H ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΑΣ

Η Αφροδίτη του Willendorf (Μουσείο Φυσικής Ιστορίας , Βιέννη).

Η θεωρία περί μητριαρχίας διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον Ελβετό Ιωάννη Ιάκωβο Bachofen με το σχετικό έργο του που εκδόθηκε στην Βασιλεία στα 1861 και έφερε τον τίτλο Das Mutterrecht ήτοι Το Μητρικό Δίκαιο.
Ο Παναγής Λεκατσάς, στο βιβλίο του «Η Μητριαρχία», αναφέρεται εκστασιασμένος στο παραπάνω έργο, για να το χαρακτηρίσει, εκτός των άλλων, «αποκαλυπτική αστραπή της μεγαλοφυΐας».
Ωστόσο στην ουσία ο Bachofen έκανε μια κατάδυση στην Προϊστορία , την Εθνολογία και την Μυθολογία, «με καταπληκτική αρχαιομάθεια», γεγονός για το οποίο δεν αμφιβάλλει κανείς. Το ζήτημα όμως έχει δύο πολύ σοβαρές παραμέτρους. Η πρώτη είναι πως για να παρακολουθήσει ο αναγνώστης έναν ερευνητή στην διατύπωση της θεωρίας του, πρέπει να γίνει και ο ίδιος ερευνητής, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο.
Μόνον ένας αρχαιομαθής μπορεί να παρακολουθήσει τον συλλογισμό του και να εντοπίσει τα κενά και τα ψεύδη, τα οποία οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι δεν λέγονται μόνον ευθέως. Ψέματα λέγονται τόσο δια της παραλήψεως όσο και δια της αποσιωπήσεως. Οι υπόλοιποι θα πεισθούν από το κύρος που προσδίδουν στην θεωρία άλλοι παράγοντες, όπως η φήμη που περιβάλλει τον ερευνητή, η πανεπιστημιακή του θέση, τα βραβεία που η φατρία του έχει φροντίσει να του απονείμει.
Η δεύτερη παράμετρος είναι η ερμηνεία των αρχαίων πηγών και των αρχαιολογικών ευρημάτων. Με άλλα λόγια, αυτός είναι ο ένδοξος χώρος της προπαγάνδας. Κάθε φατρία εισβάλλει στον χώρο αυτόν για να ερμηνεύσει τα γεγονότα ανάλογα με τα συμφέροντά της.
Για να γίνω πιο σαφής, θα δώσω ένα παράδειγμα. Θα αναφερθώ στην φερόμενη ως Αφροδίτη του Willendorf, ένα μικρό αγαλματάκι 30.000 ετών , που βρέθηκε στην Αυστρία.
Πρωτίστως θα έχετε προσέξει πως κάθε αγαλματίδιο, αρκούντως αρχαίο, που παριστάνει μια γυναικεία παχύσαρκη μορφή αποκαλείται αυτομάτως «Αφροδίτη» και αυτό έχει εδραιωθεί στην κοινή γνώμη, παρ’ όλο που είναι αυθαίρετο.
Για το αγαλματίδιο αυτό κάνει λόγο στο βιβλίο της Sexual Personae η, κατά τα άλλα συμπαθής Camille Paglia , και γράφει γι’ αυτό: «Το πάχος της είναι σύμβολο αφθονίας σε μια εποχή πείνας».
Δεν γνωρίζουμε τίποτε για το αγαλματάκι αυτό. Ούτε ποιος το έφτιαξε, ούτε πότε το έφτιαξε, ούτε αν ήλθε από αλλού, ούτε τι παριστάνει, πόσο μάλλον τι συμβολίζει.
Και συνεχίζει «Δεν έχει πρόσωπο κι αυτό συμβολίζει την έλλειψη προσωπικότητας στο πρωτόγονο σεξ και τη θρησκεία».
Το γεγονός πως δεν είχε πρόσωπο όταν βρέθηκε δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι δεν είχε πρόσωπο στην αρχική του μορφή. Μπορεί να συνέβησαν χίλια δύο . Από το να μην είχε ο καλλιτέχνης του την ικανότητα να σμιλέψει το πρόσωπό του, ή η πέτρα που διάλεξε να μην ήταν αρκετά μεγάλη. Μπορεί κάποιος άλλος να απάλειψε το πρόσωπο του αγαλματιδίου, όπως ένα παιδί μασά τα στρατιωτάκια του.
Και ποιος μας διαβεβαιώνει ότι το αγαλματίδιο αυτό δεν ήταν μια αποτυχημένη προσπάθεια του επίδοξου καλλιτέχνη.
Στην συνέχεια του κειμένου της, και ακολουθώντας την ίδια μέθοδο συλλογισμού, πέφτει σε μια παγίδα «Σαν την Αφροδίτη της Μήλου, η Αφροδίτη του Willendorf δεν έχει χέρια. Είναι επίπεδα πτερύγια , χαραγμένα στην πέτρα ατροφικά, άχρηστα».
Αυτή είναι η απόλυτη απόδειξη στο πανηγύρι αυτό της αυθαιρεσίας. Οι Έλληνες γλύπτες δεν συνήθιζαν να φτιάχνουν ακρωτηριασμένα αγάλματα. Εκείνοι που επιβουλεύτηκαν την ακεραιότητά τους ανά τους αιώνες υπήρξαν οι Χριστιανοί, που μίσησαν το αρχαίο κάλλος, οι χριστιανοθρεμένοι βάνδαλοι , τύπου Αλάριχου, όλων των εποχών. Οι άρπαγες αρχαιοκάπηλοι με την συμπεριφορά τους έφθειραν τα μνημεία μας.
Η Αφροδίτη της Μήλου είχε χέρια. Δύο υπέροχα χέρια, όπως υπέροχο είναι και το υπόλοιπο άγαλμα, που έσπασαν όμως κατά την συμπλοκή που έγινε, όταν οι αρχαιοκάπηλοι θέλησαν να στερήσουν τους νησιώτες από την «κυρά τους».
Η ίδια αυθαιρεσία χαρακτηρίζει άπαντα τα λοιπά «επιχειρήματα» για την ύπαρξη της Μητριαρχίας, όπως οι Αμαζόνες, η γυναικοκρατία, η μητρονυμία, η καταπίεση των γυναικών από τους άνδρες, ο γυναικωνίτης, η θεωρία των Ινδοευρωπαίων, οι ανθρωποθυσίες, κ.λ.π.
Κανένα αρχαίο κείμενο δεν κάνει λόγο για κάποια επανάσταση των ανδρών με συνέπεια την ανάληψη από αυτούς των ηνίων της εξουσίας. Κανένα αρχαίο κείμενο δεν αναφέρει αυτούς τους όρους ή άλλους παρόμοιους.
Όσο απομακρυνόμαστε προς το παρελθόν και όσο τα στοιχεία είναι πιο περιορισμένα, τόσο χειρότερη γίνεται η κατάσταση. Οι «επιστήμονες» - δικτάτορες βρίσκουν κάτι μηδαμινό (και τις περισσότερες φορές εντελώς άσχετο) στο οποίο προσδίδουν τις διαστάσεις ενός γίγαντα και μιλούν γι’ αυτό σαν να είναι γεγονός.
Σε μια θετική επιστήμη, όπως τα μαθηματικά, η φυσική, η χημεία, απαιτείται η απόδειξη, που είναι η επιβεβαίωση του νόμου ΚΑΘΕ φορά.

Αν έστω και μια φορά δεν επιβεβαιωθεί ο νόμος, η αντίστοιχη επιστημονική θεωρία επανεξετάζεται.Στις θεωρητικές επιστήμες όμως, όπως η κοινωνιολογία, ή η αρχαιολογία, αυτά που ονομάζονται αποδείξεις, δεν είναι τίποτε άλλο από προσπάθειες επικύρωσης της επίσημης προπαγάνδας.
Οι θεωρίες τους δεν είναι δόγματα. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να διαψευστούν ή να υποστούν αλλαγές. Εκτός κι αν ΕΙΝΑΙ δόγματα, οπότε έχουμε να κάνουμε με μια νέα θεοκρατία, την θρησκεία της επιστήμης, και με την δικτατορία του πολιτικώς ορθού.
Η θεωρία της Μητριαρχίας εφευρέθηκε για να προσδώσει ιστορικότητα στην ανύπαρκτη και ανιστόρητη σύγκρουση των δύο φύλων και να δικαιολογήσει την αναγκαιότητα του φεμινισμού. Καθοδηγείται δε από τον λεγόμενο "προδευτικό" πολιτικό χώρο. Ωστόσο, δεν πρόκειται για τίποτε καινούργιο. Απλώς μεταφέρει την λεγόμενη πάλη των τάξεων μέσα στην οικογένεια, και την κάνει πάλη των φύλων. Ο άνδρας καταδυναστεύει και εκμεταλλεύεται τη γυναίκα, όπως ο εργοδότης τον εργαζόμενο.
Η ιστορικότητα της πάλης των φύλων άλλο δεν κάνει από το να εγείρει την δυσαρέσκεια και να επιτείνει τα προβλήματα στις σχέσεις ανδρών και γυναικών – σαν να μην υπήρχαν ήδη αρκετά. Αποπροσανατολίζει τα δύο φύλα, τα απομονώνει και τελικά τα κάνει δυστυχισμένα.

ΥΨΙΠΥΛΗ

Η ΚΙΝΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΓΕΛΑ

Εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων στην Κίνα το 2008, κάποια έργα του Αριστοφάνους μεταφράστηκαν στην κινεζική γλώσσα, για να ανέβουν παραστάσεις στο Πεκίνο ως φόρο τιμής στον Ελληνικό πολιτισμό. Σε μια συνέντευξή του ο μεταφραστής του Αριστοφάνους, που είναι Κινέζος λόγιος, έκανε μια διαπίστωση που ηχεί παράξενη στ’ αυτιά μας: Στην Κινεζική λογοτεχνία δεν υπάρχει κωμωδία. Η Κίνα δεν ξέρει να γελά.
Ας μην συγχέουμε τις έννοιες. Οι Κινέζοι γνωρίζουν πώς να γελούν, όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν γνωρίζουν όμως τι είναι σκώμμα, σάτιρα, σαρκασμός.
Αλλά και αυτό το περίφημο Βρετανικό φλέγμα, πού νομίζετε ότι το βρήκαν οι Βρετανοί. Ο Σαίξπηρ είναι κατευθείαν συνεχιστής των Ελλήνων τραγικών. Άπαντες οι Άγγλοι λόγιοι έχουν Ελληνική παιδεία και πολλοί από αυτούς γνωρίζουν Ελληνικά. Για παράδειγμα, πόσοι γνωρίζουν ότι ο Όσκαρ Ουάιλντ στα 1874 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο του κολεγίου Μπέρκλει για τα Ελληνικά γράμματα.
Αλλά και η Λατινική Γραμματεία από πότε νομίζετε ότι αποκτά κείμενα που χρήζουν σοβαρής μελέτης. Από την εποχή που η Ελλάδα κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους.
Οι Άραβες ασχολήθηκαν με τα γράμματα από τότε που μεταφράστηκε στην Αραβική γλώσσα ο Αριστοτέλης και η Αναγέννηση δεν είναι τίποτε άλλο από την αναγέννηση του Ελληνικού Πνεύματος. Ακόμη και την Αμερική την ίδρυσαν άνθρωποι βαθιά πεπαιδευμένοι με την Ελληνική παιδεία – από την εξέλιξη που είχε αργότερα.
Από όπου λείπει το χιούμορ λείπει και ο πολιτισμός. Το αστείο είναι επακόλουθο της ζωής μέσα στο άστυ, την πόλη, και είναι κάτι άγνωστο για τον αγροίκο, τον κάτοικο των αγρών.
Πώς να θεωρηθεί πολιτισμένο ένα θρησκευτικό κείμενο, απ’ όπου λείπει το γέλιο, όπως είναι η Βίβλος
Ο μόνος που γελά στην Παλαιά Διαθήκη είναι ο Δαυίδ κι αυτός όταν βρίσκεται ακόμη στην αμαρτωλή ζωή του. Όταν έρχεται στο δρόμο του θεού γράφει τους θρηνητικούς ψαλμούς του.
Από την Καινή Διαθήκη μάλιστα, λείπει κάθε υποψία χαμόγελου.
Στην Ελληνική σκέψη το γέλιο είναι θρησκευτική πράξη. Οι Έλληνες γελούν για να τιμήσουν τους Θεούς τους. Ο Ύπατος Θεός των Ελλήνων, ο Ζεύς, γελά στην Ιλιάδα Φ-389: « Άκουγε ο Ζεύς, καθήμενος στον Όλυμπο, και γέλασε το φυλλοκάρδι του.»
Στα Ελευσίνια Μυστήρια γελούν σε μίμηση της Θεάς Δήμητρας που την έκανε να γελάσει η Ιάμβη, όταν αναζητούσε την Κόρη της που την είχε απαγάγει ο Πλούτων: « Μέχρι που με τ’ αστεία της η έμπιστη Ιάμβη, και τα πολλά της σκώμματα, κατάφερε την πάναγνη κυρά, σε γέλια να ξεσπάσει και ν’ αποκτήσει ευχάριστη διάθεση». ( Ομηρικός Ύμνος στη Δήμητρα : 202 – 204 ).
Στην κωμωδία γελούν προς τιμήν του Διονύσου και ο Αριστοφάνης είναι ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας μακράς παράδοσης στην κωμωδία, που είχε άξιους θεράποντες τον Έρμιππο, τον Εύπολι, τον Κράτη, τον Άλεξι, τον Φιλοκλή, τον Ηγήμονα - για να αναφέρουμε μόνο λίγα ονόματα.
Αν θέλαμε να ορίσουμε με δυο λόγια τον Ελληνικό πολιτισμό, θα λέγαμε ότι είναι η Χαρά της Ζωής.

ΥΨΙΠΥΛΗ

ΕΡΩΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ

Υπάρχουν γυναίκες που ερωτεύονται τη σκοτεινή πλευρά των παρανόμων. Τους συναντούν στη φυλακή, πίσω από τα σίδερα, τους στέλνουν ερωτικές επιστολές και εκπροσωπούν
για εκείνες τον έρωτα, τον ανδρισμό και το πάθος. Γιατί; Διότι «οι φονιάδες αρέσουν», όπως θα έλεγε και ο Ιονέσκο

Στο «Χάνιμπαλ» — την τρίτη συνέχεια της «Σιωπής των αμνών» — η πρά­κτορας Κλαρίς Στάρλινγκ μαγεύεται από τον δολοφόνο και καθοδη­γητή της στην επίλυση υποθέσεων και μπλέκεται μαζί του σε μια σχέ-οη πάθους και καταστροφής. Αυτά, θα πείτε, γίνονται μόνο στο σινε­μά. Και όμως... Πριν από λίγο καιρό η ηθοποιός Μπεατρίς Νταλ τέ­λεσε τον δεύτερο γάμο της - και αυτή τη φορά πίσω από τα κάγκελα της φυλακής: τη μόνιμη διεύθυνση κατοικίας που δηλώνει ο αγαπημένος της. Μάλιστα δεν είναι η πρώτη φορά που μια γυναίκα ερωτεύεται κάποιον έγκλειστο για εγκληματι­κή πράξη. Ο «εγχώριος» Κυριάκος Παπαχρόνης δεχόταν σωρεία ερωτικών γραμμάτων κατά τη διάρκεια της κάθειρξης του ενώ πρόπερσι, όταν εξαρθρώθηκε η οργάνωση «17 Νοέμβρη», πολλές γυναίκες έπιασαν χαρτί και μολύβι για να ομολογήσουν τον πόθο τους στον Βασίλη Ξηρό. Στις 30 Ιανουαρίου 1974 συνελήφθη ο Θόδωρος Βενάρδος, ο θρυλικός ληστής με τις γλαδιόλες που έμπαινε στις τράπεζες κρύβοντας μέσα σε μια ανθοδέσμη από γλαδιόλες μια κοντόκανη καραμπίνα και υπό την απειλή της άδειαζε τα τα­μεία των τραπεζών. Οι φήμες έλεγαν πως ο Βενάρδος λή­στευε για να μπορέσει η αγαπημένη του αδελφή Αννίτα, η οποία ήταν τραγουδίστρια, να γίνει πρώτο όνομα στη νύχτα. Οι καλές προθέσεις του και η ωραία του εμφάνιση πυ­ροδότησαν ένα μεγάλο κύμα ερωτικών επιστολών με απο­δέκτη τον ίδιο. Κατά καιρούς, δεκάδες συλληφθέντες για σοβαρά εγκλήματα, μαζί με τους προβολείς της δημοσιό­τητας στρέφουν επάνω τους και το ερωτικό ενδιαφέρον ενός καθόλου ευκαταφρόνητου αριθμού γυναικών.


Ο Κυριάκος Παπαχρόνης ένα από τα πιο γνωστά ονό­ματα στο «σταρ σύστεμ» του εγκλήματος. Συνελήφθη το 1981 και του αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός του «δράκου». Εδρασε από το 1979 στις περιοχές Δράμας Θεσσαλονίκης και Ξάνθης. Το κατηγορητήριο που συντάχθηκε εις βάρος του, του απέδωσε δύο δολοφονίες γυναικών, αρ­κετούς βιασμούς, απόπειρες και σωματικές βλάβες. Το 1982 καταδικάστηκε από το στρατοδικείο δις εις θάνατον και σε είκοσι χρόνων κάθειρξη. Σε δεύτερο βαθμό η ποι­νή μετετράπη σε ισόβια. Σήμερα είναι ελεύθερος με πε­ριοριστικούς όρους. Ο Κυριάκος Παπαχρόνης από την ώρα που συνελήφθη για τα αποτρόπαια εγκλήματα του λάμβανε - και εξακολουθεί ως σήμερα να λαμβάνει - επι­στολές γεμάτες ερωτικές εξομολογήσεις

Στις 27 Μαΐου 2002, η απόδραση του Πίτερ Σέντομ προκάλεσε γενικό «ξήλωμα» στη διοίκηση των φυλακών Κορυδαλλού. Ο Σέντομ είχε καταφέρει να διασχίσει όλα τα σημεία ελέγχου συνοδευόμενος από την ψυχολόγο του σωφρονιστικού καταστήματος, Ολγα Ατζαμόγλου, η οποία τον βοήθησε να αποδράσει. Στο διά­στημα που προηγήθηκε της απόδρασης, η Ατζαμόγλου είχε συχνές συναντήσεις με τον ισοβίτη κρατούμενο, τις οποίες δικαιολογούσε ισχυριζόμενη ότι «ο Σέντομ υπέφε­ρε από κατάθλιψη και βρισκόταν ένα στάδιο πριν από την αυ­τοκτονία». Ο Σέντομ ωστόσο δεν ήταν από τους ανθρώ­πους που παθαίνουν κατάθλιψη. Χρήστης κοκαΐνης από τα έντεκα χρόνια του, ήρθε στην Ελλάδα στα τέλη της δε­καετίας του 1980 για να κάνει «δουλειές» με την οικογέ­νεια των «νονών» Γρηγοράκου. Στην Αμερική κατεζητεί το για διάφορες εγκληματικές πράξεις, οι οποίες επέσυ­ραν θανατική ποινή. Το 1997 καταδικάστηκε για συμμε­τοχή σε ληστεία. Μέσα στη φυλακή σκότωσε έναν συ­γκροτούμενο του με τη βοήθεια κάποιου άλλου βαρυποι­νίτη, ενώ ομολόγησε ότι το 1990 είχε σκοτώσει στην Αθή­να τη φίλη του Στεφάνια Σάρδη. Η Ατζαμόγλου δεν πτοή­θηκε από τον βίο και την πολιτεία του ανδρός. Αντιθέτως τον ερωτεύθηκε και σε μία από τις συχνές συναντήσεις τους του προμήθευσε ένα κοστούμι και μια πλαστή ταυ­τότητα. Ετσι κατόρθωσε να τον περάσει από τους φύλα­κες συστήνοντας τον ως γιατρό. Εικάζεται ότι το ερω­τευμένο ζευγάρι κρύβεται κάπου στα Βαλκάνια.

Ο Πάσσαρης. Υπόδικος για τη συμπλοκή με αστυ­νομικούς στην πλατεία Βάθης το καλοκαίρι του 2000, απέ­δρασε στις 16 Φεβρουαρίου από το νοσοκομείο «Γιώργος Γεννηματάς», όπου είχε μεταφερθεί για εξετάσεις. Πυροβό­λησε εναντίον των δύο αστυνομικών που τον συνόδευαν, του Αθανάσιου Δρακόπουλου, 46 ετών, και του Διονυσίου Αλε-βιζόπουλου, 48 ετών, οι οποίοι και υπέκυψαν στα τραύμα­τα τους. Ο Πάσσαρης έχει δεχθεί στη φυλακή περισσότερα από 3.000 ερωτικά γράμματα κρυφών θαυμαστριών του!

Ο Παναγιώτης Φρα­ντζής. Ηταν 24 Ιουνίου 1987 όταν ένας ρακοσυλλέκτης, ψάχνοντας στα σκουπίδια ανακά­λυψε μέσα σε νάιλον σακούλες κομμάτια από το πτώμα μιας γυναίκας. Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα αποδεί­χθηκε ότι επρόκειτο για τη σύζυγο του Παναγιώτη Φρα­ντζή: το Ιδχρονο κορίτσι είχε πέσει θύμα «εγκλήματος πάθους». Οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που ήρθαν στην επιφάνεια, η απολογία του συζύγου-δράστη (παρα­δέχθηκε ότι επί τέσσερις ώρες κομμάτιαζε το άψυχο σώμα της γυναίκας του στο λουτρό) και η διχογνωμία στις εκ­θέσεις των ιατροδικαστών κράτησαν αμείωτο το ενδια­φέρον του κόσμου. Το 1997 το όραμα της κοινωνικής επα­νένταξης του Φραντζή αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Υπό το καθεστώς των ειδικών εκπαιδευτικών αδειών, απο­φασίζει να συνεχίσει τις σπουδές, - που είχε διακόψει — στην ΑΣΟΕΕ και ξεκινάει να παρακολουθεί πανεπιστη­μιακά μαθήματα. Στη συνέχεια αρχίζουν και οι τακτικές άδειες. Πέντε ημέρες κάθε δύο μήνες, σύμφωνα με τον νόμο. Ο Φραντζής παραμένει στη φυλακή και μέχρι στιγ­μής έχει συνάψει τέσσερις νέους ερωτικούς δεσμούς.

Ο Μπέσκος. Γνωστός και ως «δράκος της παρα­λίας». Το 1983 καταδικάστηκε δύο φορές σε ισόβια για τη δολοφονία δύο γυναικών, καθώς και για δεκατέσ­σερις επιθέσεις και βιασμούς. Από το 2002 ζει υπό ημιελεύθερο καθεστώς, το οποίο του επιτρέπει να λειτουργεί το φυσικοθεραπευτήριό του στην Ηλι­ούπολη από Δευτέρα ως Παρασκευή. Μετά τη δου­λειά επιστρέφει στη φυλακή. Το αίτημα της απο­φυλάκισης του απερρίφθη με το σκεπτικό ότι μετά τις 7 μ.μ. ο κατηγορούμενος μπορεί να καταστεί επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια. Προσφάτως ο Μπέσκος αρραβωνιάστηκε με μία πελάτισσα του.


Ο Μάκης Κατσούλας Ισοβίτης. Αρχηγός της παρέας των σατανιστών. Βαρύνεται με τους φόνους της 14χρονης Δώρας Συροπούλου και της 28χρονης Γαρυφαλλιάς Γιούργα, τις οποίες θυσίασε στον «Αρχοντα του Σκότους». Στα είκοσι χρόνια του βρέθηκε στη φυ­λακή προκαλώντας φρίκη στην κοινή γνώμη με την άκαμπτη στάση του. Αργότερα έδειξε σημάδια μετάνοιας, με τον ιε­ρέα των φυλακών να δηλώνει ότι «βρίσκεται σε καλό δρόμο». Οταν βγήκαν στο φως της δημοσιότητας επιστολές του απευ­θυνόμενες σε κοπέλες που είχαν γοητευθεί από την ισχύ του ή είχαν πιστέψει πως «θα τον έβαζαν στον ίσιο δρόμο», πολ­λοί σοκαρίστηκαν. «Δ είζον! Παρονσιάσον γνμνή! Ο μαύρος άγ­γελος σον, Μάκης» έγραφε σε μία από αυτές.

Μάρκος: Ο διάσημος τρομοκράτης από τη Βενεζουέλα γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα ως ο «εγκέφα­λος» μιας σειράς τρομοκρατικών επιθέσεων με δεκάδες θύ­ματα. Συνελήφθη το 1994 στο Σουδάν και σήμερα εκτίει την ποινή του στο Παρίσι για τον φόνο δύο γάλλων πρα­κτόρων και ενός λιβανέζου πληροφοριοδότη, ενώ πιστεύεται ότι βρίσκεται πίσω από τις δολοφονίες 1.500 ανθρώ­πων. Μέσα στη φυλακή νυμφεύθηκε τη δικηγόρο του, Ιζα­μπέλ Κουτάν-Πεϊρέ. Η ίδια, μιλώντας για τον γάμο τους, έκανε λόγο για «έρωτα και συνάφεια ιδεών». «Ανάμεσα στην εικόνα τιον έχει σχηματίσει ο κόσμος γι'αυτόν και την πραγ­ματικότητα υπάρχει τεράστια διαφορά» δήλωσε στους δημο­σιογράφους η κατά τ' άλλα αξιοσέβαστη δικηγόρος, αστι­κής οικογενείας και με σπουδές στις καλόγριες. Η ίδια πά­ντως θεωρεί τον Κάρλος μαχητή της ελευθερίας ή επανα­στάτη — και όχι τρομοκράτη —, ενώ αντιμετωπίζει με χιούμορ το γεγονός ότι δεν μπορούν να έχουν κοινή ζωή: «Είναι ο ιδανικός σύζυγος. Με αφήνει ήσυχη τα βράδια».

Στις 6 Ιανουαρίου 2005, η γαλλίδα ηθοποιός Μπεατρίς Νταλ, η αισθησιακή πρωταγωνίστρια στην ταινία του 1986 «Μπέτι Μπλου», παντρεύτηκε σε μια σεμνή τελετή έναν κρατούμενο των φυλακών Ερμιτάζ της Βρέστης. Η 40χρονη Νταλ, της οποίας το αληθινό όνομα είναι Μπεατρίς Καμπαρού, κατά τη διάρκεια της τελετής ήταν συγκινημένη και είχε άγχος, όπως και κάθε άλλη νύφη, σύμφωνα με τα λόγια του δημάρχου της πόλης, Ρενέ Μιλίν. Η Νταλ γνώ­ρισε τον κρατούμενο και νυν σύζυγο της κατά τη διάρκεια των επισκέψεων που πραγματοποιούσε στις συγκεκριμέ­νες φυλακές για φιλανθρωπικούς λόγους. Αλλωστε στο παρελθόν είχε και η ίδια κλειστεί πίσω από τα σιδερένια κά­γκελα μιας φυλακής: το 1999 είχε συλληφθεί στο Μαϊάμι για κατοχή κοκαΐνης και το 1991 για κλοπή κοσμημάτων από ένα παρισινό κατάστημα - τα είχε κρύψει μέσα στις ψηλές μπότες της. Περισσότερα στοιχεία για τον νέο σύ­ζυγο της δεν γνωρίζουμε ακόμη, ξέρουμε όμως ότι και ο προηγούμενος, ο γάλλος ράπερ Τζο Σταρ, είχε βίαιο πα­ρελθόν και... αναλόγως βεβαρημένο ποινικό μητρώο.

ΣΤΑ ΚΟΜΙΚΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Τα κινούμενα σχέδια, τα κόμικς, οι ταινίες, οι τηλεοπτικές σειρές είναι τα απτά παραδείγματα της καθημερινής χειραγώγησης. Από αυτά αντλεί τα πρότυπά του ένα παιδί και σ’ αυτά η οικογένεια είναι εξαιρετικά σπάνια. Η παράθεσή τους και η εξέτασή τους θα μας βοηθήσει να διακρίνουμε ίσως ένα κομμάτι από την Μεγάλη Εικόνα.
Ο πιο οικείος και διάσημος ήρωας των κόμικς είναι ο Ντόναλντ Ντάκ. Η πρώτη σκέψη μας είναι πως ο Ντόναλντ έχει οικογένεια, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν είναι οικογένεια με την κυτταρική έννοια - μπαμπάς, μαμά, παιδί. Στην πραγματικότητα βιώνει μια σχέση εκμετάλλευσης από τον θείο Σκρούτζ και έχει τρία ανεψάκια, τον Χιούι, τον Λιούι και τον Ντιούι. Κανείς δεν γνωρίζει τους γονείς όλων αυτών, αλλά ούτε και της αιώνιας αρραβωνιαστικιάς του - όχι συζύγου - Νταίζυ, που έχει κι αυτή τρείς ανεψιές.
Η γιαγιά Ντακ είναι μια πρόγονος αλλά δεν προσδιορίζεται ο βαθμός συγγενείας της με τα άλλα πρόσωπα.
Ούτε ο Γκούφυ, ούτε ο Μίκυ Μάους έχουν κάποιου είδους οικογένεια
Στην δεκαετία του 1930 μια Αμερικανική εταιρία επινόησε και χρηματοδότησε τον Ποπάυ για να προβάλει τις κονσέρβες της με σπανάκι. Οι περιπέτειες της σειράς συνοψίζονται σε μια και μοναδική, επιβάλλοντας στους μικρούς θεατές την στερεότυπη σκέψη. Τον ίδιο στερεότυπο τρόπο σκέψης και την πνευματική στειρότητα επιβάλλει μια πλειάδα κινουμένων σχεδίων που όλα τους έχουν μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη ιστορία.
Ο Συλβέστρος κυνηγά τον Τουίτι, ο κυνηγός τον Ντάφυ ή τον Μπαγκς Μπάνυ, το Κογιότ κυνηγά ένα απροσδιόριστο πτηνό. Διάφοροι προσπαθούν να εξολοθρεύσουν τον Γουντι τον τρυποκάρυδο, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς το ηθικό δίδαγμα .
Στο μικρό ανυπότακτο Γαλατικό χωριό δυο εργένηδες ζουν την περιπέτεια της ζωής χωρίς οικογένεια. Ο Λούκι Λουκ συλλαμβάνει για ακόμη μια φορά τους Ντάλτονς και ο Τεν-Τεν μπλέκει σε χιλιάδες περιπέτειες παραμένοντας δέσμιοι της μοναχικής ζωής.
Ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν, ο Σπάιντερμαν και άλλοι παρόμοιοι μοναχικοί τύποι που απευθύνονται σε μεγαλύτερα παιδιά, μάχονται ακατάπαυστα για την σωτηρία του κόσμου.
Η οικογένεια απουσιάζει και από άλλες σειρές. Από το Μάπετ Σώου, τον Ταρζάν, τον Χάρυ Πότερ, τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη, τα Χελωνονιντζάκια, τους Τρανσφόρμερς, τα Πόκεμον, μέχρι και την Λάρα Κρόφτ, την ομοφυλόφιλη Ζήνα , τους Άγγελους του Τσάρλυ και τον Τζαίημς Μπόντ.
Δεν θέλω - πραγματικά δεν θέλω - να συμμεριστώ διάφορες θεωρίες συνωμοσίας , ωστόσο μέχρι τώρα δεν έχω βρεί ικανοποιητική εξήγηση γι΄ αυτά που βλέπω να προωθούνται από τα ΜΜΕ.

ΑΠΛΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΠΑΡΕΙΣ ( ΤΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ ΣΟΥ )

ΑΠΟ ΤΟ:
http://ermionh.blogspot.com/search?q=%CE%9D%CE%91+%CE%A4%CE%91+%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%95%CE%99%CE%A3

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΣΟΚΑΡΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Εμείς οι Γυναίκες"
Ιούνιος 3007
ΣΕΛΙΣ 32
Γράφει η Ευγνωσία Ραφτοπούλου-Χατζηπρίμου Δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω
e-mail: raftopul@hol.gr

Του Χωρισμού τα παρεπόμενα...Παιδιά, διατροφή, σπίτι, οικοσυσκευή...'Οταν φτάσει ένα ζευγάρι στο χωρισμό, τι γίνεται με τα ζητήματα που προκύπτουν; Τα παιδιά, το σπίτι, τα πράγματα; ρωτάει η Μαριάννα Μαριάνα, θα σου απαντήσω ως δικηγόρος γυναικών, από την πλευρά τη γυναικεία. Συνήθως ξεκινούμε με ασφαλιστικά μέτρα και ζητούμε, (εφόσον βέβαια το θέλουμε): Να πάρει η μητέρα τη γονική μέριμνα ή την επιμέλεια των παιδιών, να φύγει ο υπαίτιος σύζυγος από το σπίτι και να παραχωρηθεί η χρήση του σπιτιού, των επίπλων και της οικοσκευής στη σύζυγο και τα παιδιά. Αυτό μάλιστα μπορούμε να το ζητήσουμε ακόμη και αν το σπίτι ή και τα έπιπλα είναι ιδιοκτησίας του συζύγου. Έτσι, αφενός τα παιδιά παραμένουν με τη μητέρα (γιατί στη συντριπτική πλειοψηφία των υποθέσεων, θεωρείται ότι αυτό επιβάλλεται από το συμφέρον τους) αφετέρου η αναστάτωση που προκύπτει από ένα χωρισμό, περιορίζεται στο λιγότερο δυνατό: Δεν χρειάζεται να μετακομίσει η γυναίκα με τα παιδιά, δεν υποβάλλεται σε επιπλέον έξοδα για ανεύρεση και οργάνωση άλλου σπιτιού, δεν αλλάζουν τα παιδιά σχολεία, φίλους και καθημερινές συνήθειες.Ακούγεται ως σοβαρό πλεονέκτημα, με την έννοια ότι και ψυχολογικά η επίδραση είναι μικρότερη και εξοικονομούνται κάποια σοβαρά χρηματικά ποσά, που πολλές φορές μάλιστα δεν τα έχει μια γυναίκα. Με τη διατροφή τι γίνεται;Εδώ, χρειάζεται προσοχή και μερικές κινήσεις έξυπνες και μετρημένες. Βασικός κανόνας είναι ότι η διατροφή εξαρτάται αφενός από τα εισοδήματα του ενός και του άλλου συζύγου και αφ' ετέρου από τις ανάγκες του δικαιούχου της διατροφής, ανάλογα με το επίπεδο ζωής που υπήρχε στη διάρκεια του γάμου. Δηλαδή, θα ληφθεί υπόψη τι χρήματα εσοδεύει καθένας σύζυγος τόσο από τη δουλειά του όσο και από άλλες πηγές (πχ από ενοίκια, από μετοχές, από τόκους καταθέσεων, από μερίσματα επιχειρήσεων, αν κάνει και δεύτερη δουλειά έστω και ανεπίσημα κλπ), σε τι επίπεδο ζούσε η οικογένεια και ποιες είναι οι σημερινές ανάγκες. Υπάρχουν γυναίκες που δε φεύγουν παρορμητικά από το σπίτι πάνω σε έναν καυγά, αλλά οργανώνονται πριν κάνουν το μεγάλο βήμα. Που πριν από οποιαδήποτε ενέργεια (ει δυνατόν σε ανύποπτο χρόνο), συζητούν με δικηγόρο της εμπιστοσύνης τους. Που πάντα, ακόμη και όταν στο ζευγάρι τα πράγματα πηγαίνουν πολύ καλά και δεν υπάρχει το παραμικρό σύννεφο στη σχέση, ξέρουν τι γίνεται σε σχέση με τα οικονομικά. Που έχουν πληροφορίες για τα εισοδήματα του συζύγου τους, κρατούν φωτοτυπίες από έγγραφα που θεωρούν λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά, όποιος συμβόλαια, βιβλιάρια καταθέσεων, λογαριασμούς, σημειώματα, ο,τιδήποτε.Θυμάμαι μια πελάτισσα μου, μια ευγενέστατη γυναίκα, ας την ονομάσουμε Βέρα, που είχε υποψιαστεί ότι ο σύζυγος της την απατά. Δεν του είπε τίποτε, παρά τέντωσε τις κεραίες της. Ήρθε και κάναμε μια πρώτη συζήτηση, μετά πήγε για καφέ στο λογιστήριο της επιχείρησης, πέρασε από το κατάστημα του, περιμάζεψε χαρτάκια με τα καθημερινά έσοδα του συζύγου της από την επιχείρηση του που έφερνε στο σπίτι, πληροφορήθηκε το όνομα της ερωμένης του Αποτέλεσμα; Βγάλαμε δικαστικά διατροφή 3.600 ευρώ για κάθε μήνα, τη στιγμή που συμβιβαστικά είχαμε προτείνει στον σύζυγο 3.000 ευρώ και αυτός είχε αποχωρήσει από τη συζήτηση χωρίς καν αντιπρόταση, εξοργισμένος με το θράσος μας! Μια άλλη πελάτισσα μου, ας την πούμε Μαρία, ήξερε ότι ο σύζυγος της εξόφλησε το δάνειο του σπιτιού πολύ πριν από την λήξη του. Βρήκαμε τα απαραίτητα έγγραφα, αξιοποιήσαμε το γεγονός αυτό, που μαρτυρούσε την ανθηρή οικονομική του κατάσταση και βγάλαμε απόφαση για ατομική διατροφή της συζύγου (χωρίς παιδιά) 1.900 ευρώ το μήνα και πήραμε επιπλέον τη χρήση του σπιτιού με όλη την οργάνωση του.Η Ελένη, που παρά τις απιστίες του συζύγου της δεν ήθελε να χωρίσει, προτού εκδιωχθεί κακήν κακώς από το σπίτι, έσπευσε να βγάλει αντίγραφα από τιμολόγια αγοράς μηχανημάτων του συζύγου της και εντόπισε κάποιες χειρόγραφες σημειώσεις του με τηλέφωνα από ροζ αγγελίες. Εντελώς πρόσφατα, η Σοφία, μια αξιοπρεπέστατη και τρυφερή νέα γυναίκα που επίσης αντιλήφθηκε εξωσυζυγική σχέση του άντρα της, χωρίς ν' αλλάξει συμπεριφορά απέναντι του, του άνοιξε συζήτηση για τη σχέση τους, τα τυχόν παράπονα του από αυτήν ως σύζυγο και ως μητέρα και πήρε την άδεια του να μαγνητοφωνήσει τη συζήτηση. Επίσης, κρατούσε έγγραφα από Τράπεζες και επιχειρήσεις τηλεφωνίας, τις αποδείξεις από τα μεγαλούτσικα έξοδα της οικογένειας για ρούχα, για ταξίδια, για αγορές επίπλων και ηλεκτρικών συσκευών, αντίγραφα από τις δηλώσεις στην Εφορία κλπ. Ζητήσαμε 2.000 ευρώ το μήνα και αναμένουμε απόφαση.Εντυπωσιακά τα περιστατικά αυτά και ακόμη πιο εντυπωσιακά τα ποσά της διατροφής. Τι γίνεται όμως αν ο σύζυγος δεν δηλώνει όλα τα εισοδήματα του στην εφορία;Ακριβώς επειδή συχνά δεν τα δηλώνει όλα, γι' αυτό μας είναι πολύτιμα όλα τα σημειώματα και όλες οι πληροφορίες, όσο πιο συγκεκριμένες γίνεται. Μας ενδιαφέρει να αποδείξουμε:- ότι ο σύζυγος έχει αρκετά εισοδήματα- ότι η οικογένεια είχε ένα ανεβασμένο επίπεδο διαβίωσης (εξοχικό σπίτι, αυτοκίνητα, οικιακή βοηθό, κηπουρό, σωφέρ, ταξίδια, ξενοδοχεία, διασκεδάσεις, ακριβά ρούχα)- ότι σήμερα υπάρχουν συγκεκριμένες οικονομικές ανάγκες (ιδιωτικά σχολεία, άλλα μαθήματα ή δραστηριότητες των παιδιών ή της συζύγου κλπ).Όταν, λοιπόν, μια γυναίκα έχει στοιχεία και πληροφορίες για όλα αυτά, κάνει τη θέση της πιο ισχυρή. Είτε ρυθμίσει τα θέματα συμβιβαστικά είτε δικαστικά, δεν θα αισθάνεται θύμα, τουλάχιστον από την άποψη αυτή. Και να σου πω κάτι, Μαριάνα. Έχω δει πολλές φορές γυναίκες αξιοπρεπείς, σοβαρές, κυρίες, πάνω στη φάση των προβλημάτων και του πόνου τους να μου λένε "δεν μ' ενδιαφέρει η διατροφή, δε θέλω χρήματα". Όμως έρχεται στιγμή που μετανιώνουν για την τόση καλοσύνη τους. Θυμάμαι πόσο θύμωσε η Καίτη, οταν είδε στην τηλεόραση τον άντρα της με τη φίλη του σε κρουαζιέρα! Μακάρι ο σύζυγος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά ακόμη και αν αυτό το κάνει στην αρχή δεν ξέρουμε τι θα γίνει αργότερα. Δεν είμαι υπέρ της σφοδρής και χωρίς λόγο αντιδικίας, τις μισές από τις υποθέσεις που χειρίζομαι, τις κλείνω συμβιβαστικά. Αλλά η γνώση είναι δύναμη και η δύναμη δίνει σιγουριά και αυτοπεποίθηση, ανεβάζει την αυτοεκτίμηση. Ποτέ και κανείς άνθρωπος δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο και μια γυναίκα, ειδικά όταν έχει και παιδιά, έχει πολλά να αντιμετωπίσει. Γι' αυτό επαινώ τις γυναίκες που είναι ενημερωμένες και έτοιμες ανά πάσα στιγμή. Που πριν βάλουν τα κλάματα ή τις φωνές στον σύζυγο και τα πουν όλα, έξω από τα δόντια, έχουν συμβουλευθεί δικηγόρο και ας είναι αχρείαστος. Και θυμήσου, πέρα από τη διατροφή έχουμε ακόμα ένα σοβαρό κεφάλαιο να αντιμετωπίσουμε. Το τι γίνεται με τα περιουσιακά στοιχεία, τη συμμετοχή στα αποκτήματα.

Η συνέχεια στο επόμενο λοιπόν...

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΤΙΜΟΥΜΕ: Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

Η Μπουμπουλίνα. Γκραβούρα του Friedel του 1827.

Η Μπουμπουλίνα, που ήταν Υδραία την καταγωγή, γεννήθηκε μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 1771, όταν η μητέρα της, Σκεύω, επισκέφθηκε τον τότε φυλακισμένο από τους Τούρκους και ετοιμοθάνατο άντρα της, Σταυριανό Πινότση. Η σύλληψη και φυλάκιση του Πινότση ήταν αποτέλεσμα της ενεργούς συμμετοχής του στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-70, γνωστή στην ιστορία μας ως Ορλωφικά. Ήταν τότε που οι Σπέτσες καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από την εκδικητική μανία των Τούρκων λόγω της συμμετοχής του νησιού στην επανάσταση.

Η Μπουμπουλίνα.Ακουαρέλα του Σπ. Προσαλέντη.
Μετά τον θάνατο του Πινότση στην Κωνσταντινούπολη, μητέρα και κόρη επιστρέφουν στην Ύδρα. Τέσσερα χρόνια αργότερα η Σκεύω έρχεται σε δεύτερο γάμο με τον Σπετσιώτη καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου ή Ορλώφ (το Ορλώφ παρατσούκλι της εποχής λόγω της συμμετοχής του στα Ορλωφικά) και έτσι η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε πλέον στις Σπέτσες.


Από μικρή λατρεύει τη θάλασσα και τα καράβια και συναρπάζεται από τις ιστορίες των ναυτικών αλλά και από τους Θούριους του Ρήγα για την πατρίδα και τη λευτεριά. Είναι η αναμφισβήτητη αρχηγός ανάμεσα στα οκτώ ετεροθαλή αδέλφια της, δείχνοντας έτσι από νεαρή ηλικία τον ισχυρό μέχρι πείσματος χαρακτήρα της, το θάρρος και την αποφασιστικότητά της. Μελαχρινή με αρχοντική κορμοστασιά, ατίθαση και επιβλητική, κάνει δύο γάμους, τον πρώτο στα 17της χρόνια με τον Δημήτριο Γιάννουζα και τον δεύτερο στα 30της με τον Δημήτριο Μπούμπουλη. Και οι δύο όμως σύζυγοί της, Σπετσιώτες καπεταναίοι, σκοτώνονται σε ναυμαχίες με Μπαρμπερινούς πειρατές, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος εκείνης της περιόδου.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

http://www.bouboulinamuseum-spetses.gr/mainA_1.htm

Η ΤΡΙΜΟΡΦΗ ΘΕΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΠΕΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Η Ελληνική μυθολογία είναι από τη γένεση της πολύπλοκη, διότι αναδύ­θηκε οργανικά αφού αναπτύχθηκε στην ψυχή του Ελληνικού λαού σε μια περίοδο μεγαλύτερης από δυο χιλιετίες. Γι αυτό δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι βρίσκουμε τους Ελληνικούς μύθους περιτυλιγμένους με τη μια στρώση πάνω στην άλλη και αυτές οι διαφορετικές στρώσεις συγχέονται συχνά μεταξύ τους αφού έχουν διεισδύσει η μια μέσα στην άλλη. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές όσον αφορά τους μύθους για την δημιουργία, γιατί σ' αυ­τούς τους μύθους πολλοί μεταγενέστεροι συγγραφείς και ποιητές παρείσφρεισαν τις δικές τους απόψεις.
Κατά τη διάρκεια της πατριαρχικής περιόδου και της ανόδου των Ολυ­μπίων Θεών κάτω από την αιγίδα του Δία, έγιναν δυναμικές προσπάθειες να ξαναγραφτεί η μυθολογία της Δημιουργίας έτσι ώστε ο Δίας να παίξει δια­μορφωτικό ρόλο. Ωστόσο οι αναμνήσεις ήταν τόσο ισχυρές και τα αισθήμα­τα της Ελληνικής ψυχής για τους προγενεστέρους Θεούς και Θεές τόσο βα­θιά, ακόμη και για τις πνευματικές δυνάμεις πριν τον κύκλο των Τιτάνων, ώστε αυτή η προσπάθεια απέτυχε. Μολονότι η διείσδυση αυτών των μετα­γενεστέρων ερμηνειών και παρεμβολών πολλές φορές έφερε σε σύγχυση και διαστρέβλωσε την καλοσχηματισμένη, ισορροπημένη δομή των πρώτων μύθων περί δημιουργίας. Δεν είναι όμως πολύ δύσκολο να συναρμολογήσει κανείς τα κομμάτια τους, ιδιαίτερα όταν κατανοήσει την πρωταρχική σπου­δαιότητα του αρχέτυπου της Τριπλής Θεότητος για τους Έλληνες. Πραγμα­τικά, συναντάμε την Τριπλή Θεότητα στην αγνότερη της μορφή στους αρ­χαίους μύθους περί δημιουργίας.
Υπάρχει ένας αριθμός ευκρινών κύκλων των Ελληνικών μύθων για τη δημιουργία: για παράδειγμα, ο Πελασγικός μύθος σχετίζεται στενά με την Ομηρική εικόνα περί δημιουργίας, όπου η Τηθύς και ο Ωκεανός φέρνουν στη ζωή τον κόσμο μέσα από τη θάλασσα. Ένας άλλος κύκλος, ο Ορφικός μύθος για τη δημιουργία λέει πως η Νυξ (Νύχτα) γεννά το Κοσμικό Αυγό. Ο Ολύμπιος μύθος μας παρουσιάζει ένα κυκλικό θέμα στο οποίο η Γαία και ο Ουρανός είναι οι πρωταρχικοί γονείς. Αυτοί οι διαφορετικοί κύκλοι είναι φαινομενικά ανακόλουθοι και μπορεί κάποιος να ξεγελαστεί και να τους α­πορρίψει σαν ανεξάρτητους μύθους που έχουν ελάχιστη σχέση ο ένας με τον άλλον. Ωστόσο πιστεύω πως εάν εξετάσουμε αυτούς τους κύκλους μέσα από το πρίσμα του αρχέτυπου της Τριπλής Θεότητας, αναδύεται μια σαφής εικόνα.
Η Ομηρική παραλλαγή παρουσιάζει την Τηθύ σαν τη Μεγάλη Μητέρα Θεά, οι Ορφικοί παρουσιάζουν τη Νύχτα, ενώ οι Ολύμπιοι μύθοι εστιάζο­νται στη Γαία. Αυτοί οι τρεις μύθοι ενώνονται όταν αναγνωρίσουμε τα τρία πρωταγωνιστικά τους πρόσωπα σαν πλευρές της πρωταρχικής Τριπλής Θεό­τητας. Ο Ησίοδος στην Θεογονία του μας δίνει έναν ακόμη μύθο στον οποίο αυτά τα τρία πρόσωπα αναδύονται από το πρωταρχικό Χάος και από το Σκότος.
Τηθύς συνδέεται με το στοιχείο του Νερού
Νυξ συνδέεται με το σκοτάδι του Διαστήματος και το στοιχείο
του Αέρα

Γαία συνδέεται με το στοιχείο της Γης

Κάθε μία έχει τον αρσενικό της σύντροφο:
Τιθύς - Ωκεανός Νυξ- Έρεβος Γαία - Ουρανός
Αυτά τα τρία πρόσωπα ανταποκρίνονται στην τριπλή διαίρεση του συ­νειδητού της ανθρωπότητος. Έτσι η Νυξ είναι το σκοτεινό βασίλειο του α­συνειδήτου, ενώ οι Θεοί που απορρέουν από τη Γαία εργάζονται περισσότε­ρο στη σφαίρα του φωτός· του συνειδητού μας. Η Θάλασσα είναι το σύμβο­λο του μεσολαβητή ανάμεσα στις δύο αυτές κυριαρχίες καθώς τα σκοτεινά της βάθη ενώνονται με το βασίλειο του ασυνειδήτου, ενώ στην επιφάνεια της καθρεφτίζεται το φως. Έτσι τα πλάσματα που αναδύονται από αυτήν έχουν μια διπλή φύση· μια φωτεινή και μια σκοτεινή.

Θα ήταν εποικοδομητικό να ρίξουμε μια ματιά στα ονόματα ορισμένων από τα παιδιά και τους απογόνους αυτών των τριών ρευμάτων της δημιουρ­γίας.

ΘΑΛΑΣΣΑ,
ουρανός,
ΓΗ

Τηθύς
Νύξ
Γαία

Στύξ
Μοίρες
Τιτάνες

Αφροδίτη
Θάνατος
Ολύμπιοι Θεοί

Μήτις
Ύπνος και Όνειρα
Δίας

Ευρυνόμη
Ψόγος
Ρέα

Διώνη
(στόνος)
Ήρα

Ευρώπη
Νέμεσις
Δήμητρα

Δωρίς
Γήρας

Φορκίς
Εκάτη

Ερινύες
Εσπερίδες

Νομίζω πως αυτή η εικόνα μας δίνει μια νέα αντίληψη για τις σχέσεις ό­λων αυτών των ποικίλων στοιχείων στην Ελληνική μυθολογία. Πολλοί συγ­γραφείς που εμβάθυναν στους Ελληνικούς μύθους, εργάστηκαν πάνω στα ισχύοντα πατριαρχικά ορμεμφυτα και αρχέτυπα που χαρακτήριζαν την κλασσική περίοδο. Μόνο ελάχιστοι ανάμεσα σ' αυτούς τους επιστήμονες -όπως ο Ρόμπερτ Γκρέϊβς και ο Κάρλ Κερένυϊ - διείσδυσαν στην κρυμμένη παράδοση της Θεάς από την οποία εμβολιάστηκαν οι πατριαρχικοί μύθοι. Σ' αυτό το πρώιμο απόθεμα οφείλεται το γεγονός ότι οι Θεές βρίσκονται σε ισορροπία με τους αρσενικούς Θεούς συντρόφους τους. Ο άλλος δρόμος που περνά μέσα από την κλασσική Ελληνική πατριαρχική μυθολογία, οδηγεί στο ανδροκρατικό και ηρωικό Ρωμαϊκό ιμπεριαλιστικό ορμέμφυτο συνεπώς στον Χριστιανισμό που διακατέχεται από την πατριαρχία και την άρνηση της θηλυκότητας και τελικά στην τρομερή πληγή του δυϊσμού με την οποία διαποτίστηκε η Δυτική ψυχή. Με την άνοδο και την κυριαρχία της αρσενι­κής αρχής στην πρώτη χιλιετία π.Χ. η ανθρωπότητα ακολούθησε ένα επικίν­δυνο για την υγεία της ψυχής της μονοπάτι. Σήμερα αρχίζουμε να συνειδη­τοποιούμε πως στα βάθη της ψυχής μας δεν είμαστε αποκλειστικά αρσενι­κοί, ούτε θηλυκοί αλλά αυτές οι δύο πλευρές συνεργάζονται και αποτελούν τη φύση μας. Εάν αρνηθούμε μια από αυτές τις δύο πλευρές ή εάν εξυψώ­σουμε και υπερτιμήσουμε την άλλη, θα οδηγηθούμε στην διαστροφή και θα χάσουμε την ευκαιρία να βιώσουμε την ύπαρξη μας σ' ολόκληρο το πλάτος της.
Από αυτά τα τρία ρεύματα της δημιουργίας απορρέουν τρεις ομάδες Τρι­πλών Θεοτήτων, οι οποίες με τη σειρά τους αντανακλούν αυτή την εικόνα

στα τρία βασίλεια της ανθρώπινης ψυχής:

ΝΥΞ
ΤΗΘΥΣ
ΓΑΙΑ
Μοίρες
Γοργόνες
Ώρες

Ερινύες
Γραίες
Χάριτες

Εσπερίδες
Σειρήνες
Μούσες
Οι Κόρες της Νύχτας - οι Μοίρες, οι Ερινύες και οι Εσπερίδες - έχουν κοινό τους σημείο την προστασία των πρωτόγονων ενεργειών της ζωής. Ερ­γάζονται στα βάθη του ασυνειδήτου μας καθώς τα ορμεμφυτα ελίσσονται γύρω από το ζήτημα της τύχης του μέλλοντος μας και της αθανασίας μας. Οι Μοίρες, για παράδειγμα, εργάζονται βαθειά μέσα στο ασυνείδητο και οι ε­νέργειες τους αφορούν το ζήτημα της τύχης. Οι Ερινύες προστατεύουν τη γραμμή του αίματος και με μανία θα υπερασπιστούν την λεπτή ουσία που μεταδίδουμε στις μελλοντικές γενεές μέσω των απογόνων μας. Οι Εσπερίδες είναι οι φρουροί της εσωτερικής μας ανάγκης για αθανασία.

Από την άλλη πλευρά, η ομάδα της Τριπλής Θεότητας που απορρέει από το βασίλειο της Θάλασσας μέσω του Φόρκυ είναι διαφορετικοί φύλακες της αρχής τόσο στο χαρακτήρα όσο και στη δράση. Εμφανίζονται αρχετυπικά στο χώρο ανάμεσα στο ασυνείδητο και το συνειδητό. Κατά μια έννοια μας κρατούν σε εγρήγορση μέχρις ότου είμαστε έτοιμοι να κάνουμε με ασφάλεια το εσωτερικό αυτό ταξίδι. Γι' αυτό στην πρωταρχική τους μορφή έχουν Τρομακτική εμφάνιση. Όταν κατεβαίνουμε στα εσωτερικά βάθη του ασυνει­δήτου, αυτό μοιάζει να είναι ένα επικίνδυνο καθήκον αλλά πίσω από αυτήν την* Τριπλή Θεότητα φύλακα βρίσκονται άλλες μορφές που θα μας βοηθή­σουν και θα μας οδηγήσουν. Αυτό που αναφέρεται γι' αυτές είναι μόνο η εξωτερική εικόνα. Όταν προχωρούμε μέσα από αυτές τις μορφές και τις α­ντικρίζουμε, ο απολιθωτικός τους τρόμος αλλάζει. Η μάσκα του εξαφανίζε­ται και στέκονται μπροστά μας σαν οδηγοί μάλλον παρά σαν φόβητρα. Από το εσωτερικό μας η εμπειρία των Τριών Γραιών, των Γοργόνων και των Σειρήνων είναι πολύ διαφορετική, ένα γεγονός που συναντούμε σε πάρα πολλούς μύθους, στους οποίους αναφέρεται ότι όλες αυτές οι τρομακτικές μορφές ήταν για μια στιγμή πανέμορφες.
Από τη Γαία, τη Μητέρα Γη απορρέουν οι Ώρες, οι Χάριτες και οι Μού­σες. Αυτές οι τρεις ομάδες των Τριπλών Θεοτήτων είναι γεμάτες φως, χάρη και έμπνευση για το συνειδητό μας πνεύμα. Είναι οι φρουροί των Τεχνών (Μούσες), της ισορροπίας, της αρμονίας της Ψυχής (Ώρες), της ευγένειας και της χάρης (Χάριτες). Ζουν σαν αρχέτυπα ομορφιάς στα ύψη της ύπαρξης μας. Στέκονται ψηλά πάνω στον εσωτερικό μας Όλυμπο σαν φιλοδοξίες που ποτέ δεν φτάνουμε, που ποτέ δεν αγγίζουμε, αλλά από αυτές τις μορφές, από αυτό το εξυψωμένο βασίλειο των ψυχών μας, μπορεί να προέλθει ένα αέναο ρεύμα έμπνευσης και δημιουργικής, ενέργειας.
Πιστεύω πως θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε όλες αυτές τις πλευρές της ύ­παρξης μας, σαν πηγές έμπνευσης. Αντικατοπτρίζουν διαφορετικές όψεις της Τριπλής Θεότητας. Εάν ακολουθήσει κανείς αποκλειστικά μια από τις τρεις αυτές πλευρές, η εξέλιξη του δεν θα εμπεριέχει την ισορροπία. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο η πατριαρχία μας απέτρεψε από τα γυναικεία μυστήρια.
Εάν κάποιος ακολουθήσει αποκλειστικά την πλευρά των Θυγατέρων της Νύχτας θα οδηγηθεί στα βάθη του ασυνειδήτου και δεν θα βρίσκεται σε αρ­μονία με τα άλλα"επίπεδα της ύπαρξης του. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτή την κατάσταση στην υπερβολή των Μαινάδων, των ακολούθων της Διονυσιακής λατρείας, που ήταν ολοκληρωτικά βυθισμένες στο ασυνείδητο.
Εάν ακολουθήσουμε αποκλειστικά το όμορφο και φωτεινό βασίλειο των Μουσών και των Χαρίτων, αυτό θα αποδειχθεί άλλο ένα λάθος για την ψυ­χή, μολονότι πολλοί είναι αυτοί που δεν το αναγνωρίζουν. Ο κίνδυνος βρί­σκεται στο γεγονός ότι χάνουμε την επαφή με την γήινη φύση μας. Αυτό μπορεί να είναι ευγενικό και όμορφο αλλά ωστόσο μπορεί να αποδειχθεί συντριπτικό για το θηλυκό συστατικό της ψυχής μας. Πολλές γυναίκες με δημιουργικές ενέργειες - και πολλοί άνδρες επίσης, ανοιχτοί στην θηλυκήπλευρά του εαυτού τους - υποκύπτουν σ' αυτόν τον απατηλό τρόπο δράσης και δοκιμάζουν την ειρωνεία και το χλευασμό του αρσενικού κατεστημένου που πατά γερά στα πόδια του.
Εκείνοι που καταδύονται μαζί με την ομάδα των αρχέτυπων των Φορκύ-δων, τις φύλακες Γοργόνες, αποκτούν μια έμμονη ιδέα με το όριο, το μεσο­διάστημα ή το κατώφλι ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Έλκο­νται και απωθούνται και από τα δύο αυτά αρχέτυπα και κατά μια έννοια α­πολιθώνονται, ανίκανοι να κινηθούν προς μια κατεύθυνση. Αυτοί οι άνθρω­ποι καταλήγουν να αισθάνονται ασφαλείς μόνο όταν βρίσκονται σ' αυτό το μεταίχμιο της ψυχής, συγχρόνως αμφισβητίες και γοητευμένοι από το άϋλο. Είναι ανίκανοι να φθάσουν τις Μούσες στα ύψη των ψυχών τους και τους λείπει το κουράγιο να διεισδύσουν στα μυστήρια του ασυνειδήτου. Αυτή η ακαμψία, η ανικανότητα τους να κινηθούν, η αντίσταση τους στις αλλαγές ή ο φόβος του καινούριου, πολύ συχνά αποκαλείται επίκριση της θηλυκής πλευράς της φύσης μας από το πατριαρχικό αρσενικό.
Έτσι βλέπουμε πως ορισμένα προβλήματα απορρέουν από την προσπά­θεια μας να εργαστούμε μέσω μιας μόνο πλευράς της Τριπλής Θεότητος. Αυτές οι εσωτερικές δυσκολίες της ψυχής μπορεί να γίνουν άκαμπτες συνή­θειες της προσωπικότητας που εκφράζονται σαν στερεότυπες εικόνες της γυναικείας ατέλειας και ανικανότητος, από το πατριαρχικό κατεστημένο στη διάρκεια των χιλιετηρίδων. Πρέπει να εργαστούμε με όλες τις πλευρές του αρχέτυπου της Θεάς ταυτόχρονα. Εάν το κάνουμε θα δημιουργηθούν ορι­σμένες αντηχήσεις ανάμεσα στα τρία βασίλεια της ψυχής μας και αυτό θα επιτρέψει την επικοινωνία και την εναλλαγή των ενεργειών ανάμεσα στα τρία αυτά βασίλεια. Τότε το ασυνείδητο θ' αρχίσει να μιλά με τον συνειδητό μας εγκέφαλο και θα προκύψει ένας διάλογος που θα μας οδηγήσει στην πραγματική θεραπεία των ψυχικών μας τραυμάτων μέσα από την εσωτερική σύζευξη των αντιθέτων.

ΑΡΘΟΥΡ ΣΟΠΕΝΑΟΥΕΡ: ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ"

"....Αυτή είναι, λοιπόν, η αυ­στηρά μετρήσιμη ηλικία της λογικής της. Γι' αυ­τό, οι γυναίκες παραμένουν σε όλη τους τη ζωή πραγματικά παιδιά. Δεν βλέπουν παρά μόνο ό,τι βρίσκεται μπροστά στα μάτια τους, προσκολλώνται στο παρόν, θεωρώντας πραγματι­κότητα την επιφάνεια των πραγμάτων και προ­τιμώντας τις μωρολογίες από τα σημαντικά ζη­τήματα. Αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο είναι ο νους· εγκλωβισμένος στο παρόν, ανατρέχει στο παρελθόν κι αναλογίζεται το μέλλον: εξ ου και η σύνεσή του, ..."

"...Οι ίδιες αυτές έμφυτες ικανότητες εξηγούν τον οίκτο, την ανθρωπιά, τη συμπάθεια που εκδηλώνουν οι γυναίκες προς τους δυστυχι­σμένους, ενώ είναι κατώτερες των ανδρών σε ό,τι αφορά τη δικαιοσύνη, την ευθύτητα και " την αυστηρή χρηστότητα. Λόγω της διανοη­τικής τους αδυναμίας, ό,τι είναι παρόν, προ­φανές και άμεσο ασκεί πάνω τους μια κυ­ριαρχία απέναντι στην οποία δεν μπορούν να υπερισχύσουν ούτε οι θεωρητικοποιήσεις ού­τε τα καθιερωμένα αξιώματα ούτε οι δραστι­κές αποφάσεις ούτε καμιά θεώρηση του πα­ρελθόντος ή του μέλλοντος, του όποιου μα­κρινού ή απόντος πράγματος. Έχουν την αρετή των πρωταρχικών και κύριων ιδιοτή­των, στερούνται όμως των δευτερεουσών και παρεπομένων. Από αυτή την άποψη, μπο­ρούμε να τις συγκρίνουμε με έναν οργανισμό που διαθέτει ήπαρ αλλά όχι χοληδόχο κύστη. Παραπέμπω στην παράγραφο 17 του έργου μου για τη θεμελίωση της ηθικής. Η αδικία είναι, επομένως, το κεφαλαιώδες ελάττωμα της γυναικείας φύσης. Αυτό είναι απόρροια της ανεπάρκειας κοινής λογικής και σκέψης που επισημάναμε πιο πάνω, κι αυτό που επιβαρύ­νει ακόμη περισσότερο τούτο το ελάττωμα εί­ναι το γεγονός ότι η φύση, για να αντισταθμί­σει την αδυναμία τους, τους έδωσε σε αντάλ­λαγμα την πονηριά εξ ου και η ενστικτώδης πανουργία τους και η ακαταμάχητη ροπή τους προς το ψέμα. Το λιοντάρι διαθέτει νύ­χια και δόντια* ο ελέφαντας, το αγριογού­ρουνο έχουν τις άμυνες τους, ο ταύρος έχει τα κέρατα του, η σουπιά έχει το μελάνι της, που της χρησιμεύει για να θολώνει τα νερά γύρω της· η φύση δεν έδωσε στη γυναίκα ως μέσο άμυνας και προστασίας παρά μόνο την προσποίηση* η ικανότητα αυτή υποκαθιστά τη δύναμη την οποία ο άνδρας αντλεί από τα ισχυρά μέλη του κι από τη νόηση του......"

".....είναι σχεδόν αδύνατον να βρει κανείς μια γυναίκα απολύτως φιλαλή­θη και άδολη. Γι' αυτό ακριβώς και οι γυναί­κες διαβλέπουν τόσο εύκολα την προσποίηση του άλλου και δεν συνιστάται να χρησιμοποι­είς την προσποίηση μαζί τους. Από αυτό το θεμελιώδες ελάττωμα και από τις συνέπειες του πηγάζουν η ψευτιά, η απιστία, η προδο­σία, η αχαριστία κ.λπ. Επίσης, οι γυναίκες ψευδορκούν στο δικαστήριο πολύ πιο συχνά από τους άνδρες, και αποτελεί ερώτημα το κατά πόσον θα έπρεπε να τους επιτρέπεται ο όρκος. ...."

"....Για τον ίδιο λόγο, οι φιλοφρονήσεις μεταξύ γυναικών φαίνονται γελοιωδέστερες απ' ό,τι μεταξύ ανδρών. Πα­ρατηρήστε, εξάλλου, ότι ο άνδρας μιλάει κατά κανόνα με κάποια υπόληψη και κάποια αν­θρωπιά ακόμη και στους πιο ασήμαντους υπο­τακτικούς του, ενώ είναι ανυπόφορο να βλέπει κανείς με τι υπεροψία μια γυναίκα του καλού κόσμου απευθύνεται σε μια γυναίκα κατώτε­ρης τάξης, όταν η δεύτερη δεν είναι στην υπη­ρεσία της. Τούτο οφείλεται, ίσως, στο ότι με­ταξύ γυναικών οι κοινωνικές διαφορές είναι πολύ πιο πρόσκαιρες απ' ό,τι μεταξύ των αν­δρών και στο ότι οι διαφορές αυτές μπορούν άνετα να μεταβληθούν ή να καταργηθούν η κοινωνική θέση που κατέχει ένας άνδρας εξαρτάται από μύριες παραμέτρους· για τις γυναίκες, μία και μόνη παράμετρος είναι η αποφασιστική: ο άνδρας στον οποίο κατάφε­ραν ν' αρέσουν. Η μοναδική τους λειτουργία τις καθιστά πολύ πιο ισότιμες, κι έτσι γυρεύ­ουν να δημιουργήσουν μεταξύ τους κοινωνικές διαφορές. Πρέπει να σκοτίστηκε από τον έρωτα ο -νους των ανδρών για να ονομάσουν ωραίο αυτό το μικρόσωμο φύλο, με τους στενούς ώμους, τους φαρδιούς γοφούς και τις κοντές γάμπες· όλη η ομορφιά του έγκειται πράγμα­τι στο ερωτικό ένστικτο. Αντί να το ονομά­ζουμε ωραίο, θα ήταν πιο σωστό να το απο­καλούμε αντιαισθητικό. ..."

"....Οι νόμοι που διέπουν το γάμο στην Ευρώ­πη προϋποθέτουν πως η γυναίκα είναι ίση με τον άνδρα, κι έτσι εκκινούν από λάθος αφε­τηρία. Στο μονογαμικό μας ημισφαίριο πα­ντρεύομαι σημαίνει χάνω τα μισά μου δικαιώ­ματα και διπλασιάζω τις υποχρεώσεις μου. Σε κάθε περίπτωση, αφού οι νόμοι έχουν παρα­χωρήσει στις γυναίκες τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες, θα έπρεπε οπωσδήποτε να τους είχαν παράσχει και αρσενική λογική. Όσο περισσότερο οι νόμοι απονέμουν στις γυναί­κες δικαιώματα και τιμές που δεν τις αξίζουν, τόσο περιορίζουν τον αριθμό εκείνοον που συμμετέχουν πραγματικά στα προνόμια αυτά και αφαιρούν από τις άλλες τα φυσικά τους δικαιώματα στον ίδιο βαθμό που έδωσαν εξαιρετικά δικαιώματα σε κάποιες προνομι­ούχες. Το πλεονέκτημα που η μονογαμία και οι συνακόλουθοι νόμοι προσδίδουν στη γυ­ναίκα αναγορεύοντας την ίση με τον άνδρα - ενώ δεν είναι από καμιά άποψη- έχει ως συ­νέπεια οι εχέφρονες και συνετοί άνδρες πολ­λές φορές να διστάζουν να συρθούν σε μια τόσο μεγάλη θυσία, σε μια τόσο άνιση σύμ­βαση. Στους πολυγαμικούς λαούς κάθε γυ­ναίκα βρίσκει κάποιον να την αναλάβει, σ' εμάς, αντίθετα, ο αριθμός των συζευγμένων γυναικών είναι αρκετά περιορισμένος και υπάρχει ένας άπειρος αριθμός γυναικών που μένουν χωρίς προστασία, από τη μια γερο-ντοκόρες που φυτοζωούν μελαγχολικά στις ανώτερες τάξεις της κοινωνίας κι από την άλ­λη φτωχές υπάρξεις ζεμένες σε σκληρές κι επίπονες δουλειές στα κατώτερα στρώματα,· Ή, πάλι, καταντούν άθλιες πόρνες, διάγουν μιαν επονείδιστη ζωή ...."

ΕΣΤΕΡ ΒΙΛΑΡ "Ο ΝΤΡΕΣΣΑΡΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΔΡΑΣ"

Διαζύγιο: Βλάπτει σοβαρά το περιβάλλον

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι το δια­ζύγιο έχει επιπτώσεις ψυχολο­γικές και υλικές-αλλά... οικολο­γικές; Κι όμως, αυτό διατείνεται ομάδα αμερικανών επιστημό­νων από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, διατυπώνοντας το σκεπτικό της ως εξής: «Το δια­ζύγιο επιφέρει την αποχώρηση του ενός από τους δύο συντρό­φους απότη συζυγική εστία. Η εξεύρεση νέας κατοικίας οδη­γεί σταδιακά στην ανάγκη μεγαλύτερης ανοικοδόμησης και στη σπατάλη περισσότερης ενέργειας».

Το «αποδεικνύουν» και οι α­ριθμοί: στις ΗΠΑ, το ποσοστό των σπιτικών που ανοίγουν οι διαζευγμένοι εκτοξεύτηκε το 2000 στο 15% από το 5% που ήταν το 1970. Το 2005 οι δια­ζευγμένοι έκαναν κατά 56% πε­ρισσότερη κατά κεφαλήν κατα­νάλωση ρεύματος και νερού σε σχέση με τους παντρεμένους και γενικά ξόδεψαν κατά 61% περισσότερη ενέργεια συγκρι­τικά με την εποχή που ζούοαν με το έτερον τους ήμισυ.

Αυτά, σε απλά ελλη­νικά, μεταφράζο­νται ως εξής: όσο το ζευγάρι ζει κάτω από την ίδια στέγη μοιράζεται την ίδια κουζίνα, το ίδιο πλυντήριο, την ίδια τηλεόραση, ενδεχομέ­νως και το ίδιο αυτοκίνητο, ζε­σταίνεται με το ίδιο καλοριφέρ και δροσίζεται με το ίδιο κλιμα­τιστικό. Οταν, όμως, επέλθει ο χωρισμός, ο ένας από τους δύο θα πρέπει να μείνει σε καινούρ­γιο σπίτι, να αγοράσει νέο αυ­τοκίνητο και εξαρχής ολόκλη­ρο τον οικιακό εξοπλισμό. Ετσι, θα ξοδεύει περισσότερο ρεύμα, βενζίνη, πετρέλαιο ή φυσικό αέ­ριο σε σχέση με πριν και θα πα­ράγει περισσότερα σκουπίδια. Πολλοί χωρισμένοι μαζεμέ­νοι δημιουργούν ένα εφιαλτικό σκηνικό: προκαλούν στεγαστι­κό πρόβλημα, που οδηγεί σε με­γαλύτερη ανοικοδόμηση, η οποία επιβαρύνει την ατμόσφαιρα με τόνους διοξειδίου του άνθρα­κα και με άλλες βλαβερές ου­σίες, με αποτέλεσμα την επι­δείνωση του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Ηθικόν δίδαγμα: «Ο γάμος διατηρεί καθαρό το περιβάλ­λον"

Τι έκαναν οι φεμινίστριες με τα σουτιέν τους;

Από το «Βιβλίο της Γενικής άγνοιας»

Ελευθεροτυπία «Ε» 07.01.2007

Τι έκαναν οι φεμινίστριες με τα σου­τιέν τους; Ε, όχι! Δεν τα έκαψαν! Πρόκειται για άλλη μια παραπλάνηση των μίντια -και ένα κλασικό δείγμα για το πώς δημι­ουργούνται οι αστικοί μύθοι. Ξακουστή διαδήλωση φεμινιστριών ήταν αυτή που έγινε έξω από τα καλλιστεία για τη Miss America το 1968. Δεν ήταν πολλές, αλλά έκλεψαν τις εντυπώσεις, με πλακάτ που έ­λεγαν «Ας κριθούμε ως άνθρωποι» και «Ain't she sweet; making profits off her meat» (Τι γλυκούλα! Βγάζει κέρδη από το κρέας της). Τα κορίτσια έστεψαν ένα πρό­βατο «Μις Αμέρικα» και μετά πέταξαν τα­κούνια, σουτιέν, τσιμπιδάκια για τα φρύ­δια και ρόλεϊ μέσα σ' ένα «Δοχείο απορ­ριμμάτων της ελευθερίας». Τα σουτιέν τους δεν τα έκαψαν. Ήθελαν, αλλά η αστυ­νομία τις απέτρεψε, με το πειστικό επιχεί­ρημα ότι υπήρχε κίνδυνος για φωτιά στην ξύλινη εξέδρα όπου βρίσκονταν!
Αυτά είναι τα γεγονότα. Όμως, μια δη­μοσιογράφος της «New York Post»,, η Λίντσι βαν Γκέλντερ, έγραψε ένα άρθρο στο οποίο ανέφερε ότι οι φεμινίστριες ήθελαν να κάψουν τα σουτιέν και τις ζαρτιέρες τους.
Ο επιμελητής της ύλης το πήγε λίγο παραπέρα, βάζοντας στον τίτλο τη φράση «Bra burners» (αυτές που καίνε τα σουτιέν). Οι άλλες εφημερίδες άρπαξαν τον τίτλο και τον έκαναν μύθο.

ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑ-ΙΩΑΝΝΟΥ Η ΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥ ΘΑΛΑΜΟΥ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΡΙ-ΚΛΑΙΡ

Μια σπουδαία φωτογράφος που κατέγραψε με το φακό της τους ανθρώπους της Κατοχής και της μεταπολεμικής Ελλάδας , δημιουργώντας ένα πολύ σημαντικό ντοκουμέντο.

ΑΠΟ ΤΗ ΛΟΥΚΙΑ ΛΥΚΙΔΗ

Μια ηλικιωμένη μητέρα αποχαιρετά το γιο της που φεύγει για το μέτωπο, Ένα αποστεωμένο αγόρι κοιτά με άδεια μάτια το φακό, Μια λιπόσαρκη γυ­ναίκα θηλάζει το βρέφος της. Ένας σωρός πτω­μάτων κείτεται σε μια αποθήκη. Ένα ξανθό κορι­τσάκι κρατά στα χέρια του τα λιωμένα παπούτσια του καθώς κοιτά με βουλιμία το καινούργιο του ζευγάρι. Οι Αθηναίοι ξε­χύνονται στους δρόμους γιορτάζοντας την Απελευθέρωση. Ευδιάθε­τες αγρότισσες ξεφουρνίζουντο ψωμί. Ένα τσούρμο μπόμπιρες μοι­ράζονται όλο λαχτάρα ένα και μοναδικό κόμικ. Στον υπολογιστή μου κάθε κλικ στο ποντίκι αντιστοιχεί και σε ένα κλικ της φωτογραφικής μηχανής της Βούλας Παπαϊωάννου, της πιο σημα­ντικής "άγνωστης" της ελληνικής φωτογραφίας. Μια κίνηση στο πλη­κτρολόγιο και όλη η νεότερη ελληνική ιστορία περνά μπροστά μου. Η κήρυξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι άντρες που παρουσιάζονται για να πάνε στο μέτωπο, τα πεινασμένα παιδιά, τα κάρα με τα πτώματα, τα βρεφοκομεία, οι νοσοκόμες του Ερυθρού Σταυρού, οι τραυματίες, η Απελευθέρωση, η ελληνική ύπαιθρος και οι άνθρωποι της που προ­σπαθούν να ανασυγκροτηθούν μετά τον πόλεμο. Η φωτογραφική ματιά της Βούλας Παπαϊωάννου είναι εντυπωσιακή. Το κάδρο της άψογο. Τα πλάνα της απολύτως λιτά. Τα θέματα της μι­λούν πάντα από μόνα τους. Ειδικά όταν πρόκειται για τα πεινασμένα παι­διά της Κατοχής. Οι φωτογραφίες αυτές έγιναν η αφορμή να σπάσει το εμπάργκο και να φτάσουν τρόφιμα στην Αθήνα που λιμοκτονούσε. Τις τράβηξε με κίνδυνο της ζωής της. Οι κατακτητές είχαν απαγορεύσει κά­θε είδους φωτογράφιση της πόλης. Οι φωτογραφικές μηχανές απα­γορεύονταν, τα φιλμ ήτανδυσεύρετα και όποιος συλλαμβανόταν να φω­τογραφίζει οδηγούνταν στο απόσπασμα.
Ερυθρός Σταυρός-Μαύρο βιβλίο Η Παπαϊωάννου φυλάει ως κόρη οφθαλμού τη μηχανή της και προ-σπαθείνα βρει φιλμ σε μαγαζιά που έχουν στοκ. Πολλές φορές τα φιλμ που αγοράζει είναι ελαττωματικά, αφού όσοι τα πουλούν κάνουν σα­μποτάζ και τα αφήνουν επίτηδες να πάρουν φως. Στην εμφάνιση όλα βγαίνουν λευκά. 'Εχει καταλάβει πως ζει κοσμογονικά γεγονότα και πως οι φωτογραφίες της μπορούν να γίνουνο δικός της τρόπος αντίστασης. Πολύτιμη βοήθεια και κάλυψη στο δύσκολο και επικίνδυνο έργο της της προσφέρει η Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού, που έχει φτάσει στην Αθή­να για να ελέγξει την κατάσταση διαβίωσης του πληθυσμού. Οι "Ελβε­τοί" όπως τους αποκαλεί η ίδια. Μαζί τους μπαίνει στα νοσοκομεία και φωτογραφίζει τα σκελετωμένα παιδιά. Με τις φωτογραφίες των παιδιών της πείνας φτιάχνει ένα λεύκωμα που το ονομάζει Μαύρο Βιβλίο, Την εποχή εκείνη οι φωτογράφοι δεν ανέθεταν σε εκδοτικούς οίκους τα λευκώματα τους αλλά τα έφτιαχναν οι ίδιοι. Όταν το επιμελείται, μένει σε μια πολυκατοικία στην Πατριάρχου Ιωακείμ. Το από πάνω διαμέρισμα το έχουνεπιτάξει οι Γερμανοί και κα­θώς δουλεύει ακούει τα βήματα τους πάνω από το κεφάλι της. Συ­γκλονιστικές είναι και οι φωτογραφίες που τράβηξε σε μια αποθήκη στον Πειραιά, όπου συγκεντρώνονταν τα πτώματα απότους δρόμους. Η Πα­παϊωάννου κατάφερε να τρυπώσει σε αυτό το φρικτό σκηνικό και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και στη δυσωδία να στήσει το τρίποδο της. «Πώς το έκανα αυτό το πράγμα ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω», θα πει. Τσάι και διανόηση Πώς αυτό το κορίτσι της αστικής και καλοβαλμένης οικογένειας από τη Λαμία, με την κλασική παιδεία, τις καλόγριες και τα γαλλικά, θέλησε να εγκαταλείψει την άνεση και την ασφάλεια του σπιτιού του και να κάνει αντίσταση με τη φωτογραφική μηχανή του θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του; Είχε ζητήσει μάλιστα να συμμετάσχει στην αποστολή των ρεπόρτερ που κάλυπταν το μέτωπο, αλλά δεν την άφησαν γιατί στην πρώτη γραμ­μή δεν επιτρέπονταν γυναίκες φωτορεπόρτερ. Η Βούλα Παπαϊωάννου όμως δεν ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα. Ακόμα και πριν ξυπνήσει το αντιστασιακό ένστικτο της, δενζούσεμετον τρόπο που συνήθιζαν να ζουν οι γυναίκες της εποχής της. Το 1917το έντονο ενδιαφέρον της για τη ζωγραφική την οδηγεί στην Καλών Τε­χνών, όμως η τραγική απώλεια της αδελφής της την αναγκάζει να δια­κόψει τις σπουδές της. Το '26 παντρεύεται ένανάντρα είκοσι πέντε χρό­νια μεγαλύτερο της, ο οποίος είχε κάνει ήδη δύο γάμους. Ο Ιωάννης Ζερβός είναι μια σημαντική προσωπικότητα της εποχής του, στοχαστής, τεχνοκριτικός, κάτοχος σημαντικής συλλογής έργων τέχνης, φανατι-κόςτου Νίτσε, συγγραφέας φιλοσοφικών έργων και ποιητής. Είχεεπα-φές με τον Παλαμά, τον Ξενόπουλο και τον Παπαντωνίου, ενώ ο Κα­ζαντζάκης τον αποκαλούσε "δάσκαλο". Μαζί του κάνει ταξίδια στην Ευρώπη κι εκεί έχει την ευκαιρία να δει ό,τι πιο πρωτοποριακό στα καλ­λιτεχνικά ρεύματα. Πηγαίνει σε εκθέσεις, κονσέρτα, διαλέξεις και κα­ταφέρνει να ικανοποιήσει τη δίψα της για τέχνη. Ήταν άλλωστε μια γυ­ναίκα που από πολύ νεαρή ηλικία ενδιαφερόταν για τα εικαστικά και την αρχαιολογία, διάβαζε λογοτεχνία και ποίηση και είχε απίστευτες γνώ­σεις για τη μουσική. Τονάντρατηςτονθαύμαζε υπερβολικά. Ο Ζερβός ήταν ο Πυγμαλίωνάς της και συνέχισε να τον συμβουλεύεται και μετά τη διάλυση του γάμου τους, που κράτησε δέκα χρόνια. Με τη φωτογραφία η Παπαϊωάννου αρχίζει να ασχολείται μετά το δια­ζύγιο της, από σύμπτωση. Είναι 40 χρόνων και το πάθος της για την αρ­χαιολογία την οδηγεί στο γραφείο του διευθυντή του Αρχαιολογικού Μουσείου, του Αλέξανδρου Φιλαδελφέα. Εκείνος της προτείνει να φω­τογραφίσει τα εκθέματα του Μουσείου για να δημιουργήσουν μια σει­ρά καρτ-ποστάλ για τους επισκέπτες. Ήταν 1939 και η δικτατορία του Μεταξά οργάνωνε μια συστηματική προβολή της Ελλάδας στο εξωτε­ρικό. Οι κάρτες αυτές τυπώθηκαν στην Ιταλία, με εκπληκτικό αποτέλεσμα. Βλέποντας την εμπορική επιτυχία τους, πολλοίφωτογράφοιάρχι-σαννα κάνουντο ίδιο πλαστογραφώντας τα αρχικά της. «Μια μέρα έρ­χεται μια φίλη μου στο σπίτι και μου λέει: "Πώς κατάντησες έτσι τις κάρ­τες σου;" Οι φωτογραφίες είχαντην υπογραφή μου, αλλά δεν ήταν δικές μου. Από τότε έπαψα να δίνω καρτ-ποοτάλ και μάλιστα κατέστρεψα ένα ολόκληρο κασόνι», θυμάται σε μια συνέντευξη της. Είναι η περίοδος που φωτογραφίζει τοπία και αρχαιότητες. Μερικά χρόνια αργότερα οι δου­λειές αυτές θα κυκλοφορήσουν από ελβετικό οίκο . Ο Δροσίνης περιγράφει στο ημερολόγιο του γλαφυρά την ημέρα που η Παπάίωάννου τον επισκέφθηκε στο σπίτι του για να τον φωτογραφίσει. Έστησε τη μηχανή της, του έδωσε να κρατά ένα βιβλίο και ύστερα από μερικά κλικ ο Δροσίνης είχε περάσει στην αιωνιότητα με το πιο γνωστό πορτρέτο του. Η Παπάίωάννου ήταν και η μόνη που φωτογράφισε τον Παλαμά νεκρό. Τη νύχτα που πέθανε ο ποιητής ήταν άρρωστη με πολύ υψηλό πυρετό. Την ειδοποίησαν πως πρέπει να πάει να τον φωτογρα­φίσει πριν η είδηση του θανάτου του γίνει γνωστή. «Πράγματι σηκώθη­κα ξημέρωμα και πήγα. Τον είχαν σαν παιδάκι σε ένα κρεβάτι, αλλά δεν υπήρχε αρκετό φως και δεν είχα φλας. Ζήτησα να τον μεταφέρουμε στο παράθυρο. Ήταν ελαφρύς σαν πούπουλο», διηγείται χρόνια μετά. Η φωτογραφία δημοσιεύεται πρωτοσέλιδη στην Εστία. Η Παπάίωάννου μπορεί να ήταν η μόνη που φωτογράφισε νεκρό τον Παλαμά, δεν ενδιαφέρθηκε όμως να φωτογραφίσει την κηδεία του, η οποία υπήρξε η πιο αυθόρμητη λαϊκή εκδήλωση κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Και αυτό γιατίο κόσμος της Βούλας Παπάίωάννου δεν έπα­ψε ποτέ να είνα ι αυτός της άρχουσας τάξης. Αυτό ωστόσο δεν την εμ πό­δισε να εξελιχθεί σε μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της αν­θρωπιστικής φωτογραφίας στην Ελλάδα, μιας φωτογραφίας που αγαπάει τον απλό άνθρωπο και τον απαθανατίζει στην καθημερινή μά­χη του με τις δυσκολίες της ζωής. Ο τρόπος της να πλησιάζει τους ανθρώπους ήταν μοναδικός. Ερχό­ταν πολύ κοντά τους και αιχμαλώτιζε τις φυσιογνωμίες τους δημιουρ­γώντας φωτογραφίες ισάξιες αυτών του Ρόμπερτ Κάπα και του Ντέι-βιντΣέιμουρ που κάνουντα περισσότερα εξώφυλλα . Η δουλειά της Παπάίωάννου -αν και θα μπορούσε- δεν κατάφερε να φτάσει μέ­χρι εκεί. Παρ' όλα αυτά ο φακός της έδωσε μερικά από τα καλύτερα ντοκουμέντα της ανασυγκρότησης της πρωτεύουσας αλλά και της ελ­ληνικής υπαίθρου. Από το πόστο της διεύθυνσης του Φωτογραφικού Τμήματος της ΙΙΝΠΒΑ. ταξί­δεψε σε ολόκληρη την Ελλάδα και απαθανάτισε τις αγέρωχες Ηπειρώ­τισσες, τις μαυροντυμένες μάνες και τα ορφανά. Το 1978 αποφασίζει να δωρίσει ολόκληρο το αρχείο της στο Μου­σείο Μπενάκη. Ο καταρράκτης που την ταλαιπωρούσε χρόνια έχει επι­δεινωθεί δραματικά και είναι πια σχεδόν τυφλή. Οι άνθρωποι του Μου­σείου Μπενάκη που πηγαίνουν στο σπίτι της για να πάρουν το υλικό τη βρίσκουν να καταστρέφει αρνητικά. Είναι φωτογραφίες από τα Δεκεμ­βριανά και την περίοδο του Εμφυλίου. «Δεν θέλω να τις βλέπω. Δεν θέ­λω να τα θυμάμαι», τους λέει.Το Φεβρουάριο του 1990 πεθαίνει σε ηλικία 92 χρόνων, Στηντελευ-ταία της συνέντευξη λέει: «Με τραβούσε η γλύκα, η τραγικότητα, οι εκ­δηλώσεις της ζωής γενικά. Προσπαθούσα να αρπάξω ό,τι μπορούσα. Σκεφτόμουν ότι είναι φευγαλέα η στιγμή της ζωής. Εκείνη που δείχνει όλη την ένταση και τη συγκίνηση που αισθάνεται ο καθένας».

ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΠΛΟΓΚ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ!

Υψιπύλη


Στην ελληνική μυθολογία η Υψιπύλη ήταν κόρη του βασιλιά της Λήμνου Θόαντος, ονομαστή για την αγάπη της προς τον πατέρα της. Διέσωσε τον πατέρα της κρυφά από τη γενική σφαγή όλων των ανδρών του νησιού που οργάνωσαν και πραγματοποίησαν οι γυναίκες της νήσου (βλ. Λημνιάδες). Μετά τη σφαγή η Υψιπύλη ανακηρύχθηκε βασίλισσα της Λήμνου. Ως βασίλισσα, επέτρεψε στις υπηκόους της να αποκτήσουν παιδιά από τους Αργοναύτες, οι οποίοι πέρασαν από εκεί κατά τη διάρκεια της εκστρατείας τους, και η ίδια απέκτησε δύο τέκνα από τον Ιάσονα.