύο φορές σε ισόβια για τη δολοφονία δύο γυναικών, καθώς και για δεκατέσ­σερις επιθέσεις και βιασμούς. Από το 2002 ζει υπό ημιελεύθερο καθεστώς, το οποίο του επιτρέπει να λειτουργεί το φυσικοθεραπευτήριό του στην Ηλι­ούπολη από Δευτέρα ως Παρασκευή. Μετά τη δου­λειά επιστρέφει στη φυλακή. Το αίτημα της απο­φυλάκισης του απερρίφθη με το σκεπτικό ότι μετά τις 7 μ.μ. ο κατηγορούμενος μπορεί να καταστεί επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια. Προσφάτως ο Μπέσκος αρραβωνιάστηκε με μία πελάτισσα του.


Ο Μάκης Κατσούλας Ισοβίτης. Αρχηγός της παρέας των σατανιστών. Βαρύνεται με τους φόνους της 14χρονης Δώρας Συροπούλου και της 28χρονης Γαρυφαλλιάς Γιούργα, τις οποίες θυσίασε στον «Αρχοντα του Σκότους». Στα είκοσι χρόνια του βρέθηκε στη φυ­λακή προκαλώντας φρίκη στην κοινή γνώμη με την άκαμπτη στάση του. Αργότερα έδειξε σημάδια μετάνοιας, με τον ιε­ρέα των φυλακών να δηλώνει ότι «βρίσκεται σε καλό δρόμο». Οταν βγήκαν στο φως της δημοσιότητας επιστολές του απευ­θυνόμενες σε κοπέλες που είχαν γοητευθεί από την ισχύ του ή είχαν πιστέψει πως «θα τον έβαζαν στον ίσιο δρόμο», πολ­λοί σοκαρίστηκαν. «Δ είζον! Παρονσιάσον γνμνή! Ο μαύρος άγ­γελος σον, Μάκης» έγραφε σε μία από αυτές.

Μάρκος: Ο διάσημος τρομοκράτης από τη Βενεζουέλα γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα ως ο «εγκέφα­λος» μιας σειράς τρομοκρατικών επιθέσεων με δεκάδες θύ­ματα. Συνελήφθη το 1994 στο Σουδάν και σήμερα εκτίει την ποινή του στο Παρίσι για τον φόνο δύο γάλλων πρα­κτόρων και ενός λιβανέζου πληροφοριοδότη, ενώ πιστεύεται ότι βρίσκεται πίσω από τις δολοφονίες 1.500 ανθρώ­πων. Μέσα στη φυλακή νυμφεύθηκε τη δικηγόρο του, Ιζα­μπέλ Κουτάν-Πεϊρέ. Η ίδια, μιλώντας για τον γάμο τους, έκανε λόγο για «έρωτα και συνάφεια ιδεών». «Ανάμεσα στην εικόνα τιον έχει σχηματίσει ο κόσμος γι'αυτόν και την πραγ­ματικότητα υπάρχει τεράστια διαφορά» δήλωσε στους δημο­σιογράφους η κατά τ' άλλα αξιοσέβαστη δικηγόρος, αστι­κής οικογενείας και με σπουδές στις καλόγριες. Η ίδια πά­ντως θεωρεί τον Κάρλος μαχητή της ελευθερίας ή επανα­στάτη — και όχι τρομοκράτη —, ενώ αντιμετωπίζει με χιούμορ το γεγονός ότι δεν μπορούν να έχουν κοινή ζωή: «Είναι ο ιδανικός σύζυγος. Με αφήνει ήσυχη τα βράδια».

Στις 6 Ιανουαρίου 2005, η γαλλίδα ηθοποιός Μπεατρίς Νταλ, η αισθησιακή πρωταγωνίστρια στην ταινία του 1986 «Μπέτι Μπλου», παντρεύτηκε σε μια σεμνή τελετή έναν κρατούμενο των φυλακών Ερμιτάζ της Βρέστης. Η 40χρονη Νταλ, της οποίας το αληθινό όνομα είναι Μπεατρίς Καμπαρού, κατά τη διάρκεια της τελετής ήταν συγκινημένη και είχε άγχος, όπως και κάθε άλλη νύφη, σύμφωνα με τα λόγια του δημάρχου της πόλης, Ρενέ Μιλίν. Η Νταλ γνώ­ρισε τον κρατούμενο και νυν σύζυγο της κατά τη διάρκεια των επισκέψεων που πραγματοποιούσε στις συγκεκριμέ­νες φυλακές για φιλανθρωπικούς λόγους. Αλλωστε στο παρελθόν είχε και η ίδια κλειστεί πίσω από τα σιδερένια κά­γκελα μιας φυλακής: το 1999 είχε συλληφθεί στο Μαϊάμι για κατοχή κοκαΐνης και το 1991 για κλοπή κοσμημάτων από ένα παρισινό κατάστημα - τα είχε κρύψει μέσα στις ψηλές μπότες της. Περισσότερα στοιχεία για τον νέο σύ­ζυγο της δεν γνωρίζουμε ακόμη, ξέρουμε όμως ότι και ο προηγούμενος, ο γάλλος ράπερ Τζο Σταρ, είχε βίαιο πα­ρελθόν και... αναλόγως βεβαρημένο ποινικό μητρώο.